Arbeidersrevolutie in Alabama: strijd tegen Amazon én ‘de witte inhalige man’

“Zij zijn niet alleen! Wij zijn hier, maar ons hart is bij hen, in Alabama!” In de laadback van een met vakbondsstickers versierde pickup-truck, geparkeerd voor de Whole Foods supermarkt (eigendom van Amazon) in de wijk Harlem in New York, gaan de vuisten omhoog. “Black Power! Union Power! De macht aan de mensen!”

Het is een van de tientallen demonstraties in het hele land, bedoeld als steunbetuiging aan de bijna 6.000 werknemers van een groot Amazon-pakhuis in de plaats Bessemer, Alabama. Daar is een kleine revolutie aan de gang: de werknemers stemmen of ze daar een vakbond zullen oprichten. De deadline is 29 maart. Als meer dan de helft van hen dat wil, dan zal – voor het eerst in de kwarteeuw van Amazons bestaan in de Verenigde Staten – de productiefactor arbeid echt een factor worden.

Dat zou een deuk zijn in de macht van Jeff Bezos, die als oprichter en eigenaar van het online warenhuis de rijkste man ter wereld is geworden.

“Laten we de rijken nog langer over ons heen lopen?”, roept Chivona Newsome, een van de oprichters van Black Lives Matter in New York. “Laten we Jeff Bezos rijker worden over de ruggen van onze harde arbeid? Hell no. Wij vechten terug. Dat is de Amerikaanse manier. We geven niet op en we geven niet toe.”

Behalve vakbondsspandoeken wapperen er deze zaterdagmiddag in Harlem ook veel rood-zwart-groene vlaggetjes, de kleuren van de zwarte emancipatiebeweging. Zo’n 85 procent van de inpakkers in Bessemer is Afrikaans-Amerikaans, en net als in de jaren zestig, ten tijde van Martin Luther King en Malcolm X, zien veel zwarte activisten de economische strijd als logisch onderdeel van de burgerrechtenstrijd. 

Er loopt een rechte lijn van de gratis arbeid van de slavernij naar de uitbuiting, in hun ogen, van werknemers door bedrijven als Amazon. “Het is duidelijk waarom ze niet willen dat we ons in een vakbond organiseren”, roept Newsome. “Dat is gewoon white supremacy!”

15 dollar per uur

De Amazon-werknemers verdienen minstens 15 dollar per uur – het door de Democraten gewenste landelijke minimumloon. Dat is echter nog steeds niet genoeg, volgens veel werknemers, om de kosten van levensonderhoud te dekken. En belangrijker nog dan de lonen zijn de arbeidsvoorwaarden. De werknemers worden voortdurend geobserveerd en in de gaten gehouden, om te kijken of ze wel genoeg producten inpakken en niet te veel uitrusten; elke minuut dat je niets doet draagt bij aan de gevreesde Take-Off-Time, die, als die te hoog wordt, tot ontslag leidt. “Het werk is niet makkelijk, het tempo is super hoog, ze lijken te denken dat je gewoon een van de machines bent”, zei werknemer Jennifer Bates vorige week tegen een commissie van de Amerikaanse Senaat, tijdens een hoorzitting over de groeiende ongelijkheid. 

Tijdens werkdagen van tien uur hebben de werknemers twee keer een half uur pauze – maar het staan, het buigen, het reiken en pakken zijn zo vermoeiend dat veel werknemers hun toevlucht nemen tot pijnstillers. “Ibuprofen wordt je beste vriend”, zei Dawn Hoag, een andere werknemer, tegen Vox. Zij vond het harde werken prima: ze was honderd pond afgevallen.

Fulfillment centers, worden de pakhuizen enigszins Orwelliaans genoemd – alsof er niet alleen dozen worden gevuld, maar ook levenszin krijgen. Binnen die pretentie past natuurlijk geen vakbond. Amazon, dat eerder al vakbondsvorming tegenging op andere locaties (een van de drijvende krachten in Virginia werd ontslagen, toen hij voor een knieoperatie in het ziekenhuis belandde en niet op tijd op het werk verscheen, red.), vecht ook in Alabama hard tegen de poging van de arbeiders zich te verenigen. 

Werknemers moeten verplicht naar bijeenkomsten komen waar ze te horen krijgen dat de vakbond geld kost (wat niet waar is), er liggen flyers op de lunchtafels met tien redenen waarom ze geen vakbond nodig hebben, en managers lopen rond op de werkvloer om werknemers te overreden tegen te stemmen. Het stoplicht voor het pakhuis, staat na bemoeienis van Amazon sinds december langer op groen, zodat vakbondsactivisten minder tijd hebben om automobilisten een folder te geven of te overtuigen van een ja-stem.

Biden

Zelfs president Joe Biden sprak zich uit tegen die praktijken, zonder Amazon bij naam te noemen. “Er mag geen intimidatie zijn, geen dwang, geen dreiging, geen vakbondsvijandige propaganda.”

Opmerkelijk is dat vorige week ook de Republikeinse senator Marco Rubio, die zich zijn hele carrière tegen vakbonden heeft verzet, ineens partij koos voor de arbeiders in Bessemer. Het is deels een poging zich van zijn populistische kant te laten zien, maar vooral ook een aanval op de ‘woke’ Bezos, die als eigenaar van The Washington Post in rechtse kringen gehaat is. “Als de leiding van het bedrijf een cultuuroorlog voert tegen de waarden van de werkende klasse, kies ik de kant van de arbeiders!”

Paradoxaal genoeg sloot Rubio zich daarmee aan bij de woke demonstranten in Harlem. “Er is één obstakel tussen ons en rechtvaardigheid”, zegt activist Hawk Newsome in New York. “En dat is de inhalige witte man!”