Niet alleen van vluchtelingen uit Syrië die hun American Dream mogen laten varen, maar ook en vooral van duizenden Amerikaanse staatsburgers en ‘greencardholders’, die al jaren in de VS wonen en werken, maar omdat ze per ongeluk ook nog de nationaliteit hebben van hun geboorteland, plots na een vakantie of zakenreis niet meer terug mogen naar wat nu een beetje minder ‘thuis’ geworden is.

Los van de akelige inhoud van het decreet dat wel degelijk mensen viseert omwille van hun religie, valt vooral de verregaande nonchalance, om niet te zeggen amateurisme, op waarmee de beslissing werd genomen.

Volgens Amerikaanse media is het presidentieel decreet voorbereid door een handjevol Witte Huis-medewerkers. De betrokken departementen en hun door Trump zelf benoemde ministers wisten in ieder geval van niets.

En de verwarring die er het hele weekend heerste over de reikwijdte van het decreet toont aan dat ook de auteurs ervan nauwelijks wisten wat ze deden. Gaandeweg kwam de wereld erachter dat het decreet niet alleen gold voor inwoners van de zeven landen, maar ook voor Amerikaanse burgers met de dubbele nationaliteit, én voor mensen met een verblijfsvergunning, én voor vliegtuigbemanningen... Hoewel het Witte Huis tot gisteravond nog tegenstrijdige signalen uitzond over wie nu precies onder het inreisverbod valt.

Je zou kunnen zeggen dat alle begin moeilijk is, maar dit soort schieten vanuit de heup is de overheid van een beschaafd land onwaardig, laat staan van een land dat nog steeds denkt het belangrijkste ter wereld te zijn.

Je mag er niet aan denken dat de Trump-ploeg zich met dezelfde cowboymentaliteit in het mijnenveld van de internationale politiek gaat begeven. Rusland en China worden geleid door figuren die veel ervarener, gewiekster en wellicht verstandiger zijn dan Donald Trump. En vooral veel minder impulsief: een eigenschap waarmee je scoort in realityshows, maar die ronduit gevaarlijk is voor een would-be-wereldleider.

Misschien zal de geschiedenis ooit zeggen dat de twintigste eeuw die van Amerika was, en dat het begin van de 21ste eeuw het einde betekende van de Verenigde Staten als wereldmacht. En misschien moeten we dan blij zijn als het niet erger was dan dat.