Volledig ingepakte verpleegster vertroetelt baby Matteo: een foto die heel Italië ontroert

Matteo Maurizio Pinti is begin maart amper zeven maanden oud wanneer hij in het Salesi kinderziekenhuis belandt met een darmprobleem. Wat zijn moeder, Roberta Ferrante, op dat moment niet weet, is dat zowel zij als haar zoontje besmet zijn met het coronavirus.

De baby moet dringend geopereerd worden - maar noch Roberta, noch haar man mogen het ziekenhuis binnen. Het is hartverscheurend om je kind zo te moeten achterlaten. Maar de ouders hebben geen keuze.

Vlak na de spoedingreep ontvangt Ferrante een foto van het ziekenhuis. Het beeld toont de zeven maanden oude Matteo in een bed op intensive care. Naast hem ligt een verpleegster met beschermend pak - “één van de meest ervaren verpleegsters van onze afdeling”. Zij knuffelt en vertroetelt hem. Bij de foto hoort ook nog een hartverwarmend bericht: “Ik blijf voor je zoon zorgen tot hij weer beter is, je hoeft je geen zorgen te maken”.

“Het was een zin die me kalmeerde terwijl ik niet bij Matteo kon zijn”, vertelt Ferrante. “Toen ik die foto van mijn zoontje zag, ontwaakte ik uit een nachtmerrie.” Na de succesvolle operatie belt de behandelde arts, dr. Simonini, elke dag om de mama te informeren over de toestand van haar zoontje. “We hebben er alles aan gedaan opdat het kleintje zich niet alleen zou voelen” legt dr. Simonini uit.

^{(Lees verder onder de video van Robin Ramaekers die vorig jaar Italië nog bezocht)}

De kleine Matteo, bij wie een stukje darm is verwijderd, test nog steeds positief op het coronavirus, maar heeft het ziekenhuis ondertussen mogen verlaten. Zijn moeder heeft een brief geschreven om de ziekenhuisartsen die hem behandelden, te bedanken. En natuurlijk ook de verpleegster, onherkenbaar en volledig ingepakt, die op die vreselijke momenten aan de zijde van haar baby stond én hem nooit heeft losgelaten.

Die verpleegster is Katia Sandroni, zo heeft de Italiaanse pers achterhaald. “De baby kon alleen mijn ogen zien, en toch was hij niet bang”, zegt ze. “Het leek alsof hij enkel vroeg om samen te spelen. De naturel van dat moment heeft een ongelofelijke kracht”, besluit Sandroni met een krop in de keel.