Vader Herwig over Kevin De Bruyne: ‘Voor mij is hij geen voetballer. Hij blijft mijn zoon’

Een afspraak is een afspraak. Voor het interview geeft Herwig De Bruyne aan dat hij naar niemand na wil trappen, “omdat ik zo niet in mekaar zit”. Liever verspeelt hij geen energie meer aan de split van zijn zoon met zaakwaarnemer Patrick De Koster. De contractverlenging van Kevin De Bruyne is een verhaal dat alleen maar winnaars kent: blije club, blije fans, blije speler, trotse ouders. Dat wil hij zo ook vertellen.

Het debat over de acht cijfertjes van Kevins loon woedt weer, zoals de twee voorafgaande keren. Wordt u dat als ouder niet beu?

Herwig De Bruyne: “Ik ben het ondertussen gewend. Dat is hoe het voetbal is geëvolueerd. Verdient hij veel geld? Ja. Te veel? Als een club bereid is dat geld te spenderen en de middelen heeft, wie ben ik dan om te zeggen dat het niet mag. Vraag en aanbod. Ik ben er zeker van dat Kevin minder over zijn loon spreekt dan de rest van de wereld. Oké, hij heeft het misschien makkelijker omdat hij zoveel krijgt, maar voor hem is dat niet het belangrijkste. Als jouw baas volgende week op je afstapt en je het dubbele aanbiedt, ga jij ook niet zeggen: ‘Hoeft niet, hoeft niet. Ik heb genoeg.’ Bij Kevin is het sportieve nog altijd prioritair. Mocht Manchester City hem niet de perspectieven op trofeeën kunnen bieden, was hij misschien elders gaan kijken waar hij minder zou verdienen.”

Zijn standpunt was van meet af aan duidelijk: hij wilde ‘thuis’ in Manchester blijven.

“Bij Kevin is het altijd zo geweest: hij wil zo veel mogelijk bereiken. Op zijn palmares staat een Beker van België, onder Pierre Denier in 2009, maar hij zegt altijd dat hij die niet gewonnen heeft. ‘Omdat ik op de bank zat, pa.’ Bij hem tellen prijzen enkel en alleen als hij op het veld heeft gestaan. Die drive, die wil om alles te winnen. Pas op, bij hem is dat nooit clubgebonden geweest. Hij heeft nooit een club gehad, zoals Eden Hazard bijvoorbeeld altijd een fan van Real was.”

Sliep hij als negenjarige niet onder een donsdeken van Liverpool?

“Ja, omdat de grootvader zo geobsedeerd was door Liverpool. Als kind pak je dat mee, maar bij hem is dat er snel uitgegroeid. Kevin kijkt heel anders naar voetbal dan jij en ik. Hij vergelijkt zichzelf met niemand. Hij wil het onderste uit zichzelf halen. Zijn beeld is ook breder geworden. Vandaag denkt hij meer als een trainer. In die ploeg hebben ze dit, bij die ploeg dat. Daardoor beseft hij ook beter: waar ik nu zit, zit ik goed.”

Jullie waren als tiener met hem het halve land afgereden. Bezoekje bij Club Brugge, op gesprek bij Anderlecht, rondleiding bij Genk. Jullie hadden hem graag wat dichter bij huis gehad, maar op de terugweg uit Limburg stak er plots eentje vanaf de achterbank zijn hoofd tussen de twee zetels: ‘Ma, pa, ik wil naar Genk.’

“Hij was toen dertien. Kevin heeft altijd goed geweten wat hij wil. En belangrijker nog: hij durft.”

Hebt u dat ook in de onderhandelingen gemerkt?

“Kevin is redelijk direct. Hard soms. Hij heeft zijn mening, zeker als het over voetbal gaat. Zo was hij als kind al, maar ik heb hem als persoon zien groeien. De interesses worden breder. Vroeger was het enkel voetbal, voetbal, voetbal. Nu moet hij al een hele tekening maken: het is niet alleen zijn vrouw, ook de kinderen en alles wat erbij komt kijken.

“Wij kunnen niet anders dan tevreden zijn over waar hij nu staat en hoe hij is gegroeid. Het is wat hij altijd heeft gewild.”

Kevin is een leider geworden, op het veld en ernaast. Bij City zeggen ze dat het vaderschap hem dat zetje heeft gegeven.

“Ik denk ook dat Pep Guardiola een extra dimensie heeft toegevoegd. Hij heeft hem in die rol geduwd, hem meer verantwoordelijkheid gegeven omdat hij wist dat zijn schouders stevig genoeg waren om die te dragen. Hij heeft geleerd te spreken voor een groep. Om onderhandelingen mee te voeren. Nu ja, je moet jezelf in een groep altijd bewijzen voor ze met je meegaan. Maar je ziet dat ze hem volgen op het veld. Hij is de aanjager. Zet hij druk, dan de rest ook.”

Hebt u tijdens de onderhandelingen nooit zenuwachtigheid bij hem gevoeld? Geen paniekerig telefoontje: ‘Pa, help mij nu.’

“Over de hele lijn niet. Hij is er vree rustig onder gebleven.”

Vanaf 2016 was u de man die fulltime zijn administratie deed, zijn belastingen op orde probeerde te houden en alle investeringen bij hem aftoetste.

“Dat is nog altijd de job van pa. Ik ben de eerste hulplijn om miserie te vermijden na zijn loopbaan. Hij heeft met dat drukke schema en de vele vlieguren niet de tijd om zich met alle rompslomp bezig te houden – dat wordt onderschat. Ik heb niet alle kennis, maar ik schakel daarvoor anderen in. Wat dan wel vergeten wordt: wat ik voor mijn zoon doe, doe ik ook voor mij dochter. Het enige verschil is dat mijn zoon in de krant staat en op tv komt en mijn dochter niet. Stephanie is boekhoudster. (lacht) Zij weet er ondertussen meer van dan ik. Dat geluk heb ik wel. Soit, voor mijn kinderen doe ik alles.”

Speelde hij in derde provinciale, dan had u alles met eenzelfde drive gedaan.

“Juist hetzelfde. Voor mij is Kevin ook geen voetballer. Hij blijft mijn zoon, ook als hij straks zestig is. Dat zien de mensen niet altijd. Ik hoor vaak: ‘Amai, dat moet nogal wat zijn, een topvoetballer als zoon.’ ‘Nee’, zeg ik dan, ‘een zoon die toevallig goed kan voetballen.’ Eerst de zoon, dan de voetballer. Zo hebben we dat van thuis uit altijd benaderd en dat doen we zo nog altijd.”

De jonge Kevin wist, in zijn nonchalance, zelf niet hoeveel er op zijn rekening stond. Hij vroeg u of hij wel een iPhone zou kopen. En 1.000 euro vond hij overdreven voor een lidkaart bij een golfclub.

“Ook daarin is Kevin gegroeid. Hij kent nog altijd de waarde van geld, dat hebben we hem altijd proberen bij te brengen. En als hij goed kan doen voor andere mensen zal hij het niet nalaten. Zoals de steunactie met alle profvoetballers voor de ziekenhuizen in Engeland tijdens de eerste lockdown.”

Daar stond hij mee op de barricades, vertelde een aanvoerder van een Premier League-club.

“Samen met Jordan Henderson (aanvoerder van Liverpool, KTH) heeft hij daar het voortouw genomen. Ook om ervoor te zorgen dat het geld bij de mensen zou terechtkomen. Ze hebben dat goed uitgezocht, dat wanneer je 10 pond geeft er geen 7 weg zijn voor het geld uiteindelijk bij de hulpbehoevenden belandt.”

De mannen kennen hun wereld.

“Wanneer was die verwoestende tsunami? In 2004? Wel, ik herinner me nog dat hij die dag thuiskwam. Wij zaten ’s avonds naar het nieuws te kijken. Plots zei daar iemand: ‘Pa, ga jij mijn drinkgeld storten voor de slachtoffers?’ Dus de dag erop kon ik naar de bank om Kevins maandgeld over te schrijven. Dat zat er toen al in.”

Heeft dit succesverhaal jullie band versterkt? Belt hij wat vaker?

(lacht) “Als je kinderen geen lawaai maken, dan is meestal alles in orde. Nu heb ik hem wat vaker gehoord dan normaal. In speciale perioden kan het zijn dat hij me drie keer per week opbelt, hoor. En daarna veertien dagen niks meer. Hoe meer hij zich laat horen, hoe meer er speelt.”

De onderhandelingen verliepen door corona allemaal via Zoom. Jullie zijn door de quarantaineregels ook geen enkele keer in Engeland geweest.

“Het is plezant om te zien dat hij bereikt heeft wat hij wil bereiken. Maar ja, wij hebben hem al een jaar niet gezien. Van 1 maart 2020, Wembley, de League Cup-finale. Bij de Rode Duivels gaan ze ook in de bubbel en na de match vliegt hij meteen terug. Alle risico’s worden gemeden. Ons jongste kleinkind (Suri, geboren in september, KTH) hebben we zo ook nog maar twee keer gezien, toen zijn vrouw Michèle in België was. Die contacten via Facetime, vooral met kinderen, dat is toch niet hetzelfde.”

Had u dertien jaar geleden durven te dromen dat uw zoon hier zou staan: een voetballer die door kenners en collega’s in de top vijf van beste spelers ter wereld wordt gestemd? Het blijft straf.

“Hij krijgt nu misschien veel in de plaats, maar hij heeft er ook veel voor moeten opofferen zonder dat hij wist of hij er zou komen. Vanaf zijn negende trainde hij vier keer per week. Speelde hij op zaterdag. Op zondag soms ook. Hij was altijd weg. Op zijn veertiende hebben wij hem af moeten geven. Daarvoor zagen we hem nog, sindsdien enkel op bepaalde momenten, een paar uur. En dan heb je hem niet altijd voor jou alleen. Er moeten vaak nog zakelijke dingen geregeld worden.”

Knaagt het niet dat hij nooit een ongedwongen jeugd heeft gehad? Toby Alderweireld is een van die spelers die er lang mee heeft geworsteld.

“Kevin zit daar niet mee in. Van zijn negende stond zijn hoofd naar voetbal. De rest interesseerde hem niet. Weggaan met de vrienden? Pff. Een schoolreünie? Wij zeiden tegen hem ‘ga maar’, maar na twee uur hing hij aan de telefoon: ‘Kom mij maar halen pa.’ Kevin beseft wat hij gemist heeft, maar hij mist het niet. Omdat hij heeft kunnen doen wat hij wou. Er zijn er nog die hetzelfde traject hebben afgelegd, maar die geen topvoetballer zijn geworden. Je geeft wat op.”

Snakt u naar het moment dat jullie samen die verloren tijd kunnen inhalen?

“Als ouder doe je er alles aan om je kinderen gelukkig te maken. Als hij gelukkig is in Manchester, plezier heeft in het spelletje en zijn dromen waarmaakt, dan word je daar als ouder ook gelukkig van.”