De krachttoer van Natali Broods in ‘Déjà-vu’: ellende was zelden zo verslavend

Soms wil ik big brother zijn in de merantihouten bureelruimte waar de beslissingsmakers van een productiehuis zich buigen over de laatste dilemma’s. Zoals die ene lichtdronken avond bij de makers van Déjà-vu, toen er een titel gezocht werd voor hun fictieserie die een remake is van de Canadese reeks Plan B, waarop iemand via Zoom in alle ernst Déjà-vu voorstelde. Niemand die dacht: ‘Tiens, da’s nogal ironisch.’

Bij de casting was ook niemand zich van kwaad bewust toen ze Koen De Graeve uitnodigden voor de rol van de echtgenoot van Natali Broods, die in de reeks een tijdreiziger speelt die wil voorkomen dat er zich tragedies afspelen in haar gezin. De Graeve was in 2015 de Professor Barabas van dienst in sciencefictionfilm Terug naar morgen van Lukas Bossuyt, maar voelde niet de noodzaak om de makers van Déjà-vu te alarmeren: ‘Dus in feite gaat het hier over een remake van een reeks die een remake was van een Belgische film?’

Door de vele gelijkenissen met Terug naar morgen werkte Déjà-vu mij de eerste twee afleveringen serieus op de heupen. Het verhaal rommelde als de boekhouding van Sihame El Kaouakibi, het tijdreizen was van een Jommeke-niveau en de nieuwelingen (Xenia Borremans en Willem De Schryver) noch de gevestigde waarden (Broods en De Graeve) waren in bloedvorm. Op dat moment waren er geen aanwijzingen dat er beterschap op komst zou zijn.

Vanaf de derde aflevering verdween mijn ergernis echter als coke door de neus van een junkie. Nadat radiopersoonlijkheid en fiere feministe Flo Fierens (Natali Broods) met de hulp van tijdreisfirma Reset (tja) het verleden probeerde te manipuleren, tot meerdere keren toe, begon het pas te dagen wat de moraal van het verhaal is.

Déjà-vu is een verhaal over fouten maken. Over sluimerend verdriet, wat dat onbehaaglijk gevoel aanwakkert en hoe je kompas soms tilt slaat. Je kan al eens naast de pot plassen, maar zelfs bij de kleinste fouten kunnen de consequenties groot zijn. Het leven kent geen handleiding, en de manier waarop Natali Broods die levensles overbrengt, getuigt van grote klasse.

In Déjà-vu transformeert Broods van weifelend tot een python die een babygeitje vermorzelt. Je overgeven aan haar indringende vertolking is de enige mogelijkheid. Ze zet de rol op beklijvende wijze naar haar hand en speelde nooit beter dan hier. Ze houdt je als kijker in een wurggreep, terwijl je niet anders kan dan toekijken hoe Flo Fierens de miserie tegemoet wandelt.

Zo evolueerde Déjà-vu in enkele episodes van een kleffe kopie tot een van de beste Vlaamse fictiereeksen van het moment. Er zijn wellicht meer opbeurende activiteiten dan een reeks bingen die je angst voor wat zal komen aanwakkert, maar ellende was zelden zo verslavend als hier.

Déjà-vu is te zien op Streamz