Na zes decennia Castro-tijdperk kondigde Raul Castro zijn ontslag aan als voorzitter van de Communistische Partij van Cuba. Mensenrechtenactivist José Daniel Ferrer Garcia heeft net 21 dagen hongerstaking achter de rug. Hij twijfelt er niet aan dat de opvolger van de Castro’s de Cubaanse bevolking even meedogenloos zal onderdrukken als zijn voorgangers.
De vijftigjarige mensenrechtenactivist Jose Daniel Ferrer Garcia woont in Cuba en voert van daaruit een geweldloze strijd tegen de Cubaanse regering. In 2003 werd hij gearresteerd en kreeg hij 25 jaar celstraf omdat hij als leider van het Varela Project vrije meningsuiting en vrije verkiezingen eiste. Onder druk van internationale organisaties kon hij in 2011 de gevangenis verlaten. Sindsdien blijft hij op een geweldloze manier strijd voeren tegen de onderdrukking door de Cubaanse regering. Zijn laatste strijd was een hongerstaking om zich te verzetten tegen de arrestaties van burgers die hij voedsel en medicatie aanbood.
Er kwamen extreem arme kinderen, bejaarden en vrouwen bij ons langs. Al deze mensen zijn gearresteerd en geslagen.
Stemt het ontslag van Raul Castro u hoopvol?
FERRER GARCIA: Raul Castro staat niet boven de natuur. Hij is bijna 90 jaar. Dat is de enige reden waarom hij de macht overdraagt. Niet omdat hij de bevolking een alternatief gunt. Zo is Miguel Díaz-Canel president van Cuba geworden omwille van zijn loyaliteit, niet omwille van zijn merites. De voorzitter van de Communistische Partij is de machtigste man van Cuba, maar we moeten niet naïef zijn. Zijn opvolger zal doen wat de koepelorganisatie zegt. De familie Castro heeft op alle belangrijke posten familieleden zitten. De kans is groot dat Díaz-Canel de opvolger van Raul Castro zal worden. Net zoals de familie van Castro en enkele belangrijke leden van de Communistische Partij zal hij nooit toestaan dat hun privileges aangetast worden. Ze zullen repressiemiddelen, honger en armoede blijven gebruiken om het Cubaanse volk te onderdrukken. Corruptie zal er blijven bestaan. Wat verwacht je als je maar één politieke partij hebt? In Cuba is er geen vrijheid van meningsuiting, geen vrijheid van bijeenkomsten en geen vrijheid om een politieke partij op te richten. De toegang tot internet heeft onze wereld wat geopend, maar ondertussen heeft de Cubaanse regering een nieuw decreet opgesteld met restricties voor het gebruik van internet. Dankzij het internet konden we gemakkelijk met de buitenwereld communiceren en filmen wat er hier gebeurt.
Hoe kijkt u naar het beleid van Díaz-Canel?
FERRER GARCIA: Dat is één stap vooruit en twee stappen achteruit. Zo laat de regering enkele privéinvesteringen toe, maar leggen ze meteen strenge restricties op. Ze beslissen zelf in welke sectoren geïnvesteerd mag worden en heffen meteen ook zeer hoge belastingen. Dat geld vloeit allemaal naar de Communistische Partij. Omdat Cuba in werkelijkheid failliet is, worden nu ook kleine privéinvesteringen voor buitenlanders toegelaten. Cuba is nog niet eens in staat om zijn eigen bevolking te voeden. Lokale boeren zijn hier verplicht om een aanzienlijk deel van hun opbrengsten aan de staat af te staan. Dit zorgt ervoor dat vele boeren gestopt zijn en dat onze landbouw compleet verouderd is. En dit geldt voor alle sectoren. Door alles te nationaliseren, vernietig je uiteindelijk je interne markt. Cuba kende voor covid al een sterke recessie, maar vele Cubanen konden nog overleven door het toerisme. Ondertussen is het zo erg gesteld dat de Cubaanse regering onlangs de handel in koeien weer heeft toegelaten. Dat was 60 jaar lang verboden op dit eiland. Maar nu die markt volledig ingestort is, heeft deze maatregel geen zin meer. En hoewel varkensvlees nooit verboden is in Cuba, kost 1 kilo varkensvlees nu 300 pesos. Dat is een tiende van een gemiddeld maandloon. Naast de strenge restricties en hoge belastingen, verdwijnt er nog veel geld onder tafel omwille van de hoge mate van corruptie. Ondernemen is in Cuba daardoor zo goed als onmogelijk geworden. De Communistische Partij weet dat van zodra ze hervormingen toelaten, hun economisch model compleet zal instorten. Waar ze wel expert in zijn geworden, is het onderdrukken en arresteren van hun bevolking. Zozeer zelfs dat dit hun exportproduct is geworden, dat moeten miljoenen Venezolanen nu helaas aan den lijve ondervinden.
U kwam in 2003 met 74 andere mannen op voor de mensenrechten in Cuba en belandde in de gevangenis. Worden Cubanen nog steeds zo hardhandig aangepakt als onder Fidel Castro?
FERRER GARCIA: Helaas wel, al hebben ze hun methodes bijgeschaafd. Op dit moment zijn er 140 politiek gevangenen in Cuba die bij naam en voornaam gekend zijn. Het echte aantal mensen dat gevangen genomen wordt omwille van hun kritiek op het regime is vele malen groter. In 2003 heeft Fidel Castro geleerd dat als hij massaal mensen arresteert en in de gevangenis gooit, dit resulteert in enorme solidariteitsacties overal ter wereld. Ik zal nooit vergeten wat de politiecommissaris mij op de dag van mijn bevrijding vertelde. Hij zei: “Fidel Castro heeft begrepen dat het fout was om jullie te beschuldigen van politieke misdaden en 25 jaar cel te geven, omdat de internationale gemeenschap dit als een politieke achtervolging beschouwt. Vanaf nu gaan we het anders doen. We gaan jullie één voor één arresteren en twee tot zes jaar gevangenisstraf geven voor gewone misdrijven. Jullie zullen nooit meer internationale solidariteit kennen”. En zo geschiedde helaas. Mensen die nu naar ons huis komen, worden gearresteerd en beschuldigd van sociaal activisme. De eerste keer krijgen ze een aanmaning en een geldboete. Wie deze boete van 4000 pesos weigert of niet kan betalen, moet voor de rechter komen. Als die persoon aan de rechter belooft om mijn huis nooit meer te bezoeken of nooit meer te betogen, dan wordt die met rust gelaten. Zo niet, dan wordt die voor enkele maanden in de gevangenis gezet totdat de familie alle bijkomende geldboetes betaald heeft. Rechters in Cuba staan ten dienste van de Communistische Partij. In Cuba moet je plooien of je wordt gearresteerd of achtervolgd. Dat is hun beste dreigmiddel om de bevolking te doen zwijgen.
U heeft juist een hongerstaking achter de rug. Waarom ging u in hongerstaking?
FERRER GARCIA: Ik heb vorige week mijn hongerstaking gestopt na 21 dagen. Ik moet nu nog steeds heel voorzichtig zijn en kan slechts kleine porties eten. Al meer dan een half jaar wordt mijn huis omsingeld door de politieke politie. Iedereen die bij ons wou binnenkomen, werd gearresteerd. Elke week kwamen zo’n 200 mensen bij ons langs voor medicatie, eten, zeep of shampoo. In januari is de politie mijn huis binnen gevallen en hebben ze al onze voorraad medicatie, eten en het cash geld “meegenomen”. Ondanks deze diefstal zijn mijn vrouw en ik doorgegaan met het helpen van mensen. Ik spreek over extreem arme mensen die nergens anders hulp kunnen krijgen. Er kwamen kinderen, bejaarden en vrouwen langs. Al deze mensen zijn gearresteerd en geslagen. Van sommige mannen werden hun vingers gebroken. Ze hebben ook slagen op hun hoofd en lichaam gekregen. ’s Nachts gooide de politie met stenen naar onze deur en vensters. Mijn vrouw en ik hadden op 15 maart besloten dat dit moest stoppen en daarom zijn we in hongerstaking gegaan. Door bemiddeling van de kerk, internationale druk van Europarlementariërs en Congresleden en Senatoren van de VS en verschillende mensenrechtenorganisaties heeft de regering uiteindelijk besloten om de omsingeling rondom ons huis te stoppen. Helaas zijn de arrestaties na het weekend terug begonnen. Mensen worden nu niet langer aan mijn huis gearresteerd, maar in hun eigen huis. Verrassend is dat verschillende Cubanen die nadat ze bij ons voor eten zijn komen aankloppen nu ineens voedselbonnen krijgen aangeboden, in ruil komen ze niet langer naar ons. Toch zijn er mensen die zeggen: “jullie hebben al mijn vrijheden afgepakt. Ik ga hier niet op in”. Onder hen Marina Paz. Zij is nu door de Cubaanse regering geïnterneerd en in de psychiatrie gezet. Ze krijgt zeer zware medicatie en haar familie mag haar niet bezoeken.
Cubanen zijn er zeker van dat het virus veel meer verspreid is in Cuba dan dat de regering ons en de buitenwereld doet geloven.
Hoe heeft de Cubaanse regering gereageerd op de pandemie?
FERRER GARCIA: Doordat de regering controle heeft over alle media en alle nationale instellingen, slagen ze erin om alle informatie naar hun hand te zetten. Cubanen zijn er zeker van dat het virus veel meer verspreid is in Cuba dan dat de regering ons en de buitenwereld doet geloven. Artsen of verpleegkundigen die hun mond voorbijpraten, riskeren hun job te verliezen of in de gevangenis te belanden. In Cuba is er niet alleen de politie, maar ook de politieke politie, inlichtingendienst en burgerpolitie aanwezig. Alles wat verteld wordt, wordt direct opgepikt en doorgegeven aan de overheid. Artsen in Cuba zijn ontzettend bang om informatie door te geven. Door het lage loon dat ze in Cuba verdienen, hopen ze allemaal om op missie naar het buitenland te kunnen gaan. Hiervoor kunnen artsen zich geen enkele misstap permitteren en zwijgen ze over het echte aantal doden.
Cuba lijkt nochtans op succesvolle manier vaccins te ontwikkelen en belooft toeristen gratis vaccins.
FERRER GARCIA: Dat is iets waarover de bevolking van Cuba ontzettend kwaad over is. Zelfs mensen die anders niets durven zeggen. Iedereen vreest dat het vaccinverhaal van Cuba een grote theatershow is van de Cubaanse regering. Het vaccin soberana2 worden nu uitgetest op gevangenen. Het is niet bewezen dat ze tegen covid beschermen en vele gevangenen klagen over bijwerkingen. Ondertussen heeft Cuba nog geen enkele deal gesloten om vaccins aan te schaffen voor zijn eigen bevolking. Zelfs het Spoetnikvaccin van hun bondgenoot Rusland hebben ze niet aangekocht. Ze rekenen volledig op hun eigen vaccins.
Fout opgemerkt of meer nieuws? Meld het hier
