Direct naar artikelinhoud
Familieklap

Jelle De Beule en zijn twee zussen: ‘Té voorzichtig met elkaar omgaan is niet altijd gezond’

Ajella, Ilona en Jelle De Beule: ‘We zijn er voor elkaar.’Beeld Damon De Backer

De jongste (40) is acteur en tv-maker, en is als tweelingbroer maar een paar minuten jonger dan zijn zus, die hoofdinspecteur van politie in Zele is, het dorp van hun jeugd. Daar woont ze nog altijd, net als hun achttien maanden oudere zus. Jelle, Ilona en Ajella De Beule, broer en zussen.

Jelle

“Wij komen uit een archetypisch Vlaams gezin, waarin de ouders alles in het teken van hun kinderen stelden. Vader werkte als technisch verantwoordelijke in een chocoladefabriek in Sint-Niklaas, moeder in een confectiebedrijf in ons dorp, Zele, en in de zomervakantie namen ze elk drie weken congé om voor ons te zorgen. Niet samen, maar apart. We gingen dus maar zelden op reis.

“Dat is de sterkte én de zwakte van ons gezin: het wegcijferen. Wij ontzien elkaar, proberen het de ander naar de zin te maken. Bij ons is alles nogal smooth verlopen. Ik heb nooit leren omgaan met kritiek – die was er niet. Té voorzichtig met elkaar omgaan, om toch maar niet te botsen, is niet altijd gezond. Maar ons gezin heeft – net als elk ander gezin – ook crisissen en ruzies gekend, al zullen er nooit vetes ontstaan. We hebben bij oudere generaties in de familie gezien waartoe vetes kunnen leiden.

“De band tussen ons, de drie kinderen, is goed. Er is sprake van loyauteit. We zijn er voor elkaar. Het is niet zo dat we erg vaak samenkomen, maar in deze coronatijd missen we elkaar wel. Toen het kerstfeest niet doorging was dat een domper. Die avond is belangrijk voor het gezin, dan eten en drinken we als bourgondiërs, en zingen we Disney-liedjes, dat ook. (lacht)

“Gaat het over nature-nurture, dan zijn wij een interessante casus: Ajella, Ilona en ik zijn drie echt verschillende persoonlijkheden. Ilona is mijn tweelingzus, maar de band die ik met haar heb is niet anders dan die met Ajella, die maar achttien maanden ouder is. Wat is genetisch en wat niet?

“Onze vader is een rustige man, type ‘komt wel goed’. Hij was de op een na jongste van zeven, en benutte de vrijheid die hij kreeg. Hij rookte een joint in het Vondelpark in Amsterdam, werkte nog voor sigarettenmerk St.-Michel, werkte in Brussel, ook in Duitsland. Moeder is anders, sneller gestrest, en is vroeger meer ‘kort’ gehouden. Ze mocht nooit leren zwemmen, ging heel vroeg in de fabriek werken, kon niet op reis gaan... Maar ze schikte zich, het voelde voor haar niet belemmerend aan.

“Die mix van beide ouders vind je bij ons terug: Ajella en ik lijken meer op onze vader, laten ons niet zo snel opjagen, terwijl Ilona de controle meer behoudt. Maar wat het sociale betreft, komt niemand in de buurt van Ajella. Zij is heel volks, werkt bij Colruyt, zal Zele nooit verlaten, kent er iedereen, van de bejaarden tot de zatlappen. Ze leidt the simple life, en dat zeg ik met respect. Een aantal jaar geleden, op haar verjaardag, zei ze na afloop: ‘En jij moet nu nog naar terug naar Gent vanavond, bah.’ Ik heb het dorp verlaten en leid een ander leven, maar we respecteren elkaar.”

Ilona: ‘Jelle beet in de enkel van de juf, toen zij mij straf wilde geven.’Beeld Damon De Backer

Ilona

“Het is zo dat je als tweeling vaak in dezelfde situatie terechtkomt, als kind vooral. Je zit in dezelfde klas, doet op dezelfde dag je communie, verjaart op dezelfde dag... Wij hadden ook nog eens dezelfde vriendengroep. Je wordt ook vaak herinnerd aan het feit dat je een tweelingbroer hebt. Jelle was diegene die in de enkel van de kleuterjuf beet, toen hij dacht dat ze me onder mijn voeten zou geven. En toen ik lang geleden een moeilijke periode doormaakte, was Jelle ook diegene aan wie ik als eerste alles vertelde. Instinctief richtte ik me tot hem.

“Jelle was ooit bang mij te verliezen, toen ik tot agente werd opgeleid. Bang dat ik zou verrechtsen, dat ik als mens zou veranderen. Toen ik na een opleiding geweldbeheersing thuiskwam, zette ik de theorie om in de praktijk en voerde een armklem op hem uit. Daar schrok hij van. Zijn ego kreeg een duwtje (lacht). ’s Avonds, in café De Lantaarn in Zele, liep hij de hele tijd achter me aan: ‘Niet veranderen, Ilona, niet veranderen.’ Hij hoefde zich geen zorgen te maken: ik ben een geëngageerde hoofdinspecteur, geen racist, niet machtsbelust of wat dan ook.”

Ajella

“De tweekes, dat is de bijnaam van mijn broer en zus. Zelf heb ik geen bijnaam, maar ik ben wel vernoemd naar Rubén Ayala, een Argentijnse voetballer uit de jaren 70. (lacht) Dat woord tweekes gebruiken mijn ouders ook nog: ‘Heb je de tweekes al gehoord?’ Ik heb een goede band met broer en zus, maar als kind voelde ik enige jaloezie. Alle aandacht ging naar de tweeling. Dan zitten je broer en zus in zo’n kinderpark, en voel je dat er een soort scheiding is. Ik voelde me vaak eenzaam.

“Jelle en Ilona deelden ook een kamer, ik sliep alleen. Toen ik op een zondagavond eens in huilen uitbarstte, en zei dat ik me eenzaam voelde, heeft onze vader mijn bed uit elkaar geschroefd en in de kamer van mijn broer en zus weer in elkaar gezet. Ik was op slag gelukkig. Nu we allemaal wat ouder zijn, speelt dat veel minder, maar het is wel zo dat de band voor mij heel belangrijk is. Als een van de twee niet op een berichtje antwoordt, kan ik me daar ongemakkelijk bij voelen.

“Het klopt: ik ga Zele nooit verlaten. Ik voel me er ontzettend goed, en kan me niet inbeelden naar Gent te moeten verhuizen, of naar waar dan ook. Haast dagelijks krijg ik vragen over Jelle. Werkt hij aan een nieuw programma? Zou hij de strip voor me willen signeren? En altijd denk ik: je stelt de vraag aan mij, en denkt aan mijn broer, maar je vergeet dat er nog een derde is: Ilona.

“Ja, ik ben hen trouw. Ik zie mijn broer en zus doodgraag.”

Gekke gewoontes

Jelle over Ajella: “In een besloten Facebook-groep post ze dagelijks wat ze die dag eet.”

Ajella over Ilona: “Mijn zus kan het niet hebben als iemand in haar buurt scheten laat.”

Ilona over Jelle: “Hij koopt online tweedehands Playmobil, ‘voor zijn kinderen’.”