LEES OOK: Fabio Jakobsen maakt emoties los met aanstaande comeback: niet toevallig in Turkije en met Cavendish als steunpilaar

Jakobsen werd verschillende malen geopereerd aan zijn verwondingen, met vooral ernstige complicaties aan zijn gezicht. Hij kreeg tijdens zijn laatste ingreep, ongeveer twee maanden geleden implantaten in zijn boven- en onderkaak. De chirurgen hebben ook de littekens in zijn mond weggewerkt. Vanaf dit weekend mag Jakobsen zichzelf eindelijk ook opnieuw wielrenner noemen.

“Ik geef toe dat ik een beetje bang”, zegt Jakobsen. “Maar toch wil ik opnieuw koersen omdat ik er zo veel van hou. Ik wil gewoon opnieuw doen wat ik zo graag doe. En hopelijk kan ik opnieuw ergens mijn handen in de lucht steken. Maar de grootste overwinning is sowieso dat ik zelfs na wat er gebeurd is, ik nog altijd gek ben op wielrennen. Ik hoop dat dat zo blijft. En ik zou op het einde van het seizoen mijn niveau van voor mijn crash opnieuw kan benaderen. Misschien is het nog niet voor dit jaar, maar dan hopelijk wel in 2022 en 2023. In deze Ronde van Turkije ben ik nog geen favoriet voor de sprintetappes, ik wil gewoon alle etappes uitrijden.”

“Met de ploegmakkers is de band de voorbije maanden alleen maar hechter geworden. Ik voel echt de connectie. We zeggen altijd dat we the wolfpack zijn en dat iedereen elkaar behandeld als familie en dat merk je ook als zoiets gebeurt. Dan zie je dat het iedereen beroert. Iedereen heeft me gesteund op mijn lange weg terug. Het team is mijn tweede familie.”

“Ik heb een paar renners en stafleden voor het eerst sinds mijn crash teruggezien omdat het onmogelijk was om elkaar eerder te ontmoeten door corona. Dat was emotioneel. Voor mij, maar ook voor hen. Mijn kijk op het leven is veranderd. Het zijn de kleine dingen die het speciaal voor mij maken: trainen met de jongens, aan tafel zitten met de ploeg, tijd maken voor mijn familie, gewoon kunnen fietsen,... ik heb er ongelofelijk van genoten. ”

“Mijn familie heeft ongelofelijk voor mij gezorgd, want ik was niet in staat om dat zelf te doen. Ze zijn alles voor mij. Het is ook bijzonder voor hen om hun zoon, broer, familielid een comeback te zien maken. Ze hebben ongelofelijk veel tijd in mij geïnvesteerd en ik zal hen daar altijd dankbaar voor zijn.”

“Ik ben het wielrennen blijven volgen en het is ongelofelijk om te zien hoe vaak Deceuninck-Quick-Step won. Het motiveert mij enorm. Elke keer als er iemand won, stuurde ik hem een berichtje en kreeg ik een berichtje terug: op één dag gaan we opnieuw samen winnen.”

“Het is niet gemakkelijk geweest, maar ik ben niet de enige die zoiets overkomt. Iedereen maakt wel een iets mee in zijn leven. Bij mij was het een crash. Dan is het belangrijk om jezelf te laten omringen door mensen die je willen helpen. Mentaal moet je het allemaal zelf doen, maar het is leuk om mensen rond je te hebben die je bijstaan. Ik denk altijd: elke dag zal het een beetje beter gaan. Als ik zou stappen, zou ik mijn doel niet bereikt hebben. Het was mentaal echt zwaar, maar nu ik op het einde van mijn herstelproces ben gekomen merk ik ook dat ik sterker ben geworden.”

(Maarten Delvaux)