Het burgerinitiatief Byebyegrass roept bij de start van de lente alle Belgen op om vooral hun gazon niet te maaien tot ten vroegste 1 mei. Bezieler en landschapsarchitect Louis De Jaeger (27) kondigde dat gisteren aan tijdens een actie in Aalst. Daar werden op een ­industrieterrein de eerste zaadjes gezaaid voor wat ‘de grootste bloemenweide van de Benelux’ moet worden.

‘De mensen worden dikwijls ­kregelig omdat hen allerlei zaken naar het hoofd geslingerd wordt: ze moeten minder vlees eten, ze mogen geen auto rijden enzovoort. Wij willen hen iets geven dat veel gemakkelijker is. Ze mogen hun gras een beetje langer ­laten worden. Dat heeft veel invloed. Het is goed voor de bio­diversiteit en voor de bijen, en langer gras houdt het vocht langer vast in de grond. Bovendien maakt een bloemenwei je toch veel gelukkiger dan een gewone gazon. Kijk gewoon naar wat er spontaan gebeurt met de vogels, de vlinders en de bijtjes. En het is minder werk dan grasmaaien natuurlijk.’

‘In het begin waren er weleens ­negatieve commentaren. Wat zullen de buren hiervan denken? Dat is een vraag die terugkomt. Maar als we ze ons verhaal vertellen, snappen ze het wel. Al zullen er altijd zijn die hun gazon liever netjes gemaaid zien.’

‘Twee jaar geleden ben ik begonnen met Byebyegrass. Ik had jarenlang de wereld rondgereisd en had gemerkt dat we de aarde echt aan het vernielen zijn. Ik kwam landschappen tegen die helemaal verpest waren en ik zag mensen die honger leden. De woestijn in Marokko, waar ik me op een gegeven moment bevond, was er een die we zelf gecreëerd hadden. Dat besef kwam aan.’

‘Ik heb op een boerderij in Mexico gelogeerd die zelfvoorzienend wilde worden. Dat heeft bij mij een snaar geraakt. Na mijn terugkeer naar België nam ik regelmatig de trein en keek ik uit op de tuintjes hier: het ene gazon na de andere. Ik vond dat enorm alarmerend. Terwijl er zo veel meer mogelijk is. Plant bomen, bijvoorbeeld. Die nemen veel meer CO₂ op.’

‘Veel mensen en overheden zijn geïnspireerd geraakt om actie te ondernemen in eigen stad of dorp. Soms zijn dat stukjes gazon die gevrijwaard worden, maar ook zo komen er hectares bij. Het is niet alleen een manier van tuinieren, het is ook een manier van leven. Dat gebeurt overigens niet alleen onder de vlag van Byebyegrass, hoor. Er zijn ook veel spontane initiatieven. Ik droom ervan om ooit de trein te kunnen nemen en niet langer gazons te zien, maar een mozaïeklandschap van bloemen, struiken en bomen.’