Onder het motto ‘twee halve is één hele’ proberen Moeke en ik onze plan te trekken. Al is dat iets moeilijker sinds de recente val van Moeke, met gelukkig alleen maar kneuzingen. Mijn eigen toestand wordt er ook niet beter op: dit jaar kwam er een borstbeenontsteking bij. Al kriebelt het wel, zeker als je werk ziet of wil zien. De plannen in mijn hoofd zijn al omgezet in de juiste materialen nog voor ik naar de winkel vertrek. Met Moeke in mijn kielzog gaat het vlot door de rekken, om aan te wijzen wat we nodig hebben, zodat zij de kar kan volladen. Lijkt allemaal een eitje toch? Al hebben we voor het plaatsen van een nieuw poortje uiteindelijk hulp ingeroepen.Ook de putten in de oprit konden wat extra kiezel gebruiken. Dus sprongen we snel binnen in een grote doe-het-zelfketen. Eenmaal in de juiste rayon had ik mijn keuze nog niet gemaakt of een klant vroeg al of hij kon helpen. Dat ging bijzonder vlot, in tijden van corona dan nog! We zetten onze kar netjes bij de kiezel en de vriendelijke man tilde er de zakken op, terwijl wij een veilige afstand hielden. Hij kon mijn glimlach achter het masker niet zien, maar die had ik wel. Ik was super blij met zijn assistentie! Winkelen in 5 minuten, hoeveel makkelijker kan het? Even nog hulp vragen aan de kassa om alles in de auto te tillen. Want moeders zere rug en ribbenkast zijn nog niet helemaal in orde na haar zwaartekrachttest. De vriendelijke kassierster zou even iemand roepen. Een kwartiertje later kwam de balieassistente, die zich uitvoerig excuseerde, melden: "De winkelverantwoordelijke kan u omwille van corona niet helpen." Deze boodschap persoonlijk komen brengen, was net een doe-het-zelf-niveau te hoog voor deze man. Maar wij mochten wél zelf een oplossing zoeken. Gelukkig hielp een voorbijganger, terwijl de winkeljuffrouw het met lede ogen aanschouwde.Voor de derde keer in heel deze crisis voelde ik me echt minderwaardig en verontwaardigd. De eerste keer werd ik geweigerd om met begeleiding aankopen te doen, met de smoes dat ze dan ook kinderen moesten toelaten. De tweede keer moest ik een bewijs van handicap voorleggen alvorens mijn begeleider binnen mocht om een digicorder om te ruilen. Nu kan ik wel een en ander op mijn schoot leggen, maar iets vasthouden én aan mijn wielen draaien, daarvoor kom ik twee handen te kort! Gelukkig heb ik mijn European Disability Card altijd bij om mijn handicap aan te tonen, want klaarblijkelijk is die rolstoel niet duidelijk genoeg. En dit was dus de derde teleurstelling. Al prijs ik mezelf nog gelukkig, want tijdens de eerste lockdown zag ik aan de winkel een man die niet anders kon dan zijn dementerende vrouw te laten wachten in de auto. Ze mocht niet mee binnen volgens de wet. Alleen thuislaten was geen optie en hulp had hij op dat moment niet. Zijn bejaarden of andere mensen die een extra hand hulp kunnen gebruiken zoals zwangere vrouwen, rugpatiënten of andersvaliden ineens paria's voor sommige winkeluitbaters? Begrip, respect en menselijkheid, aan beide zijden van de linie, zijn soms gewoon zoek. Ik weet alvast dat ik na corona in een aantal zaken geen klant meer zal zijn, zoals die keten waar men doe-het-zelf nogal letterlijk neemt.Gelukkig zijn er nog goede zielen, die willen helpen, wildvreemden vaak. Die een gouden hart hebben, respect voor elkaar en voor elkaars veiligheid. Zelfs in tijden van corona! Ik koester hen, want dankzij hen blijf ik een vat vol ideeën, ook al doe-ik-niet-meer-alles-zelf.