Direct naar artikelinhoud
Had hij maar geen hotelkamer gehuurd. Kon dat raam maar niet open. Had hij maar
ColumnMark Coenen

Had hij maar geen hotelkamer gehuurd. Kon dat raam maar niet open. Had hij maar

Mark Coenen is columnist. 

Je bent jong en je wilt wat: doodvallen uit een hotelraam op de vlucht voor de politie is daar niet bij. Avondje chillen met nieuwe maten, dansen in de gangen, lawaai en leute en lachgas en de plotse paniek bij een sirene van de politie: ik kan het mij zo voorstellen.

Een onstuitbare, tragische ketting van allemaal verkeerde reacties, blinde paniek die het verstand dat al beneveld was helemaal benevelt, een hotelraam dat open kan. Vanop de vierde verdieping recht de eeuwigheid in. In plaats van een ferme boete een begrafenis met dertig aanwezigen: levenslang voor zij die hem liefhadden. En veel nazorg voor iedereen die er getuige van was.

In de eerste periode van het leven is het grootste gevaar dat je niets riskeert, schreef Schopenhauer. Als je wel veel risico’s hebt genomen is het grote gevaar in het tweede deel van het leven dat je dan weer wél te veel riskeert. De jongeman wiens leven eindigde op de straatstenen op het Theaterplein zal nooit dat tweede deel bereiken.

Hij is het eerste dodelijke slachtoffer wegens corona sinds de coronamaatregelen om zo weinig mogelijk levens te riskeren van kracht zijn. Was de veldtocht tegen het virus een ouderwetse oorlog, hij zou het eerste burgerslachtoffer zijn. Collateral damage: volgens kenners niet te vermijden in oorlogsconflicten.

Een dood die geen zin heeft, alleen een aanleiding had. Malchance. Verkeerde plek, verkeerd moment. Ongeval met noodlottige afloop. Zoals er vele zijn: men leze de pagina’s met de verkeersongevallen er maar op na. Jonge mannen die zich tegen een boom parkeren met hoge snelheid, hun liefjes meenemend in de dood. De dag erna foto’s van het jonge koppeltje in de krant. “Ze hielden zo van elkaar”.

Je moest geen sociale media raadplegen om te weten hoe sommigen zouden reageren op zijn dood: moreel superieure types hebben het over ‘eigen schuld, dikke bult’, maar liggen in balans met velen die meeleven en tegelijk hun irritatie ventileren over de maatregelen die de verspreiding van het virus moeten inperken. Empathie is een spier en bij sommigen is die niet ontwikkeld of geatrofieerd. Dat is deels ook het gevolg van het leven in deze sinistere tijden waarin we het bijna zonder onderscheid allemaal echt wel gehad hebben met die maatregelen.

Onder grote druk klappen zelfs de mooiste constructies uit elkaar. Zeker in een tijd met weinig burgerzin. Dat er echt hoop is op beterschap is dan een boodschap die niet mee geregistreerd wordt. Dat er twee miljoen Belgen al een vaccin hebben gekregen dat vorig jaar nog niet eens bestond ook niet.

Geduld: op. Lontje: zo kort dat het niet meer zichtbaar is. Had hij maar geen hotelkamer gehuurd. Was hij maar op tijd naar huis gegaan. Had hij maar geen nieuwe vrienden gemaakt. Kon dat raam maar niet open. Had hij maar.