Reeks Vijf jaar 22/03
Karen Northshield: ‘Mijn geheugen is erg selectief. Het is een vorm van zelfverdediging.’
Maandag 22 maart zal het vijf jaar geleden zijn dat terroristen dood en vernieling zaaiden op de nationale luchthaven en in de Brusselse metro. De Belgisch-Amerikaanse Karen Northshield, toen 31, raakte daarbij zwaargewond. De Standaard ging vijf jaar op rij bij haar op bezoek. Dit is het verhaal van haar gevecht.
‘Ik droom soms dat dit een nachtmerrie is’
Karen Northshield heeft elf maanden in het ziekenhuis gelegen – het langst van alle slachtoffers. Daarna verhuist ze van het ziekenhuis naar een revalidatiecentrum, waar ze permanent verblijft. Ze kan nog lang niet naar huis. ‘Hoe zou ik dat doen? Ik kan nog niet eens rechtop in een rolstoel zitten! Ik heb het geprobeerd, maar langer dan een halfuur houd ik het niet vol. Het doet te veel pijn’, zegt ze bij ons eerste bezoek.
Ze heeft het voorbije jaar heel diep gezeten. Zag geen enkel lichtpuntje meer. Hypnose, meditatie: ze heeft het allemaal geprobeerd, maar niets hielp. Antidepressiva vijlen de scherpste kanten weg. ‘Er zijn heel veel momenten geweest dat ik geen zin meer had om door te gaan’, zegt ze. ‘Het was te veel lijden voor één mens. Niemand zou dit moeten meemaken. Mijn lichaam gaf me zoveel signalen dat me iets enorms was overkomen. Dan bedacht ik dat het beter was geweest als ik het die dag níét had gehaald.’
- Lees het interview: ‘Het is te veel lijden voor één mens’
‘Ik moet accepteren dat mijn leven gestopt is’
Karen Northshield ligt nog altijd in een ziekenhuisbed. Er lijkt geen sprankel licht aan het eind van de tunnel. De antibiotica die de infectie in haar lichaam moeten aanpakken, slaan niet aan. Dokters hopen dat dit ooit wel gebeurt. Pas daarna kan Karen echt aan herstel beginnen te denken.
‘Elke dag probeer ik een antwoord te vinden op de vraag waarom alles in mijn leven veranderd is. Mijn lichaam wordt nooit meer als vroeger. Mijn gezondheid komt ook nooit meer terug. Niet meer na al die operaties, die antibiotica en medicatie. Ik probeer een nieuwe zin te geven aan mijn leven, maar het is niet gemakkelijk.’
- Lees het interview: ‘Er moet toch ergens hoop zijn’
- Bekijk de video: ‘Ik moet accepteren dat mijn leven gestopt is’
- Beluister de podcast: Twee jaar na 22/3 nog steeds in het ziekenhuis
- Lees ook: Slachtoffer aanslag Zaventem neemt deel aan kwarttriatlon Brugge
- Lees de reportage: ‘Ik doe net zo echt mee als de andere deelnemers’
‘Ik probeer sterk te zijn. Ik kijk vooruit. Maar dan blijkt er plots een jaar voorbij te zijn. ’Karen Northshield
‘Ik heb nog geen enkele nacht kunnen doorslapen’
‘Ondertussen heb ik meer dan vijftig operaties gehad, en het is nog lang niet de laatste’, zegt Karen Northshield in maart 2019. ‘Zoals andere mensen hun koffers pakken om op reis te gaan, zo pak ik mijn koffers om naar het ziekenhuis te komen’.
‘De politiek en de verzekeringsmaatschappij beseffen niet hoe groot de impact van de aanslagen is geweest en welke schade die hebben aangericht bij mij en bij mijn familie. Sinds 22 maart 2016 heb ik nog geen enkele nacht kunnen doorslapen. Door de terreurdaad en het psychologische trauma, door de vele medicatie, door de verpleegkundigen die ’s nachts mijn kamer binnenkomen, en ook door de administratieve en financiële zorgen: hoe gaat mijn toekomst eruitzien?’
‘In het afgelopen jaar ben ik al eens vaker buitengekomen en heb ik frisse lucht kunnen happen. Ik heb korte afstanden kunnen afleggen op krukken. Maar ik zit nog altijd vaker in mijn rolstoel dan dat ik op krukken loop en ik lig nog vaker in een ziekenhuisbed. Ik zie het niet meer voortdurend zwart in, maar mijn gemoed gaat wel nog op en neer.’
‘Wat me ook steunt, is het feit dat de artsen in mij blijven geloven. De meeste van de artsen die mij nu behandelen, waren erbij vanaf dag één. Zij kennen mijn lichaam door en door, zij kennen mijn hele verhaal.’
- Lees het interview: ‘Wie wil zich die vreselijke dag herinneren?’
‘Voorlopig gaat alles goed’
In maart 2020 heeft Karen Northshield heeft al zes maanden geen ziekenhuiskamer meer gezien. ‘Ik verblijf voorlopig bij mijn ouders in Vlaanderen. Normaal woon ik op mijn appartement in Brussel, maar door de corona-epidemie leek het ons veiliger om voorlopig naar hier te komen. Niemand van onze familie is besmet en ik draag constant een mondmasker. Voorlopig gaat alles goed.’
Een jaar geleden zat ze veel meer in een rolstoel dan ze op krukken liep. Nu is die rolstoel weg. ‘Ik kook, ik schilder, ik leer golf spelen en ik ga naar de bioscoop. Ik kan korte afstanden wandelen met mijn krukken, maar ik raak niet ver. Iedere dag komt iemand me halen voor mijn activiteiten. Dat was helaas voor de corona-epidemie uitbrak. Nu staat alles op een laag pitje.’
Het leven verloopt met ups en downs voor Karen. ‘Ik ben tevreden met waar ik vandaag ben geraakt, maar het is niet gemakkelijk. Elke dag is opnieuw een gevecht.’
- Lees het interview: ‘Ik kook, ik schilder, ik leer golfen’
‘Ik hoop mezelf opnieuw uit te vinden. Coachen was mijn passie, mijn lichaam was mijn werkmiddel. Misschien kan ik dat nu doen met mijn stem.’ Karen Northshield
‘Vooral veel emotionele beproevingen doorstaan’
Ze heeft een frisse, opvallende look: haar nu opnieuw lange haren zijn blond geverfd. Alsof er een nieuwe Karen is opgestaan.
Vandaag stapt ze met krukken het Aspria-hotel in Sint-Lambrechts-Woluwe binnen waar we hebben afgesproken. Het is een onderdeel van de privésportclub met dezelfde naam die ze haar ‘tweede thuis’ noemt. Hier werkte ze voor de aanslagen als fitness- en yogaleerkracht en als personal coach. Sinds de coronamaatregelen het toelaten, komt ze er ook af en toe zwemmen. Northshield is Belgisch zwemkampioene geweest bij de junioren en tot haar eigen verbazing bleek haar door de aanslagen verminkte lichaam dat niet vergeten: ze voelt zich opnieuw als een vis in het water.
Helemaal hersteld is ze niet. Dat zal wellicht ook nooit gebeuren. ‘Fysiek ben ik redelijk stabiel. Maar het voorbije jaar heb ik vooral veel emotionele beproevingen doorstaan, het was een echte rollercoaster. Ik ben meermaals gehospitaliseerd geweest, om aan mijn psyche te werken.’
‘Ik had een posttraumatische stressstoornis (PTSS). Het begon na mijn ontslag uit het ziekenhuis en tijdens de lockdown volgden nog een aantal episodes. Het was alsof de bom voor een tweede keer ontplofte. De eerste keer, op 22 maart 2016, maakte ze mijn lichaam kapot. Deze keer ontplofte ze op mentaal vlak. Het is een bekend fenomeen bij slachtoffers van een trauma. Bij de een gebeurt het vrij snel, mij overviel het pas na vier jaar.’
- Lees het interview: ‘Het was alsof de bom voor een tweede keer ontplofte, maar nu op mentaal vlak’
- Beluister de podcast: Vijf jaar later voelt Karen Northshield de impact van de aanslag nog elke dag
Credits
Tekst: Veerle Beel, Mark Eeckhaut
Video: Lieven Bulckens
Foto's: Sébastien Van Malleghem
Design & development: Tina Boeykens & Andy Stevens