ASSISEN. “Ik moest eten van de grond. Zelfs de hond had meer dan ik, want die had een etensbak”: beklaagde Marc aan de beurt om te spreken

Lees hier de samenvatting van de assisenzitting van maandag 26 april.

Als slotstuk drukte Laudet nog uit hoe hij zich nu voelde tegenover alles wat gebeurd is. "Ik ben absoluut mededader in haar overlijden. Het is zo dubbel. Ik vraag me soms nog steeds af hoe ik me zo heb kunnen laten meeslepen. Dit had nooit mogen gebeuren en ik kan het mezelf nooit van m’n leven vergeven.”

Ook Laudet kon niet verklaren hoe het inmiddels beruchte vestje rond de hals van Christine Lenaerts gebonden werd. "De enige die dat had kunnen doen is Ashley. Ik heb in mijn leven al veel dingen gedaan, maar zoiets nog nooit." Ashley Van De Velde beweert echter van niets te weten

En daarmee besloot de voorzitter de zitting voor vandaag. Morgen gaat het proces weer verder om 9 uur.

"Ik was zodanig verbouwereerd toen Ashley Christine in een wurggreep nam," gaat Marc verder wanneer hij aankomt op het punt van Christine's dood. "Ik kon niet begrijpen dat zoiets stond te gebeuren in de auto. Ik bevroor op een manier. Christine gaf eigenaardig genoeg geen reactie en geen verweer."

"Ik had Ashley moeten stoppen, maar ik blokkeerde. De voorzitter bemerkte daarop: “Maar het is toch niet de eerste keer dat u in een gewelddadige situatie terechtkwam?” Laudet: "Nee, maar ik kon het niet vatten dat het gebeurde tussen die twee. Ze hield Christine zo'n 2 minuten in een greep."

Nu wordt Marc voor het eerst emotioneel en houdt hij het niet meer droog. “Op dat moment heb ik het stomste gedaan dat ik in mijn hele leven al gedaan heb. Misschien wilde ik tonen dat Ashley er niet alleen voor stond. Ik ben uitgestapt en achter in mijn auto gaan zitten. Ik heb Christine naar mij toe getrokken en mijn arm rond haar hals geklemd. Toen ik haar naar mij toetrok, was ze al een dood gewicht. Ik heb mijn greep nog geen minuut vastgehouden. Ook zette ik geen volle kracht, want Christine had me niets misdaan.”

“Bij Christine thuis verraadde Christine ook tegen mij dat Ashley helemaal niet van zin was om met mij naar Tenerife te gaan. Daarop riep Ashley tegen haar dat ze haar bakkes moest houden.” Wanneer Marc dit vertelt, protesteert Ashley hoorbaar. De voorzitter interpelleert opnieuw en herinnert hen eraan dat ze niet onderling mogen spreken.

Ondertussen blijft Marc beweren dat Christine overal mee naartoe is gegaan zonder verweer. Hij noemt het 'gedeelde vrije wil'.

“Bij de autohandelaar zag ik voor het eerst dat Christine’s humeur veranderde. Toen heb ik stilgestaan bij de woorden dat Ashley niet van plan was om met mij naar Tenerife te gaan. We hebben trouwens geen ruzie gehad over de bankkaart, zoals Ashley zegt. Bij de autohandelaar gaf Christine voor het eerst teken dat ze ontvoerd was.”

“In uw ogen was ze toch niet ontvoerd?" antwoordde de voorzitter. "Hoe kan ze nu ontvoerd zijn als uit vrije wil meeging?”. Daarop moest Marc het antwoord schuldig blijven.

Op een gegeven moment vraagt Ashley blijkbaar aan Marc: “Waarom gaan we niet naar Tenerife? Ik ken een vriendin die ons het geld wel zal geven.” Daar dacht ik over na. Ik had niemand buiten haar en geen contact met mijn familie. Zodoende zag ik het wel zitten om in buitenland opnieuw te beginnen. Ashley vertelde me bovendien dat Christine wel wat geld had."

Ze gaan naar Christine thuis. "Ze was er op dat moment niet, maar niet veel later zagen we haar aan komen wandelen. Ashley ging met haar praten. Niet veel later hoor ik geroep en getier. Ik liep op haar af en zag toen ik toekwam Ashley bovenop Christine zitten. Ik heb haar van Christine afgehaald. Toen hebben we besloten om het hard te spelen. We gingen binnen op zoek naar Christine haar bankkaarten en handtas."

Christine vertelde hen dat 's anderendaags haar poetsvrouw zou komen. Ook belde haar vader een keer tijdens de ruzie. "Toen besloten we dat daar niet konden blijven," legt Marc uit. "We zijn vertrokken naar mijn appartement. Christine ging vrijwillig mee onder lichte intimidatie." Dat verbaasde de voorzitter ietwat. “Dus ze wilde niet mee?” Laudet: “We vertelden haar: "Als je meegaat, overkomt je niets en laten we je gewoon gaan.”

Dat ik zogezegd iemand bij de deur van het appartement van Christine's vader had staan, is echt niet waar. Zo heb ik haar nooit bedreigd.

Op 20 maart 2018 krijg Ashley penitentiair verlof waarbij ze naar haar moeder wil gaan. "Ik heb haar toen opgepikt bij de gevangenis, waarna we eerst naar een café zijn gegaan," verduidelijkt Laudet. "Daarna vertrok ze naar haar moeder. Ik heb haar verschillende keren gebeld, maar kreeg geen gehoor."

"Toen ze daarna terugkwam, hadden we ruzie en heb ik haar geduwd en geslagen, dat geef ik toe." Op de vraag waarom hij dat deed, komt geen duidelijk antwoord. "Ik heb er wel spijt van gehad, want in die periode dat we samen waren, hadden we nooit ruzie gehad. Later heb ik haar ook een klap gegeven met de vlakke hand waardoor ze kort het bewustzijn verloor. Dat deed ik uit vergelding. Ik had die dag in mijn arm gesneden, zoals ik helaas wel vaker deed. Ze verzorgde mijn wonde en kuste mij in m'n nek. Plotseling beet ze me keihard. Daar heb ik nog steeds een litteken van. Toen heb ik haar geslagen en ging bij haar het licht uit."

Op een zeker moment tijdens het verhoor van Laudet vraagt de voorzitter waarom hij er nooit in geslaagd is om zijn vicieuze cirkel van geweld en drugs te doorbreken? “Ik denk dat ik in die vicieuze cirkel ben blijven hangen door mijn vader. Tot 40-jarige leeftijd heeft de herinnering aan mijn vader en zijn daden mijn leven bepaald. Ik wilde die jaren altijd maar vergeten en de manieren die ik daarvoor aanwendde werden alsmaar erger." 

"Ik kreeg ook geen rust, want doordat ik telkens in nieuwe relaties stapte, en dus telkens opnieuw mijn verhaal moest doen, kwamen de herinneringen altijd maar weer naar boven. Ik ging drugs nemen en verkopen. Als ik werk had, verloor ik het al snel en dan ging ik maar terug verkopen.”

"Ik heb 23 jaar gevangenis achter de rug," bekent Marc tegen de voorzitter. "Ik zat al vanaf mijn 11de jaar in instellingen. Op dit moment heb ik al 26 jaar in de gevangenis gespendeerd. In totaal ben ik misschien anderhalf jaar buiten geweest."

"Mijn thuissituatie, dat ligt gevoelig," zo begint Marc Laudet met haperende stem zijn betoog. "Tot mijn 5 jaar had ik een redelijk zorgeloos leven, hoewel ik af en toe een klap kreeg van mijn vader. Toen ik 5 jaar was, echter, kreeg een van mijn broertjes een zwaar ongeval, waardoor hij naar het ziekenhuis moest. Ik nam de schuld van het ongeval op mij."

"Die dag heeft mijn vader me heel het huis laten zien. Alle hoeken en alle kanten. Dat was een keerzijde van hem die ik nooit gezien had. Mij werd de garage toegewezen. In het huis was ik niet meer welkom. Ik moest eten van de grond. Zelfs de hond had meer dan ik, want die had een etensbak."

In huize Laudet was er niet echt sprake van een opvoeding. De broers en zussen moesten voor elkaar zorgen. Ook Marcs moeder dronk heel veel. "Mijn vader kende veel manieren om anderen pijn te doen. Dat talent heeft hij aan mij doorgegeven, ben ik bang."

Toen ik 8 was ben ik vertrokken van thuis en belandde ik in een instelling. Daar werd ik helaas misbruikt door enkelen van de opvoeders. Door de pijn die thuis had gehad, ging ik zelf op zoek naar pijn. Ik wilde het opnieuw ervaren, hoe ziekelijk het ook klinkt, en begon in mezelf te snijden."

Normaliter stond er voor vandaag ook nog een presentatie op de planning waarbij enkele leden van de lokale politie aan bod zouden komen om hun vaststellingen van de 26ste april 2018 uit de doeken te doen. Die presentatie wordt echter verplaatst naar morgen, aangezien het verhoor van Marc Laudet nu pas begint en zeker nog een uur of anderhalf uur in beslag zal nemen. De inspecteurs vonden het alleszins niet erg en zullen zich morgen opnieuw aanbieden.

Tijdens haar verhoor vertelde Ashley ook nog hoe Christine haar op een gegeven moment 10.000 euro beloofd had. "Ik wilde met mijn dochter naar Tenerife vertrekken. Maar toen Christine op een gegeven moment terugkwam van haar werk, vertelde ze dat de directie erachter was gekomen dat ik bij haar verbleef. Ik wilde vertrekken, maar Christine zei: "Ik ga je financieel steunen en dan kunnen we na je straf misschien samen vertrekken." Ik moest nog 3 jaar zitten. Ik was beter op dat aanbod ingegaan, dan was dit alles misschien niet gebeurd. Maar helaas sprong ik onderweg naar de gevangenis uit de auto."

Op het laatst sprak Ashley de familie van Christine, meer specifiek haar zus, nog rechtstreeks toe, met tranen in haar ogen. "Ik heb er enorm veel spijt van. Hoe jullie daar nu zitten,... moest het andersom zijn, ik zou het niet hebben gekund. Uw zus heeft dit niet verdiend en is altijd goed voor mij geweest. Wij deelden alles, lief en leed. Als ik haar kon terughalen, zou ik dat doen."

Ashley doet haar relaas met horten en stoten. Ze vertelt een coherent verhaal, maar maakt een verwarde indruk, en laat veel pauzes vallen. Ook wordt ze regelmatig emotioneel en breekt haar stem vaak, waardoor ze soms moeilijk verstaanbaar is. Vooral wanneer ze verduidelijkt hoe zij en Marc uiteindelijk tot het besluit kwamen dat ze van Christine af moesten.

"Op een gegeven moment waren we in de buurt van het kanaal, maar we wisten niet meer precies waar we waren." stamelt ze. "Marc zat aan het stuur, ik achter hem en Christine zat naast mij. Ik wilde haar bang maken, omdat geen van ons wist waar de bankkaart was waar we eerder op de dag het geld mee hadden afgehaald. Niemand van ons wist dat de kaart door de machine was ingeslikt."

Ashley vertelt dat ze bang was dat de zaken serieus uit de hand zouden lopen. "Ik heb Christine in een wurggreep genomen, maar geen pijn willen doen. Ik zei haar: "Zeg nu toch waar die kaart is, want het wordt foute boel." Op een gegeven moment kruipt Marc tussen de zetels door naar achteren en zegt: "Moet ik het anders doen, kleine?"

"Daar zijn we uitgestapt en hebben we Christine in de bosjes gelegd. Ik heb niet kunnen zien wanneer hij het vestje om haar nek heeft gebonden." Op vraag van de voorzitter toont Ashley op haar advocaat Vanmechelen hoe ze Christine in een wurggreep hield. "Ze verloor het bewustzijn op het moment dat Marc naar achteren kroop."

"Ik ben medeverantwoordelijk voor heel het gebeuren, maar heb nooit de intentie gehad om het zo te laten aflopen. Ik zag Christine liever dan de man naast mij. Ik kon ook niet meer tussenbeide komen toen hij haar vasthield, want dan kon ik ernaast gaan liggen. Ik ben geen engeltje, maar als het aan mij had gelegen was dit zo niet gebeurd. Ik ben een ripper, maar geen killer." 

Op het moment dat Ashley begint te vertellen over de dag dat ze samen met Marc Christine benaderden, ontstaat er wat consternatie in de zaal. Ashley vertelt dat Marc Christine vertelde dat een van zijn vrienden, een zware jongen, aan de deur van het appartement van haar bejaarde vader stond. Dat was een smoes die ze gebruikten om Christine onder druk te zetten.

Marc Laudet komt tussenbeide tijdens Ashleys verklaring, wat uiteraard tegen de regels is. De voorzitter interpelleerde hem onmiddellijk. "Er zijn twee mogelijkheden, meneer Laudet: ofwel zwijgt u nu en komt u op geen enkele manier meer tussenbeide, ofwel doet u dat niet. Als dat het geval is, moet ik u uit de zittingszaal verwijderen. Dat mag ik doen als het debat niet meer sereen verloopt." Daarop kalmeert Laudet.

De voorzitter confronteerde Ashley met haar beslissing om kinderen te nemen, terwijl ze zo zwaar aan de drugs zat. "Ik en mijn toenmalige partner hadden elkaar wijsgemaakt dat alles anders zou zijn als we kinderen zouden nemen. Toen mijn dochter geboren werd, heb ik me herpakt." Vlak na de geboorte van Ashleys dochter, werd er in het bloed van het kind drugs vastgesteld.

Momenteel zien de twee kinderen van 10 en 13 elkaar niet omdat ze in verschillende pleeggezinnen zitten. "Op een gegeven moment zullen ze om elkaar gaan vragen. Dat is de schuld van het systeem." vertelt Ashley. Ze is duidelijk niet helemaal nuchter wanneer ze haar verhaal doet. "Als pleegzorg dat anders aangepakt en hun woord  had gehouden, was dat niet zo gegaan. Ik vind trouwens dat de pleegmoeder van mijn dochter faalt als pleegmoeder."

"De criminaliteit begon met onnozele inbraken," vertelt Ashley de voorzitter treurig. "Ik was impulsief, avontuurlijk,... kortom, ik ging wel mee. 2 keer ben ik uit huis geplaatst door de jeugdrechter. Het drugsgebruik was een factor, maar ook vechtpartijen op school. Het werd steeds erger en evolueerde naar heroïne en cocaïne. Terwijl het allemaal begon met een joint. Ik werd ook 'anti-alles'. In de gevangenis ben ik geen dag nuchter geweest, ook door wat er met Christine is gebeurd."

Eind 2008 pleegt Ashley haar vriend zelfmoord. "Sindsdien heb ik zoveel gebruikt en gedronken dat het mij niet meer uitmaakte of ik nog zou leven of eraan kapot zou gaan. Meermaals deed ik een poging om te gaan afkicken, vaak op vraag van anderen. Maar als je zelf niet wilt, zal dat niet gebeuren."

"Mijn vader was industrieel schilder en mijn moeder mocht niet werken," zo begint Ashley haar levensverhaal. "Voor de buitenwereld waren wij het perfecte gezin. Papa was een harde werker, maar heeft 19 jaar lang mijn moeder om zeep geholpen. Hij dronk, maar werd overal door iedereen graag gezien. Ik kan niet zeggen dat ik een ongelukkig kind was. Als er iets voorviel werd ik bij grootouders gedropt, waar ze me verwenden."

"De problemen waren dagelijks. Ik heb zelf alleen verbale conflicten gezien, maar mijn moeder, en nog mensen, stonden doodsangsten uit bij mijn vader. (trillende stem) Hij heeft een aantal keer gezegd dat hij mama zou doden. Daarom vluchtten we ook een aantal keer naar het vluchthuis. Aan buitenwereld werd gezegd dat we op vakantie waren."

In het middelbaar onderwijs begon Ashley te rebelleren. "Ik ben begonnen met drugs gebruiken door de omgang met oudere jongeren in onze straat. Ze zagen dat ik beïnvloedbaar was en kon betalen. Geld haalde ik bij mijn grootmoeder. Mijn mama en grootvader hebben nooit sterk genoeg in hun schoenen gestaan om mij te kunnen opvoeden."

In de volgende fase van het proces worden beide beklaagden verhoord door de voorzitter van het assisenhof. "De bedoeling is om zoveel mogelijk omkadering te krijgen." aldus de voorzitter. Ashley Van De Velde is als eerste aan de beurt. Nu ze voor het eerst moet spreken, lijkt ze nerveus. Ze speelt onhandig met de microfoon.

Het hof heeft geoordeeld dat vzw Cipiers zich geen burgerlijke partij zal kunnen stellen in dit assisenproces. "Men moet de geleden schade vanaf het begin bekendmaken, wat hier niet gebeurd is." aldus de voorzitter. "Het gaat hier meer om de behartiging van de individuele belangen van de leden van de vzw en niet zozeer om het belang van de vzw zelf en waar zij voor staat. Het is niet duidelijke welke eigen schade de vzw hier geleden heeft, zeker niet omdat ze pas werd opgericht na de gepleegde feiten. Zodoende wordt de burgerlijke partijstelling onontvankelijk verklaard." 

De voorzitter heeft net meegedeeld dat het hof van de middagpauze gebruik zal maken om te beraden over de burgerlijke partijstelling van de vzw Cipiers. Om 14 uur, wanneer de zitting zal hervatten, zullen de magistraten hun oordeel laten horen en weten we of de vzw als burgerlijke partij verder mag gaan in dit proces.

Meester Vanmechelen treedt meester Boon helemaal bij. "U bent inderdaad niet gewenst in dit dossier, meester Damen. De belangen die u behartigt zijn wel degelijk lovenswaardig, want geweld tegen cipiers is een problematiek waar mogelijk te weinig aandacht aan wordt besteed. Maar dit proces gaat niet over de cipiers." 

"Ik heb ook opgetreden voor dierenrechtenorganisaties in correctionele zaken," gaat Vanmechelen verder. "Daar kunnen vzw's zich burgerlijke partij stellen als er schade werd geleden door dieren in de bewuste zaak. Hier hebben we echter enkele cruciale punten: de vzw werd opgericht na de feiten en er is geen beslissing ingediend van de vzw of de raad van bestuur om zich burgerlijke partij te stellen, wat de wet wel voorschrijft. Men wil dit proces als forum gebruiken om een bepaalde problematiek aan te kaarten, maar dit lijkt ons allerminst de juiste plaats."

Advocaat van Marc Laudet, Eric Boon, vindt ook dat de burgerlijke partijstelling van de vzw verworpen moet worden. "Hoe kun je nu schade claimen van feiten die zich hebben afgespeeld op een moment dat je als vzw nog niet bestond? Bovendien wacht men tot 21 april, de dag dat de jury wordt samengesteld, om zich burgerlijke partij te stellen. Waarom zo lang wachten tenzij je de bui al voelt hangen en je weet dat er bezwaren zullen zijn. Eigenlijk zin om hiervoor uitstel te vragen, maar dit proces verdient zijn gang te krijgen. Ik vrees echter dat de vzw na het proces net zo snel zal ontbonden worden als dat ze destijds is opgericht."

"Ik denk niet dat dit proces de juiste plaats is om moeilijke werkomstandigheden van cipiers aan te kaarten, ook al heb ik veel respect voor hen en hun vak." aldus Boon.