De zesde staatshervorming is geen doel, maar een middel

Aan de vooravond van 11 juli en na een week waarin Thomas Van der Plaetsen en Greg Van Avermaet ons met verve herinnerd hebben aan de kwaliteiten van een echte ‘Flandrien’ maken wij graag met u even de balans op van waar Vlaanderen vandaag staat en wat de toekomst voor ons in petto heeft. Sinds de zesde staatshervorming hebben we weer een pak nieuwe bevoegdheden gekregen. Maar de maatstaf voor een geslaagde staatshervorming is niet hoeveel bevoegdheden er bijkomen, maar wel hoe goed we ermee aan de slag gaan.

De brexit leerde ons hoe een streven naar autonomie zonder doordacht plan al snel uitdraait op een uitzichtloos doemscenario. Aan de andere kant toont diezelfde brexit ons dat Europa in een tijd van grote onzekerheden de voeling met zijn regio’s niet mag verliezen en een gepaste vertaling van hun verzuchtingen moet vinden in zijn beleid. Daarom pleiten wij voor regio-specifieke aanbevelingen vanuit Europa om die band te versterken en het beleid dichter bij de mensen te brengen.

Ook deze zesde staatshervorming is voor ons geen doel, maar een middel. Een krachtig middel om van Vlaanderen ook in de toekomst een zelfbewuste en welvarende regio te maken. Ons baanbrekend vakmanschap, onze hoge productiviteit, ons kwalitatief onderwijs, onze ondernemingszin en sociale cohesie zijn meer dan ooit troeven die Vlaanderen wereldwijd moet uitspelen. Daarom gebruiken we de nieuwe hefbomen om een sterk beleid te voeren op maat van de Vlaming: een Vlaamse kinderbijslag, sociale bescherming, onderwijs, doelgroepenbeleid, ... Van het moederhuis tot het rusthuis is Vlaanderen over ons leven bevoegd. En ja, ook het Federale niveau staat eindelijk meer en meer ten dienste van de regio’s, denk maar aan de btw-verlaging voor scholenbouw of het statuut student-ondernemer.

De weg die Vlaanderen op 30 jaar tijd heeft afgelegd is enorm. In 1985 bedroeg de begroting van de Vlaamse Raad 2 miljard euro, vandaag is dat 20 keer meer. En dit werpt zijn vruchten af. Vlaanderen is en blijft de groeimotor van ons land. De goederenexport van Vlaanderen bedraagt zowat 300 miljard euro per jaar; met een exportratio van 125% zijn we internationaal wereldtop. Het gemiddeld inkomen in Vlaanderen ligt 16% hoger dan in Wallonië en Brussel, goed voor een vierde plaats in Europa. In de Eurobarometer staan Vlamingen vierde wat algemene levenstevredenheid betreft.

Een sterk Vlaanderen stopt echter niet aan regionale grenzen. Het zelfbewustzijn dat we uit onze sterke identiteit putten, moet juist een uitnodiging zijn om zelfverzekerd en open de andere tegemoet te treden. Dan bedoel ik niet alleen de nieuwe Vlaming, maar evenzeer de andere gemeenschappen, buurlanden of Europa. Het is immers diezelfde openheid die 500 jaar geleden onze ‘Vlaamse Primitieven’ faam deed maken tot aan de poorten van de Italiaanse renaissance. Het is diezelfde openheid die onze havens vandaag belangrijke internationale spelers maakt. Het is die openheid die onze kunstensector wereldwijd applaus doet oogsten. Het is ook die openheid die jaarlijks duizenden Vlaamse studenten de wijde wereld instuurt om hun horizon te verruimen. Trotse Vlamingen in een sterk België en een sterke Europese Unie.

Maar openheid betekent ook dat we de uitdagingen van vandaag erkennen en dat we de moed hebben om ze aan te pakken: armoede, veiligheid, internationale concurrentie, tewerkstelling, klimaat, … De rit is nog lang en de hellingen steil, maar wij zijn vastberaden en het parcours is uitgestippeld.