LEES OOK. Vijf jaar na aanslagen in Brussel: “Geen garantiefonds voor slachtoffers van terreur”

“In 2012 ben ik verhuisd, na een scheiding. Ik bouwde een nieuw leven op, vond een huis en werk in een school voor kinderen met autisme in de Brusselse rand. Nooit heb ik om een uitkering gevraagd, ik wou dat niet. Mensen noemden me hyperactief, omdat ik altijd in de weer was. Alles ging goed, tot 22 maart 2016. Voor het werk nam ik in Merode de metro richting Maalbeek. Ik zat in de eerste wagon, voor de wagon waar de bom afging en liep enkel een schouderblessure op bij het naar buiten klauteren in het donker. Lichamelijk mag ik dan niet zwaar gehavend zijn, psychisch is het wat anders. Ik ging opnieuw werken, maar het lukte niet meer. Concentratieverlies, hyperventilatie, niet fris meer zijn door de slapeloosheid … Ik ben na 22 maart zoveel verloren: mijn werk, mijn zelfvertrouwen, soms een deel van mijn spraakvermogen. Tot de dag van vandaag vecht ik om weer normaal te leven. ”

“Jaar na jaar heb ik gehoopt op beter. Hulp door de overheid werd beloofd. Maar nu alles na vijf jaar gewoon hetzelfde is, zwijg ik niet meer. Als slachtoffer word je slecht behandeld. Een psycholoog en een psychiater verklaarden me arbeidsongeschikt, een verzekeringsarts zei dat het wél ça va is. Het is soms erg lang wachten op een volgend onderzoek. Ik kreeg drie procent invaliditeit toegekend, van de mutualiteit krijg ik zo’n 1.000 euro per maand. Ik verdiende vroeger het dubbele, en heb nog altijd een huis te betalen. Op zeker moment ben ik beginnen besparen op verwarming. De erkenning van je leed is een strijd bovenop de psychologische strijd. Als er niks verandert, ga ik straks met een kookpot voor het kantoor van de eerste minister staan. Tamtam maken om aan te tonen hoe een land met zijn terreurslachtoffers omgaat.”