Het was een vrijdag, de dag voor de Vlaamse feestdag. Het weer was matig: half bewolkt met een maximumtemperatuur van 20,5 graden. Zwakke wind uit west-zuidwest, geen neerslag. Een typisch Belgische zomerdag, tenminste voor die tijd. De titel van De Kern, op de voorpagina van deze krant, luidt ‘Kongo: optimisme voor de toekomst’. Toen nog wel.

In Zonhoven werd de symbolische eerste steen van het gemeentehuis ingehuldigd. Dat ging gepaard met bezoek van wat notabelen in zwarte jassen en zware hoeden uit Brussel, een speech of drie en een glaasje bubbels nadien. Plus, zo bleek deze week, het inmetselen van een klein buisje met daarin een rol perkament met een lange handgeschreven tekst, heel precies uitgevoerd als een kalligrafisch meesterwerk. Een tijdcapsule, zo u wil.

En die werd dus enkele dagen geleden teruggevonden.

Van de namen onderaan de tekst - een epistel over geluk en voorspoed, hoe gaan zo’n teksten - leeft niemand nog. Dat an sich zegt al iets.

Dat 1970, een jaar dat ik me net niet meer herinner, tenzij vanop familiefoto’s (maar dat is eigenlijk een tweedehands herinnering), weliswaar nabij klinkt, maar dat zeker niet meer is. Het is zo’n jaartal dat zich op een verontrustende plek bevindt. Je zou het zomaar kunnen aanvoelen als ‘eergisteren’, want de mensen keken al televisie en in sommige Nederlandse steden verscheen de eerste Chinees. Je kon er al naar de Bijenkorf. Maar tegelijkertijd weet je: damn, akelig lang geleden. Dertig jaar voor de millenniumwende, en daarna moet je d’r nog éénentwintig jaar bijtellen voor je aan het nu zit. Dat is verre van eergisteren; dat is regelrechte geschiedenis.

De zomer van 1970, dat is toen een paar Limburgse hippies - die er naar Belgische normen vroeg bij waren - het op de hoek van de straat hadden over vorige zomer, toen ze beelden van Woodstock zagen. Op de Hollandse tv, niet op de Vlaamse. De BRT deed niet aan hippies, hooguit aan Nonkel Bob. En Keromar was nog niet in kleur.

En dat stak dus in Zonhoven in de muur van het gemeentehuis. Het maakt zelfs niet uit wat er in die kalligrafie te lezen viel, het is het idee dat telt. Mocht ik het stadsbestuur van Zonhoven zijn, ik metselde het ding terug in, én voorzag het van een tweede buisje. Daarin een usb-stick met één korte boodschap: “Zaterdag 20 maart 2021. Het gaat niet al te best. Maar als we braaf zijn mogen we straks opnieuw buiten en misschien zelfs ergens iets gaan drinken. PS: AstraZeneca.”