Je leest en hoort het iedere dag: het zorgpersoneel van de rusthuizen verdient een dikke pluim voor hun werk en blijvende inzet, voor hun constante dynamiek om die mensen te verzorgen in dikwijls erg moeilijke omstandigheden. Zeker nu in deze lange en bange coronatijd.

Persoonlijk ben ik een regelmatige getuige van hun enthousiasme. Mijn broer Leon verblijft al een jaartje in het rusthuis Sint-Antonius in Peer. Vroeger was hij de drummer in mijn allereerste orkestje. Zo goed als hij toen kon draaien met de drumstokken en zijn voeten het ritme aangaven bij elk liedje, zo moeilijk gaat het nu met zijn mobiliteit. Maar dat is buiten het personeel gerekend. Bij elke inwoner of inwoonster is hun hulp onontbeerlijk. Inderdaad, dat is nu eenmaal hun job.

Iedere dag opnieuw deze opdracht waarmaken met de nodige opgewektheid, flair en vakkennis is niet niks. De kinesist haalt op geregelde tijden iemand uit zijn of haar zetel om te fietsen, te turnen of te sporten. Alle mogelijke ledematen laten bewegen, zodat hun mobiliteit niet verder wegzakt in dat bed of rolstoel. En steeds die positieve conversatie, die glimlach van dat personeel, zodat deze oudjes zich toch weer inzetten om hun stramme spieren te oefenen. Idem bij het eten: wat ze zelf kunnen, ze zelf laten doen. Niet makkelijk voor sommigen om die lepel of die vork aan de lippen te krijgen, om dat glas water of die tas koffie te kunnen vast pakken en nadien zonder knoeiwerk te kunnen neerzetten.

De bedoeling is duidelijk: zo lang mogelijk al hun mogelijkheden benutten en zelf laten doen. Steeds onder het alziende oog van die medewerkers. Wat met de vrije tijd: kaarten, kleurboeken, tekeningen versieren met naald en draad, kruiswoordraadsels invullen met succes. Hun tv-toestel is de absolute nummer één. Het plaatselijk zangkoor heeft succes. Iedere week kunnen ze zingen naar hartenlust, allemaal liedjes die ze kennen. Proficiat, mijnheer de dirigent.

Het verzorgingsteam staat dag en nacht paraat. Zowel bij het ontwaken als bij het slapen gaan, moet iedere kamer gecontroleerd worden. Handen tekort, want het ontbijt, het middageten, hun toilet en nog veel meer, staan op het werkblad. Dat men voor de rusthuizen onvoldoende personeel vindt, is spijtig, maar hoeft weinig uitleg.

Ik las in de krant deze slotwoorden na een grote enquête bij oudere mensen: “We willen niemand tot last zijn. Onze waardigheid en zelfcontrole verliezen is onze grootste angst.” Een mooie droom, helaas kan een ongevraagd voorval bij ouderdom dat plan storen, zelfs veranderen in noodzakelijke hulp. Wat doe je bij een ernstige ziekte, coma, verlamming of dementie? En nu komt ook Covid-19 al een jaar lang onze levenskwaliteit aantasten. Oudere mensen zijn zeker niet gespaard gebleven van dit virus. Ze stonden op de eerste rij bij de besmettingen. Gelukkig zijn de meesten als eersten ingeënt en kunnen ze weer opgelucht genieten van die oude dag.

Als alles verloopt zoals voorzien, moet ik samen met mijn muzikant op dinsdag 31 augustus een optreden verzorgen in dit rusthuis voor alle bewoners. Ik kijk ernaar uit, zeker nu ik zoveel mensen persoonlijk ken. Ik bracht dit blijde nieuws bij mijn broer Leon. Zijn enthousiasme was niet zoals ik had verwacht: "Niet te luid, niet te lang en zeker geen Engelse liedjes, die niemand verstaat." Oké, begrepen, mijnheer. Als dat niet duidelijk is! En zeggen dat hij bij die meisjes zo lief en zacht overkomt. Wat hebben die meer?