‘Zorgen voor mama’ is de zoveelste broodnodige poging van iemand die nog gelooft in verandering

Nergens is het glas zo halfvol als in het hoofd van een minister. Staand in de vuurzee, vlammen enkels likkend, is het in het allerslechtste geval al best warm voor de tijd van het jaar.

Is 6 procent van de Vlamingen werkloos, dan ziet de bevoegde minister dat als een 94 op zijn rapport. 3 procent van de Vlamingen staat op de wachtlijst voor een sociale woning? 97 procent, flink! Vergeet even dat het hier gaat om respectievelijk 396.000 en 150.000 mensen. En dat de wachttijd voor zo’n woning vier jaar bedraagt. Wat zijn 40.000 Vlamingen die moeten overleven van een lekker wrang genoemd ‘leefloon’ op een totaal van 6,6 miljoen? 40.000 man, daarmee krijg je het Koning Boudewijnstadion maar voor vier vijfde gevuld. Je ziet ze amper zitten.

Misschien moeten we er nog een regerinkje omheen bouwen. Een parlement oogt zoveel mooier dan een paar duizend sociale woningen, en hoe meer ministers, hoe meer goed nieuws. Voor je het weet ís er geen armoedekloof meer. Als een kloof maar breed genoeg is, wordt ze vanzelf een vlakte. Plaats genoeg voor de 680.000 mensen die in Vlaanderen nog vóór de pandemie onder de armoedegrens leefden. Weer een 90 op het rapport.

Weet je waarom op dit domein nooit structureel wordt ingegrepen? Omdat arme mensen te moegestreden zijn om massaal de straat op te komen. Enkele voetbalclubs willen een exclusieve liga oprichten? Duizenden uitgeruste supporters met spandoeken voor stadions en het hele plan afgevoerd binnen de 48 uur. Protesteren gaat minder vlot als je geen trein kunt betalen, laat staan een babysit. Als je het niet meer kunt opbrengen om de brievenbus te openen omdat ze toch alleen maar slecht nieuws uitbraakt. Het is niet omdat je het kermen niet hoort, dat er niet wordt geleden.

Zorgen voor mama is de zoveelste broodnodige poging van iemand die nog gelooft in verandering, van iemand die weet dat een klein duwtje in de goede richting, één helpende hand, kan volstaan voor een revolutie in een mensenleven. Niet iedereen kan het alleen. En niemand die beweert dat elke arme heilig is; sommigen hebben een behoorlijk aandeel in hun penibele situatie. Maar berooid zijn is geen misdaad. Armoede verdient geen straf, armoede ís de straf.

Hulde aan Kristel Verbeke, die haar rol in dit programma met verve vervult. Zij weet wat het is en slaat de perfecte toon aan; niet flauw of bemoederend, wel vervuld van empathie. Hulde aan alle straathoekwerkers, die met weinig middelen elke dag opnieuw de lekken in de bodem van onze maatschappij proberen te dichten. Die enkel worden gehoord als met hen kan worden gescoord.

Luxe betekent nog geen beschaving, geen armoede doet dat wel. Maar dat laatste laat zich minder goed afbeelden in een verkiezingsfolder.

Zorgen voor mama, elke dinsdag om 20.35 uur op Eén.