Schrijver en fotograaf Peter Terrin: “Dé basisvoorwaarde om schrijver te zijn? Heel goed kunnen opschieten met jezelf”
Ben je een vroege vogel of een nachtraaf? Die vraag stellen we elke week aan een bekend gezicht. Deze keer aan de beurt: schrijver, fotograaf en vroege vogel Peter Terrin. “Jarenlang weet niemand waar je mee bezig bent als schrijver. Dan wordt dat kindje geboren en moet je spreken over je werk, interviews en lezingen geven. Maar ik verlang altijd naar het moment dat het weer stil wordt en ik verder kan werken aan het volgende verhaal.”
Hilde Van MalderenBron:NINA
Wie is hij?
• 52 jaar, geboren op 3 oktober 1968 • Studeerde eerst industrieel ingenieur, gaf die studie op en studeerde toegepaste communicatie • Won in 2010 de Europese Literatuurprijs voor zijn roman ‘De bewaker’ • Won in 2012 de AKO Literatuurprijs voor zijn roman ‘Post mortem’, in februari 2021 kwam zijn twaalfde boek ‘Al het blauw’ uit • Ereburger van Wingene • Slaapt gemiddeld 7 uur per nacht
“Voor ik begon te schrijven, verkocht ik marmer in Engeland. Ik logeerde voortdurend in hotels en dronk veel. Ook al had ik een goede job, ik was niet gelukkig. Het zal vreemd klinken, maar tot mijn tweeëntwintigste had ik nog nooit een roman gelezen. Een vriend gaf me De donkere kamer van Damokles van W.F. Hermans mee en dat boek maakte een enorme indruk op mij, omdat ik me er zo goed in herkende. Heel impulsief heb ik toen beslist dat ik schrijver wilde worden, terwijl ik helemaal niet wist of ik dat wel kon. Maar wat had ik te verliezen?”
“Mijn ouders waren fabrieksarbeiders. Toen ik mijn vast werk opgaf om schrijver te worden, was dat nogal een schok voor hen. Ik nam een halftijdse job en ging even terug thuis wonen. Ik wilde het schrijverschap serieus aanpakken en hard werken. Dus maakte ik er een punt van om altijd samen met mijn ouders op te staan. En dat werd een gewoonte. Zo komt het dat ik al dertig jaar om zes uur uit de veren ben.”
Gewoontedier
“Op mijn ideale dag maak ik een vroege wandeling of ga ik hardlopen. Dan ben ik helemaal fris. Daarna ga ik aan mijn bureau zitten. Rond elf uur eet ik iets en daarna werk ik verder tot de school van mijn zoon uit is. ’s Avonds gezellig tafelen met mijn gezin maakt de dag compleet. Ik kan genieten van kleine dingen, dat vereenvoudigt het leven. Ik ben ook een gewoontedier, schrijvers houden van routine en vaste rituelen. Zaken die buiten het gewone vallen kunnen de concentratie verstoren. Routine versnelt de focus en vergroot de productiviteit, heel belangrijk.”
Ik merk dat ik een minder aangenaam man word als ik een tijdje niet kan fotograferen of schrijven. Voor mij zijn het basisbehoeftes geworden.
Peter Terrin
“Als ik in een verhaal zit, lijkt het alsof ik een tweede leven leid. ’s Morgens stap ik dat ‘andere’ leven binnen en ben ik gewoon benieuwd wat er zal gebeuren. Het thema identiteit komt vaak terug in mijn werk. Hoe weet je wie je bent? Hoe weet je dat je in het juiste leven bent terechtgekomen? Bij mij heeft het wel even geduurd voordat ik mijn plek gevonden had. Dat leidde tot frustratie. Nu voel ik me geprivilegieerd. Ik heb een prachtige vrouw en kinderen. En ik heb ontdekt wat ik werkelijk wil doen met mijn leven."
“Intussen ben ik ook al een aantal jaren verknocht aan de fotografie. Ik ga nergens naartoe zonder mijn camera, en als iets mijn aandacht trekt, begin ik heel instinctief foto’s te nemen. Vaak ook ’s morgens. Mijn nieuwe roman Al het blauw begint op het blauwe uur, net voor de zon opkomt en je mooi licht hebt. Die fotografie is intussen meer dan een hobby. Het staat voor mij naast de literatuur. Ik merk dat ik een minder aangenaam man word als ik een tijdje niet kan fotograferen of schrijven. Voor mij zijn het basisbehoeftes geworden.”
Goed opschieten met jezelf
“Ik kom vaak mensen tegen die zeggen dat ze een boek willen schrijven of een boek zouden kunnen schrijven over hun leven. Maar daar ook effectief voor gaan zitten en twee jaar lang werken is weinigen gegeven. De basisvoorwaarde om schrijver te zijn, is dat je heel goed kan opschieten met jezelf. Want het is best confronterend, zo’n hele dag in je eentje in een kamer. Het beroep van schrijver is op dat vlak nogal ongewoon, jarenlang weet bijna niemand waar je mee bezig bent. Dan wordt dat kindje geboren en wil je het een goede start geven in deze harde wereld. Dat betekent naar buiten komen, spreken over je werk, interviews en lezingen geven. Maar ik verlang altijd naar het moment dat het weer stil wordt en ik verder kan werken aan het volgende verhaal.”
“Al vroeg is de perceptie ontstaan dat ik een heel ernstige, intellectuele schrijver ben. Ik weet niet goed hoe dat zo gekomen is, maar eenmaal in het vakje gestopt, kom je er nog moeilijk uit. Dat stoort me soms, want ik schrijf al lang en ik ben geëvolueerd, als mens en dus ook als schrijver. Als ik lezingen geef, komen mensen me af en toe zeggen dat ik eigenlijk wel meeval. Stel je voor welk beeld ze van mij hadden. (lacht) Een brombeer ben ik sowieso niet. Als ik in een goed verhaal leef en ik voel dat ik het zal afmaken en dat het interessant is, dan ben ik het zonnetje in huis. Zo simpel is het.”
