In de daklozenopvang Niemandsland van Centrum Algemeen Welzijnswerk op de OCMW-site in Aalst kan wie een dak boven het hoofd mist, vijf nachten per twee weken langskomen voor een bed, een bad en een maaltijd. De laatste twee weken was die regel niet van kracht omdat het buiten vroor. Dan wordt niemand weggestuurd, ongeacht hoeveel keer hij of zij er al door de deur liep. Elke dag werd de maximumcapaciteit van veertien bedden overschreden en zorgden matrassen, neergelegd in bureaus, voor soelaas.

T.G. (28) een jongeman met donkerblonde haren, rode trui en een jeans, overnachtte deze week in Niemandsland. In 2000 vluchtte hij met zijn broer en ouders uit Ingoesjetië, een van de armste en meest onrustige regio's van Rusland grenzend aan Tsjetsjenië. Tot zijn 26ste woonde hij in Koksijde, waarna hij verhuisde naar Aalst, de thuisbasis van zijn vriendin met wie hij binnenkort een tweede zoontje verwacht. “Ik heb een diploma van hulpkok”, vertelt T. “Ik ben mijn werk verloren en omdat ik niet meer in Koksijde woon, is mijn uitkering daar ambtshalve geschrapt. Ik heb geprobeerd me te domiciliëren in Aalst, waar ik in de praktijk al meer dan een jaar woonde met mijn vriendin, maar de wijkagent weigerde omdat het appartement te klein was voor ons. Zonder domicilie heb ik geen rechten, en het ging van kwaad naar erger. De kosten stapelden zich op en we konden de huur niet meer betalen. Dan zijn we buitengezet. Gelukkig was dat toen het vroor”, gaat hij verder. “Dan accepteren ze hier in Niemandsland iedereen. Mijn vriendin en zoon slapen in het kleine appartement van haar moeder.”

De voorbije twee weken sliepen per nacht gemiddeld twintig personen in Niemandsland, onder wie ook jonge kinderen.