Populaire Theo - Van Dievel Consulting

Theo Francken glom en gloeide als een kernreactor in een ouderwetse sciencefictionfilm toen hij zijn opwachting maakte aan de fraaie smeedijzeren poort van onze modeste villa. Je zou ook voor minder, na de uitverkiezing tot populairste politicus in de politieke peiling van - dat dient erbij gezegd - Het Laatste Nieuws en VTM.

Een eenvoudige staatssecretaris die een echte minister, een zwaargewicht bovendien, van de troon stoot, het was en is ongezien. "Van Dievel," had N-VA-voorzitter De Wever mij op zijn bekende hartelijke wijze toegeblaft aan de telefoon, "Ik zou willen dat ge Theo boetseert naar mijn beeld en gelijkenis. Hij heeft nu nog te veel softe kantjes, die moeten er uit tegen de verkiezingen van 2019." "Dat komt in orde," had ik De Wever beloofd, "stuur hem maar naar Kalmthout."

"Heer Francken," sprak ik hem toe in de bibliotheek van onze modeste villa, waar zoals steeds een gezellig haardvuur brandde - en zeg nu zelf, gezelligheid is toch belangrijker dan wat fijn stof, dat bovendien dank zij een briesje uit oostelijke richting, neersloeg op het huis van de buren -, "uw voorzitter heeft u uitverkoren tot kroonprins. Dat is een hele eer, natuurlijk. Maar mijn directe vraag aan u is: bent u daar tevreden mee of gaat u het ijzer smeden wijl het heet is?"

Theo Francken trok wantrouwig en onbegrijpend de wenkbrauwen op, iets wat er op de partijkaderschool wordt ingestampt tot het een automatische reflex wordt.
"Zijt gij een journalist of een activist, Lowie?" wilde hij weten, mij vanonder dezelfde opgetrokken oogdrempels listig beloerend.
"Ik ben als zaakvoerder van Van Dievel Consulting gewoon een opportunist," stelde ik hem gerust, "bij ons zijn alternatieve feiten heilig. En meningen perfect inwisselbaar."

"Mijn vraag aan u is," hernam ik mijn redenering, "wilt u als een navolger van uw geliefde voorzitter Bart De Wever door het leven gaan, of wilt u uzelf zijn als de toekomstige onbetwiste leider van de Vlaams-nationalisten en wie weet van de Vlaamse natiestaat?"
Theo Francken wilde zichzelf zijn, uiteraard, een ander antwoord op mijn vraag was haast onmogelijk.
"Goed," zei ik, "dan gaan we vanaf nù" - en ik tikte met mijn pen op het tafelblad om de urgentie kracht bij te zetten - "uw horizonten verruimen. Vanaf nu hebt u over alles een mening, een uitgesproken mening, een controversiële mening uiteraard. Iedereen die er anders over denkt heeft totaal ongelijk, dat spreekt vanzelf, en wordt zonder verwijl afgebrand op Twitter, het godsgeschenk voor de wat minder begaafde politicus."

"God Lowie, een mening over alles, is dat niet wat te hoog gegrepen voor mij? Ik ben per slot van rekening maar een boerenjongen uit Lubbeek."
"Vanaf nu," vervolgde ik onverstoorbaar, "spuit u ook ongenuanceerde losse flodders over de zogezegde opwarming van het klimaat, over walsende en foxtrottende moslims en collaborateurs van IS, over de excessen van de vrije meningsuiting, over de volksvreemde linkse elite en de wereldvreemde justitie, en noem maar op. Wie met hagel schiet raakt altijd wel iets. Het moet zo worden dat de moderne media - waarmee ik dus niet de VRT en De Standaard bedoel - figuurlijk aan uw lippen hangen. U maakt het nieuws, en u alleen. Uiteraard mag u ook uw eigen domein niet verwaarlozen. Dus: de pot op met al die CD&V'ers die kritiek hebben op uw ruimhartige asielbeleid en uw humane uitwijzingen. Weg met diegenen die de politie zwart maken want ze brengen onze veiligheid in gevaar! En iedere keer dat u iemand kwetst of vernedert of smaadt of zwart maakt, steekt u goedgemutst de twee duimen in de hoogte."

"Gelijk meneer Trump doet," glunderde Theo Francken.
"Bravo!" riep ik uit, "u bent helemaal mee met het project dat wij voor u in petto hebben!"
Waarna ik hem wees op thema's die in Vlaanderen nog niet aan de orde maar wel veelbelovend zijn: het folteren van asielzoekers die in beroep gaan tegen hun uitwijzing, de aanleg van een Vlaamse pijpleiding van zuiver Vlaams staal, vertrekkend uit Zeebrugge over Kortrijk, Gent , Lubbeek en Leuven naar Antwerpen, de bouw van een Muur tussen Lubbeek en Leuven, te betalen door ge kunt wel raden wie. En wie zich niet aan onze alleen zaligmakende normen en waarden wil aanpassen, mag altijd oprotten.

"De vreemden moeten hun plaats kennen!" sprak Francken ferm.
"Nog straffer," verzocht ik hem, "dat zeggen Rutten & Rutte al. Denk er maar eens over na."

"En er is nog iets," vatte ik het laatste en ook delicaatste deel van mijn taak aan, "kijk om u heen. Overal in het Vrije Westen wordt de wind der verandering belichaamd door leiders met een overvloedige en opvallende blonde haardos: Trump, Wilders, Le Pen, Boris Johnson, Beyoncé, Annick De Ridder."
"Nee!" kreet Theo Francken die meteen begreep hoe laat het was, "mijn kalende schedel is mijn handelsmerk, hij vertolkt alles waar ik voor sta, ik wrijf hem iedere ochtend in met kunstmest en boenwas!"
"U kunt niet achterblijven, heer Francken," sprak ik onverzettelijk, zeker als ik was van mijn zaak.
'Maar ik ben niet blond!' probeerde hij nog.
'Dinska?'
Ik draaide mij om naar onze trainee.
'Toon eens aan onze geëerde klant wat wij voor hem in petto hebben.'

Uiteindelijk koos Theo Francken niet voor de Samson-look, dat hadden wij ook niet verwacht. En ook de Jommeke-pruik hadden wij maar aan het aanbod toegevoegd om het wat ruimer te laten lijken. Onze klant zelf zag wel wat in het Kurt Cobain-kapsel, verleid als hij was door de ruigte van de drager ervan. Tot Dinska hem influisterde hoe deze Amerikaanse bard aan zijn einde was gekomen.
"Allez, wees nu eens wat flinker Theo!" wees Dinska de sip in de spiegel kijkende staatssecretaris op familiaire toon terecht, "ge staat echt goed met die Guido Belcanto-pruik. Over een week is iedereen vergeten dat gij ooit een skinhead zijt geweest."