David tegen Goliath in bekerfinale basketbal, maar Kangoeroes Mechelen gelooft erin: “Op correcte manier oorlog aangaan”

Voor Kangoeroes Mechelen wordt het een primeur. Acht jaar na zijn intrede in eerste klasse, drie jaar na de verhuis uit Willebroek: nu een allereerste finale. Zwaar underdog dus. David tegen Goliath.

Maar Kangoeroes Mechelen verschijnt met vertrouwen en geloof aan de opworp. Gesterkt in eigen potentieel, net op tijd in piekvorm met enkele knappe resultaten de voorbije week. “Ik merkte de juiste focus bij mijn team de voorbije week. De drie zeges op rij gaven vertrouwen, maar doen ons niet zweven”, zegt coach Paul Vervaeck. “Een bekerfinale is speciaal, is meer dan ‘x and o’ op een tactisch bord. Een finale is altijd een fysieke en mentale oorlog. En daar moeten we op voorbereid zijn, om op een correcte manier die oorlog aan te gaan.”

“Oostende heeft natuurlijk het voordeel van de ervaring. Geen team werkte zo veel finales af als dit Oostende. Maar ook wij hebben onze leiders. Deroover en Loubry doen dat op hun manier. En onderschat de rol van Mo Kherrazi niet. Hij speelde in Nederland meerdere finales (onder meer bij Leiden met Vervaeck als coach, red.) en won er ook de beker met Zwolle. Qua mentaliteit en intensiteit neemt hij ons team op sleeptouw.”

Het wordt sowieso een hoogdag voor de Mechelse club. En zeker voor voorzitter Luc Katra. Nam de club 24 jaar geleden over. “Ik was voorzitter zonder dat ik één match basketbal live gezien had. Ik dacht aanvankelijk dat het tien tegen tien gespeeld werd”, is zijn vaste boutade. De ambitieuze Katra loodste de club van derde provinciale naar de topklasse, waar het acht jaar geleden debuteerde. Drie jaar geleden volgde de verhuis naar Mechelen. Naar de Winketkaai, de zaal waar het teloorgegane Maes Pils Mechelen decennia lang zijn gloriedagen beleefde. Krijgt Katra zondag ‘zijn’ ultieme bekroning? “We geloven er sterk in, een kangoeroe maakt soms rare sprongen”, aldus de voorzitter.

Ook voor coach Vervaeck heeft deze finale een emotioneel luik. “Als volbloed Mechelaar met de club van mijn eigen stad in de bekerfinale staan: ja, dat maakt mij fier. In 1994 was ik assistent van coach Van Kersschaever bij de laatste bekerfinale van MP Mechelen (87-80 zege tegen Leuven, red.). Nu sta ik er als headcoach met meer dan zomaar een bijdrage. Schitterend toch. Je voelt aan alles dat dit een speciale gebeurtenis is. Plots staat een cameraploeg op training, krijg je bezoek van Nederlandse media, krijg je elke dag interviewaanvragen. Dan voel je die belangstelling voor de club, de spelers, de sport. Hiervan kan de club profiteren om een volgende stap te zetten.”

Dat zal dan sowieso zonder Vervaeck op de coachesstoel zijn. Op 28 februari verliep de optie om zijn contract te verlengen. Merkwaardig voor een coach die mogelijk de allereerste bekertrofee op het clubpalmares schrijft. En straks mogelijk ook zijn team in de top vier nestelt. “Dat hoort bij topsport. Een voormalige coach zei me ooit: ‘het is niet altijd leuk, maar onthoud vooral de mooie momenten’. Dat ga ik ook doen. Ik startte als coach op mijn 32, nu ben ik er 65. Eerst coachte ik acht jaar Willebroek, dan 7 jaar Bree: dat maakt twee teams op vijftien jaar. Wie kan nu nog zo’n reeks voorleggen? Dario Gjergja, dat is de enige. De clubs denken meer op korte termijn nu. Maar voor mij is het duidelijk: ik zet nu alles op Kangoeroes en kijk uit naar een nieuwe uitdaging. Bij de start van de nieuwe BeNe-League wil ik bij zijn.”