Direct naar artikelinhoud
DM ZaptFrederik De Backer

‘De Cooke & Verhulst Show’ is een ode aan de ondergrens

‘De Cooke & Verhulst Show’ is een ode aan de ondergrens
Beeld SBS

Frederik De Backer zet de blik op oneindig. Vandaag: De Cooke & Verhulst Show.

De roaring twenties komen eraan, zo spiegelt het orkest van de Titanic ons voor, alreeds kniehoog in het ijzige water. Straks wordt alles beter. Wanneer geen haan meer kraait als we met veertig tegelijk in een tv-studio kruipen, schuilend voor de lijkenregen. Maar de strijkers dwalen. Het zijn niet de roaring twenties die dit keer worden gerecycleerd. Het zijn alle decennia sinds de swinging sixties, samengepropt in één oneindig, als in poolijs gestold uur: dat van De Cooke & Verhulst Show.

In de jaren 60 volstond een op het gezicht balancerende grasmaaier voor het voetlicht, en ook vandaag nog speelt ene Samir het klaar. Formidabel, beste mensen, wat daar zelftrekkend door het struikgewas ruist. Stuur uw eigen filmpjes op, klinkt het, zeker als het misloopt. In de naughty nineties leverden homevideo’s ook al toptelevisie op.

Maar Samir was maar een tussenwerpsel. Een hondje door een hoepel. Sinds diezelfde jaren 90 is zoiets al niet meer dan een adempauze na een zoveelste homp roddelbladvoer: de gast als schakering in het decor waartegen de presentator schittert. Carson, Letterman, Leno, zoveel anderen. Herinner u De Jimmy B. Show – wás het maar een parodie.

Een praatprogramma eindigt niet op ‘show’, dat doet een declameerprogramma. Een revue. Een, welja, show. Toekijken en lachen. Toeters en bellen, want kabaal impliceert dat er iets gebeurt. Terwijl één groot niets gebeurde. Gouden jasjes, loze muziek en schreeuwerige decors. Enkel een discobal ontbrak voor de stormy seventies.

De ene keer dat de carnavalstoet even leek halt te houden, bracht ons terug naar de edgy eighties, de jaren van ernst en asbakken aan de talkshowtafel. Ene Steffi mocht, tussen de tweede en derde miss van de avond in, komen vertellen over haar overgewicht en verkrachting, maar wel binnen de vijf minuten, want dan moest ze alweer van tafel voor wat supercontent: omdat het baggerkijken sinds de jaren 10 meer en meer online gebeurt, mochten de youtubers van Supercontent een ode aan miss drie brengen. De ode aan uiterlijke excellentie was er vooral één aan en van inhoudelijke middelmaat.

En dat brengt ons bij Ben Weyts, die eerder deze week geheel in lijn met de talkshowtrends van de nillies als politicus even mocht komen tonen dat hij een joviale man van het volk is. Zeg maar Ben. Dat had een stel debielen ook gedaan in de dreigbrieven waaruit hij voorlas. Prompt doemden twee strippers op, verkleed als agenten. En Ben maar joviaal wezen. Als je maar lang genoeg grijnst, verdwijnen die doodsbedreigingen vanzelf.

Tussen aflevering één en twee van deze ode aan de ondergrens zat een daling van 100.000 kijkers, ofte 25 procent. Geen vaccin op aarde geeft me méér hoop.

De Cooke & Verhulst Show, van maandag tot vrijdag rond 21.40 uur op Play4.