Wie de mol is dit jaar? Eén gok durven we wagen

Als ik één woord zou moeten kiezen uit alle woorden die er bestaan, dan ga ik voor: overgave. Niet in de zin van de berusting of de opgave, wel integendeel. Wat de kandidaten, de mol en de kijker van De mol gemeen hebben is net het willen in het diepe springen, het zich durven over te leveren aan de fantastische grillen van de ongetwijfeld dito makers en de aanvaarding van dat lot, met als beloning het genot.

In de dagen negen en tien van het spel/ televisieprogramma spat de overgave bij de deelnemers van het scherm. Voetballend op het heilige gras van het Olympiastadion in München smijten ze zich op hun Duitse tegenstanders als ware ze kogels in een volautomatisch geweer, zij het veilig ingepakt in plastic omhulsels – het blijft tenslotte een familieprogramma.

Veel kan gezegd worden van mensen – zeker in deze coronatijden – maar geef ze een bal en een doel – in beide betekenissen van het woord – en ze gaan vol en rücksichtslos. Of toch niet? Philip is bang van ballen, maar staat wel in de goal. Sven staat te popelen om te spelen maar geeft tot drie keer toe de bal uit handen. En Lennart? Die laat zich nogal gemakkelijk overhoop schoppen. Kijk, daar bengelen zijn benen in de lucht, spartelend in zijn plastieken bal, zijn hoofd en armen naar het heilige gras gericht. Verdacht. Verdachter. Verdachtst. In die volgorde, schrijf op.

Wanneer München ingeruild wordt voor de natuurpracht van de Beierse Alpen – kijk en steel, Vlaanderen vakantieland, of zuig er een puntje aan – komt het spel in een stroomversnelling. Hoe hoger de kandidaten hiken en biken, hoe meer verdacht ze worden. Liegen en bedriegen – een mens, je kan er niet aan uit. Terwijl Annelotte, steevast met de hond Isodoor op de schoot, en vaatchirurg Katrien series doorploegen op zoek naar zomaar een antwoord op zomaar een vraag, blijkt Samina, al dan niet plots, bedeeld met een bedenkelijke timing en leest Lennart – hij alweer – de kaart op uiterst amateuristische wijze. Geniaal in deze proef is het gebruik van de zo vaak ten onrechte achteloos in de wind geslagen herfstbeelden op Eén. Een heuglijk en waardig eerherstel is het, een pijnverzachter voor het alomtegenwoordige en verwarrende verraad. Wie de mol is? Verdomd moeilijk dit jaar. Een gok: waarschijnlijk degene die het minste molt.

En dan moet de apotheose nog komen. Een proef met een bom, heel veel groepsdruk, psychologisch inzicht én de keuze tussen geld of pasvragen: vintage De mol dus. Zij die het beste kunnen liegen, blijven overeind. Zij die manipuleren zonder verpinken, hebben voorsprong. Zij die dominant zijn zonder op te vallen, halen de meet. Een mooie levensles is dat niet, spannende televisie is het wel.

Overgave. Lever u over en ervaar het genot.