Ontbijten met HLN-lezer Ingrid Van Dessel (65): “Zo gauw corona de wereld uit is, zijn we weg met onze mobilhome”

Ingrid Van Dessel is een fan van onze weekendkrant. “Op weekdagen volg ik de actualiteit enkel op internet en op tv. ‘s Middags staat hier altijd Het Journaal op en daarna zappen we naar VTM voor het weerbericht. De krant neem ik alleen in het weekend. Dan vul ik de puzzels in en lees ik Nina en de bijlagen van achter naar voor. Mode, eten en reizen zijn de thema’s die mij in het bijzonder interesseren en die komen in Het Laatste Nieuws  Weekend uitgebreid aan bod.”

Ingrid en haar partner zijn fervente reizigers. “Vroeger gingen we altijd naar een B&B, tot we drie jaar geleden onze eigen mobilhome kochten. Hendrik is echter plots ziek geworden. Hij heeft een spastische spierziekte en mag niet meer met een handgeschakelde auto rijden. Daarom hebben we een nieuwe mobilhome gekocht die momenteel helemaal wordt omgebouwd, zodanig dat Hendrik zijn benen niet meer hoeft te gebruiken om ermee te rijden. Achteraan wordt er ook een hendel geplaatst zodat hij zelf zijn fiets kan in- en uitladen. Op die manier kan hij er ook eens in z’n eentje op uit en is hij niet constant van mij afhankelijk. Vroeger gingen we vaak wandelen. We zijn lid van een wandelclub. Met hen zijn we al naar Zweden en Madeira geweest. Vier jaar geleden heeft Hendrik bij A.S.Adventure nog een wandelvakantie naar Nepal gewonnen. Dat was een prachtige reis. Wij houden veel van de natuur, van de bergen. Hendrik is ook een grote vogelliefhebber.”

Door zijn ziekte kan Hendrik helaas niet meer wandelen. “Dus als we straks opnieuw op reis mogen, zullen we een andere invulling moeten zoeken.  Hij kan bijvoorbeeld wel nog fietsen en heeft nu een elektrische driewieler. Je ziet, wij blijven niet bij de pakken zitten. Wij zijn altijd positief. Er zijn nog zoveel mooie dingen die we samen kunnen doen. Hendrik, die bij de MIVB werkt, is al twee jaar met ziekteverlof en sindsdien zijn we elke dag samen, maar we hebben ons nog geen seconde verveeld. Ik ben lid van Ferm, de vroegere Boerenbond. Op donderdag ga ik naar de markt, of we rijden eens naar Gent. Maar ik zal wel blij zijn als de horeca weer open gaat, want nu is het toch niet hetzelfde. Ik ga mij zeker laten vaccineren. Ik zou niet weten waarom niet. Als je een exotische reis maakt, moet je toch ook verplichte inentingen hebben? En daar doet niémand dan moeilijk over.”

Van haar eerste man is Ingrid gescheiden. “Hendrik en ik zijn ondertussen vijftien jaar samen. Ik heb hem via Intersoc in Zwitserland leren kennen, waar we allebei aan het werk waren, hij in de keuken, ik in de bar. We zijn aan de praat geraakt en toevallig bleken we in België maar drie kilometer van elkaar te wonen. En van het één kwam het ander. Hij heeft geen kinderen, ik wel, maar mijn zonen hebben hem meteen aanvaard. Hendrik is tien jaar jonger dan ik en ik had nooit verwacht dat hij wel eens voor mij ziek zou kunnen worden. Een mens kan niet in een glazen bol kijken, hè. Nu, we hebben nooit stilgestaan bij dat leeftijdsverschil. Als je elkaar leert kennen, vraag je  ook niet meteen naar die leeftijd. Het zijn vooral anderen die daar verbaasd over zijn. Vooral omdat ik de oudste ben. Was het andersom, dan kraaide er geen haan naar. Zelfs mijn jongste zoon zei ooit: ‘Da’s toch een groot verschil’. Wat zeer grappig klonk uit zijn mond, want zijn vrouw is zelf negen jaar ouder dan hij. (lacht) ”

Ingrid Van Dessel heeft op de pensioendienst bij de toenmalige ASLK gewerkt. “Maar toen het contract tussen de bank en de Zuidertoren, waar wij zaten, afliep, konden werknemers vanaf hun 55ste een uitstapregeling krijgen. Maar ik was er op dat moment nog maar 54… In eerste instantie mocht ik niet vertrekken, maar uiteindelijk hebben ze voor mij een uitzondering gemaakt. Ik heb hun voorstel aanvaard omdat mijn eerste kleinkind toen net op komst was en ik er voor hem wilde zijn.”

Ondertussen heeft Ingrid drie kleinzonen. “Eentje van elf en twee van negen. Tot corona uitbrak, heb ik hen altijd opgevangen na de schooluren. Ze bleven ook heel graag een keer slapen, want uiteraard verwennen wij hen. (lacht) Maar ik overdrijf daar niet in en de kinderen weten heel goed wat ze mogen en wat niet. Ik ben trouwens blij dat het drie jongens zijn, want ik was zelf ook altijd een halve jongen. In de bomen klimmen, met auto’s spelen, … Ik deed niet liever. Door corona zien we elkaar nu enkel nog via Facetime. Ik kijk er zo naar uit om hen terug eens vast te pakken. In plaats van op mijn kleinzonen, pas ik nu op de hond van mijn zoon. Als hij en z’n vrouw werken zijn, blijft Ollie bij mij. Ze hebben hem nog maar sinds mei en ze durven hem nog niet goed alleen laten. ‘s Avonds komen ze hem dan weer oppikken. Ach, zo’n beestje brengt wat leven in huis.”

Grootse plannen heeft ze niet meer. “Maar Hendrik en ik zouden wel graag nog eens naar Noorwegen gaan. En hopelijk is corona gauw de wereld uit, zodat we weer op pad kunnen met onze mobilhome. Een terrasje doen, terug genieten van het leven. Daar dromen we allemaal van.”