Hasselaar Luc Motmans speelt al 25 jaar Ambiorix in Tongeren: "Het begon als een tooggrap"

Het begon als grap, maar 25 jaar later speelt Luc Motmans nog steeds het levende standbeeld Ambiorix. Drie uur duurt het om zich te schminken en zijn outfit aan te trekken, inclusief schapenvellen en attributen. Als je dat al 25 jaar doet, heb je natuurlijk heel wat grappige anekdotes te vertellen.

“Het is eigenlijk begonnen als een tooggrap in Hasselt. Ze zochten iemand om van de sokkel te springen voor een reclamefilmpje van het Gallo-Romeins  Museum. Het beeld was op dat moment weg in herstelling wegens luchtvervuiling en erosie", vertelt Motmans bij Radio 2 Limburg. "Ik heb wel een snor, maar niet zo'n grote als Ambiorix. Ze wisten dat ik nogal een durver was. Enkele dagen later ben ik eens gaan kijken naar de sokkel van zeven meter hoog en ik dacht: 'Dat gaan we doen!'"

Het filmpje werd in één dag opgenomen. Nadien werd het vernieuwde Gallo-Romeins Museum geopend en vroegen ze aan Motmans om er te figureren. Zo ging de bal aan het rollen. "Ik stond stil voor een muur en als mensen dichterbij kwamen, riep ik: 'Boe!'. Mensen dachten dat ik een echt standbeeld was", lacht Motmans. "Veel omstaanders bleven kijken, het was echt een spel."

Het levende standbeeld leek zo echt, dat mensen wel eens de kans waagden om aan Ambiorix te voelen. En dat soms op een gevoelige plaats. "Zo was er eens een dame die samen met haar kinderen en man kwam kijken. Die dame voelde aan mijn pels en wou terwijl een medicijnenbuidel pakken, maar ze greep ernaast. Haar hand ging rechtstreeks naar mijn kruis", lacht Motmans. "Ik riep ‘Maar mevrouw!’, waarop zij en haar kinderen begonnen te schreeuwen. Er kwamen meteen twee securitymensen kijken, het was één groot misverstand."

Motmans doet het niet voor het geld, maar voor het plezier. Hij krijgt vaak mooie complimenten, al komt zijn mooiste compliment niet van een mens. "Ik stond in Leuven bij de opendeurdag van de schoenenfabriek Ambiorix op een klein verhoog. Er komt een grote hond snuffelen aan mij. Opeens heft die zijn poot op en ik voelde het warm worden aan mijn voet", vertelt Motmans. "De mensen lagen in een deuk van het lachen, terwijl ik geen kick gaf. Dat is het schoonste compliment dat je kan krijgen, dat zelfs zo’n groot beest denkt dat je een beeld bent en geen mens."

In zo'n pak begint het na een tijdje wel te kriebelen en warm te worden, maar dat is Motmans gewoon. "Ik eet en drink dan ook de ganse dag niet, dus ik ben 's avonds wel erg moe. Maar ik doe het heel graag, dus dat heb ik er voor over." Deze zomer zal hij wellicht weer in het straatbeeld opduiken.