‘Everlong’ van Foo Fighters: breakup-song met wrang extraatje

“Hello, I’ve waited here for you / Everlong.” Het blijft twijfelen tussen headbangen en het ­wegslikken van een krop in de keel bij het horen van ‘Everlong’ van Foo Fighters. De band rond Dave Grohl – ooit de drummer van Nirvana – wist met het nummer de in indiekringen populaire powerpop van bands zoals The Posies op maat te snijden voor de mainstream. Met alle wereldroem van dien.

De melancholie van ‘Everlong’ wortelt in hartzeer, maar ook in de merkwaardige euforie die de kop opsteekt wanneer een nieuwe relatie te midden van al die pijn openbloeit. Grohl leed in die dagen onder de scheiding van zijn eerste vrouw, Jennifer Youngblood, met wie hij drie jaar samen was geweest. 

Tegelijk begon hij een relatie met Louise Post, zangeres-gitariste bij de band Veruca Salt. In ‘Everlong’ hoor je haar op de backing ­vocals die ze inzong via de telefoon vanuit haar thuishaven Chicago. Het bitterzoete je-ne-sais-quoi van de song wordt bijna tastbaar wanneer men de naakte opnames van Posts en Grohls stemmen beluistert, alwaar ze fluks om elkaar kringelen – in wezen mijlenver van elkaar.

Geboorte 

Ook de geboorte van ‘Everlong’ ligt gedrenkt in weemoed. Grohl bedacht de basisriff in de winter van 1996 tijdens opnames in de Bear Creek-studio, nabij Seattle. Zielsalleen in een geluidsdichte opnamecel stootte hij op de riff, “die ik interessant vond maar ik was bang dat ik hem van Sonic Youth had gepikt”, aldus Grohl in SPIN. “De gitaarakkoorden sloten perfect aan bij mijn loodzware gemoed.” 

Aangezien Grohl geen thuis meer had door zijn scheiding, trok hij naar Virginia om er de kerst­dagen bij een vriend door te brengen. Hij sliep er op de grond in een slaapzak. Bij die vriend schreef hij de tekst voor ‘Everlong’. Daarin sluimert veel vertwijfeling, maar ook het verlangen van iemand die op het punt staat de romantiek opnieuw een kans te geven. “And I wonder / when I sing along with you”, zo zingt hij, “If everything could ever feel this way forever / If anything could ever be this good again”.

Het nummer kwam terecht op The Colour and the Shape, de doorbraakplaat van Foo Fighters die in 1997 verscheen. Toch zat het liedje Grohl nog niet helemaal lekker. Pas toen hij een akoestische versie speelde van ‘Everlong’ in de beroemde radio­show van Howard Stern vielen de puzzelstukjes op hun plaats, niet alleen voor de fans van de band die plots de tristesse van de song ontdekten, maar ook voor Grohl zelf die worstelde met de persoonlijke lading van het nummer.

 Strenge vader

Hóé persoonlijk precies? Wel, drie minuten ver in ‘Everlong’, in de instrumentale break, vlak voordat het refrein een laatste keer losbarst, zit er parlando van Grohl verborgen tussen de iconische gitaarriff, diep in de mix, onder een ­ruisend telefooneffect. Het is bijna onmogelijk te verstaan wat hij er zegt, maar dankzij technicus Bradley Cook die tijdens de opnames aanwezig was, weten we meer.

Grohl vertelt over zijn kindertijd, toen zijn strenge vader, een beroepsmilitair, op zondag wilde rusten. Hij onderwierp Grohl en zijn broer aan militaire straffen wanneer ze te veel lawaai maakten. “Als we ongehoorzaam waren, haalde hij ons uit bed en liet hij ons half slapend zijn ­loodzware legerboots boven onze hoofden ­houden”, zo klinkt het, “En we smeekten ‘come on, dad, please’, en ik begon te huilen omdat de laarzen zo zwaar waren.”

Het is een merkwaardig, wat akelig extraatje in een liedje dat sowieso al een wrange smaak herbergt. Maar geef toe, ’t is de kers op de taart die ‘Everlong’ heet.