Het M-decreet verdient een ernstiger, menselijker debat

In de eerste elf maanden van 2016 zijn 72 gevallen van fysieke agressie met verwondingen tegen leerkrachten geregistreerd. Dat is veel meer dan het jaar voordien (47 gevallen). Zo berichtte het persagentschap Belga op basis van cijfers van onderwijsminister Hilde Crevits.

Onze collega's van Het Nieuwsblad achtten die interessante cijfers het hoofdartikel op de voorpagina waard. Zij ontdekten dan ook het "vermoeden dat het M-decreet daar iets mee te maken heeft". Dat M-decreet is de onderwijsregel die leerlingen met een beperking of leerstoornis toelaat zich in te schrijven in een gewone school.

Als dat oorzakelijk verband klopt, dan is dat inderdaad bijzonder zwaarwichtig nieuws. Dat zou dan betekenen dat de integratie van leerlingen met een beperking het geweld tegen leerkrachten explosief doet toenemen. Dat verband werd vervolgens, met bronvermelding, overgenomen door zowat alle nieuwssites.

Alleen is er dit probleem: het verband klopt niet. Er is helemaal geen stijging van fysiek geweld tegen leerkrachten, zo blijkt uit een eenvoudige factcheck. Zet je de geregistreerde gevallen uit op een lijn van tien jaar, dan is het relatief lage geweldcijfer van 2015 de uitzondering en ligt het cijfer van 2016 volstrekt in lijn met die van alle voorgaande jaren.

Voor alle duidelijkheid: elk geval van geweld op school is er één te veel. Het is goed dat maatregelen worden genomen om het geweldrisico in te perken en te vermijden. Stellen dat het geweld nu plots toeneemt, is evenwel fout nieuws. Stellen dat die (dus onbestaande) stijging te wijten is aan de integratie van personen met een beperking of stoornis, is pijnlijk fout nieuws.

Het gaat hier heus niet om het viseren van een andere redactie: iedereen maakt keuzes en iedereen maakt fouten. Wij vast en zeker ook. Het gaat er wel om dat iemand – een vakbondsman, zo schijnt het – hier bewust een negatief frame probeert te leggen op het M-decreet, door kinderen met een beperking te associëren met fysiek geweld.

Ouders en kinderen die een leven lang moeten vechten voor aanvaarding en voor een plekje in de samenleving krijgen zo nog een extra stigma opgekleefd. Op basis van verzinsels en buikgevoel. Mogen we dat een schande noemen?

Het M-decreet, en de mensen die ermee te maken hebben, verdient een ernstiger, menselijker debat. Het blijft een mooi principe om zo veel mogelijk kinderen samen te brengen in dezelfde schoolomgeving. Maar het is wel een principe dat meer middelen vergt dan het oude, gescheiden systeem. Die middelen zijn niet gevolgd en dat is een reëel probleem. Meer middelen voor het M-onderwijs is dus een legitieme strijd, maar dan graag zonder de betrokkenen te stigmatiseren.