De Bruyne toont de weg: Manchester City wint deel 1 van de halve finale tegen PSG

Plots stond een wedstrijd op zijn kop. Het was een doelpunt dat hij nooit meende. Een voorzet, die wegens genoeg power, aan de tweede paal domweg in doel stuiterde. Ze tellen allemaal. Kevin De Bruyne zette hem bij op zijn rekening. Hij trekt de lijn gewoon door. Doelpunt in de achtste finale, doelpunt in de kwartfinale, doelpunt in de halve finales.

Zijn prestatie was niet de compleetste, niet die acht sterren, maar zijn aanvoerder toonde een verwaaid Manchester City na rust de weg.

PSG had de Engelse kampioen in wording een helft lang weggeblazen. Tornado. Neymar was in zijn dagje. De snelheid van Kylian Mbappé zorgde voor knikkende knieën. De vlijmscherp afgelijnde pennentrekken van Angel Di María.

City had de bal, maar kon er niet veel mee. De meeste lijnen naar De Bruyne, opnieuw als een valse 9, waren afgesneden. De ruimtes afgesloten. PSG imponeerde. Bazig naar de attitude van zijn trainer, Mauricio Pochettino. Het tempo was adembenemend. Marquinhos kopte hard raak. Een tweede hing lang in de lucht. Vijfenveertig minuten leek je te kijken naar de toekomstige Champions League-winnaar in spe.

Tot die voorzet van De Bruyne voorbij het uur plots binnenwaaide. Zeven minuten later jaagde Mahrez een vrijschop keihard door de muur voorbij Navas – De Bruyne stemde in: “trap jij die maar!”. Zo snel kan het keren. Bredero wist het. Twee uitdoelpunten mee in de designer-rugzak naar Manchester.

Gratie en talent

Voor de aftrap zoomde de regisseur eerst in op De Bruyne, daarna op Neymar. Zijn twee gezichten voor de match. Tijdens de eerste helft stelden we onszelf op een gegeven moment de vraag: waarom krijgt Neymar niet meer liefde? De minachting kan niet worden ontkend.

Wie zonder vooroordelen kijkt, ziet zoveel gratie, zoveel talent. Een van de beste voetballers van zijn generatie. De vederlichte dansvoetjes van Fred Astaire. De ‘cocky’ swagger van Mick Jagger. De attitude van om het even welke rapper. Een bad boy for life. Voetbalmachine met een X-factor.

Wie het lijstje irritaties afloopt, vinkt heel wat vakjes af. Zijn theater op het veld: te weinig rock, te veel roll. Zijn gemene maniertjes. Zijn patserigheid. De opzichtige kapsels. De bling. Het zwaaiende vingertje. De niemand-maakt-me-wat-attitude in het publieke oog. Die extreme kantjes.

Een voetballer die de verkeerde afrit nam. Die voorbestemd was voor het allerhoogste podiumtrapje, maar voor hebzucht en eergierigheid koos. Een afkooksel van een product, overreden door de commerciële pletwals die hijzelf en zijn entourage hebben ontworpen. De afspiegeling van verspilling. Van te weinig discipline.

In de tweede helft spookte dezelfde vraag over Neymar nog eens door ons hoofd. Toen PSG, naar het beeld van zijn sterspeler, plots de pedalen verloor. Te veel nonchalance, te weinig ernst. De scherpte was eraf. Poppetjes gingen aan het dansen. Gueye schopte het been van Gündogen bijna middendoor. Rood. Neymar bleef jammeren en irriteren.

Gedachten dwaalden af naar verloren genialiteit. City nam de controle volledig in handen. Het betere game management. De Bruyne duwde er nog eens wat extra peper in. Het is dat wat zijn trainer, en bij uitbreiding de sportieve leiding van Man City, zo geweldig vindt aan zijn beste middenvelder. Het talent komt zonder de kapsones.