Puur genot. De zonnestralen en het gekwetter van de vogels die mens en natuur doen herleven. De eerste lenteklusjes zijn al voltooid. Dus tijd om even te ontspannen. Op het verlanglijstje staat al jaren de prunus of Japanse kersenbloesem eens in bloei zien. Maar dat is altijd zo een drukte. Dit jaar werd de toegang tot de Japanse Tuin beperkt, door corona. Er werden maximaal 500 bezoekers toegelaten in 2 shiften, de ochtend en namiddag. Geen overrompeling dus. Online boek ik 2 ticketjes voor een doordeweekse donderdagochtend, die niet de status 'Volzet' heeft. Moeke en ik rijden vol verwachting richting Hasselt. Op de parking heerst zo'n vijf minuten voor opening nog geen grote drukte, dat is al een goed teken! Wanneer ik de mindervalideparking indraai, merk ik meteen dat deze wel ontiegelijk smal is. Nu ja, er zijn er een vijftal en ik verwacht niet dat die allemaal bezet zullen zijn straks, dus maak ik me geen grote zorgen. We zetten onze weg vrolijk verder richting de kassa, waar al een dertigtal mensen staan te wachten. Mondmasker op, social distancing gerespecteerd, handen ontsmetten aan de inkom, QR-code laten scannen en geheel contactloos zijn we binnen. Om na 50 meter al tot stilstand te komen. Over het eerste bruggetje van de tuin groeit ook meteen de eerste prunus, met zijn mooie roze bloemetjes. Een hele horde staat er bij elkaar getroept, met smartphone, telelens, alle mogelijke toeters en bellen om toch maar die perfecte foto te nemen. Doorgang onmogelijk, social distancing weg. Wanneer we dan toch een gat zien om te passeren, kunnen we onze weg vervolgen via de uitgestippelde coronaroute. Zo komen we bij de waterval, die je trapsgewijs via planken over de vijver kan bereiken. Alleen kan je dit niet met een buggy of rolstoel. Dus kunnen we kiezen: al meteen het bordje 'Exit' volgen of toch over de planken. Ondertussen zie ik dat de meute ook in beweging komt. Net voor ze ons bereiken, vinden we toch een, eigenlijk afgezette, doorgang die ons net rond de waterval brengt, zodat we weer op het juiste traject zitten. Een eekhoorn zit vredig te genieten van het lekkers dat hij vindt. We bereiken als eerste de kersenbloesems aan de vredesklok. Hier een foto nemen voor de column? Maar nog voor ik het goed en wel durf te denken, komen de eerste mensen luidruchtig aangewaaid. Snel één foto en weer op pad. Om na 15 meter te stranden voor trappen, daar zit je dan. Opnieuw moet ik zelf kiezen: tegen de zwerm ingaan of toch via de trappen. Twee mannen van De Watergroep schatten de precaire situatie snel in. Ze tillen me met rolstoel en al over het obstakel. Komt de paparazzo in eentje boven! Heel de scène wordt netjes in beeld gebracht door een telelenzer. Of ik dat nu wil of niet. Richting exit dan maar. We passeren opnieuw de waterval. De planken staan volgestouwd, allemaal netjes op elkaar geplakte mensen, wachtend om een selfie te maken. Corona? De eekhoorn komt ons nog uitwuiven, hij was nog het beste en puurste van de hele tuin. Ietwat teleurgesteld keren we terug naar de auto. In mijn ooghoek zie ik nog een file aan de kassa, die groter is dan toen wij arriveerden. Weg hier, zo snel mogelijk, weg van de drukte. Neen, dit was niet genieten van de natuur en zijn pracht in stilte en rust. Dit was chaos. Hoewel we daar pas echt in belandden op de parking. Naarstig zijn mensen op zoek naar een parkeervak. En ja, u raadt het al, wij stonden geblokkeerd. Aan passagierskant konden we er niet meer in, aan bestuurderskant kon Moeke zich nog net in de wagen wringen. Ikzelf raakte met mijn rolstoel nooit meer in de wagen. Neen, niet voor herhaling vatbaar. Ik blijf in mijn eigen tuin of rij wel eens door één van de vele lanen die Vlaanderen rijk is met Japanse kerselaren. Maar een uitstap naar Hasselt, dat is niet meer voor meteen.