‘Genesis Noir’ heeft de hele schepping als spelwereld

Videogames zijn, zonder enige uitzondering, een spel van oorzaak en gevolg. Je geeft iets, de systemen waarop de game drijft, geven iets terug. Aan die interactie, waarop het hele medium drijft, geeft de Amerikaanse studio Feral Cat Den een wel héél aparte invulling met Genesis Noir, een game die werd opgetrokken in expressionistische Jazz Age-etsen, en wiens zeer ingetogen visuele stijl gek genoeg perfect past bij het nogal ambitieuze verhaal dat hij poogt te vertellen.

Je baant jezelf een weg doorheen de gebeurtenissen van Genesis Noir als No Man, een horlogeventer die verwikkeld geraakt in een driehoeksverhouding tussen Miss Mass en Golden Boy, de twee andere opperwezens waarrond de game draait. En dan komt het: de Big Bang – in deze game een jaloerse ex die een pistoolschot afvuurt op de zonet genaamde dame – gooit alles door elkaar, waardoor No Man het volledige ontstaan van het heelal meemaakt.

Denken we, althans. Alles wat je doet in Genesis Noir heeft een betekenis die op z’n zachtst gezegd heel interpreteerbaar is. Het is in de eerste plaats een lyrische game, die je probeert te verbluffen met zijn kosmische taferelen, en met de plukjes jazz (de makers halen invloeden als Miles Davis en Sun Ra aan) die daar overheen worden gedrapeerd. Er wordt nog altijd volop gediscussieerd over de vraag of videogames kunst kunnen zijn, maar die vraag wordt door de twee New Yorkse makers van Genesis Noir zelfs niet eens aangeraakt: het is gewoon  een werk van puur individuele, artistieke expressie.

Maar goed, valt dat nog een beetje te spelen ook? Puur mechanisch is Genesis Noir een point and click-adventure, waarin je objecten in het decor moet manipuleren om verder te gaan. Maar daar stopt meteen ook de vergelijking: er moet nauwelijks iets worden gecombineerd, en je hebt geen inventaris van meegenomen objecten. De handelingen die je uitvoert in een ‘normale’ game van dit slag steunen op een steenharde logica, want dat is precies het soort denkvermogen dat ze van een speler vereisen. De interacties van Genesis Noir, daarentegen, zijn puur associatief: het gaat er vaak gewoon om te ontdekken wat de game precies van je verwacht, en dan blijk je ineens grootse dingen te hebben gedaan. Zoals door de atmosfeer van Saturnus lopen, of leven op een planeet creëren door de juiste componenten in een celestiale zelfbouwkit op elkaar te klikken.

Genesis Noir heeft een speelduur van drie tot vier uur, en dat is plenty. Halfweg trad er bij ondergetekende zelfs wat vermoeidheid in. Maar studio Feral Cat Den blijft je verrassen met zijn metaforische wetten van actie en reactie. Geen enkel perspectief is daarbij heilig, geen tafereel te groots, tot het vooruit- of terugspoelen van miljarden jaren toe. Alsof de twee jonge ontwikkelaars er hun collega’s  met klem aan willen herinneren dat in dit medium, vanuit een onuitputtelijke oersoep van nullen en énen, letterlijk alles moet kunnen.

Genesis Noir is uit voor pc, PlayStation, Xbox en Switch. Aangezien het merendeel van de interacties met een cursor gebeurt, raden we aan om hem met een muis of op een touchscreen te spelen.