ASSISEN LIVE. Marc Laudet en Ashley Van De Velde schuldig bevonden aan roofmoord, diefstal en diefstal met geweld

Lees hier het samengevatte verslag van de zitting van 3 mei 2021.

Ashley Van De Velde en Marc Laudet zijn door de jury schuldig bevonden aan roofmoord op Christine Lenaerts.

De jury moest in hoofdzaak 3 vragen beantwoorden, namelijk of de beklaagden schuldig of onschuldig waren aan diefstal, diefstal met geweld en roofmoord. Op alle drie de vragen heeft de jury nu 'ja' geantwoord. Normaliter, als er een doding in het spel is, wordt er ook gedebatteerd over de voorbedachtheid van de doding, wat dan de kwalificatie 'moord' oplevert. Bij roofmoord is dat echter niet aan de orde. 

Een echte verrassing was de uitspraak niet, gezien beide beklaagden schuldig hadden gepleit. Ook achtte de jury het bewezen dat het tweetal zwaar geweld had gebruikt tijdens hun ontvoering van Christine Lenaerts.

"Er is geen twijfel dat Ashley Van De Velde en Marc Laudet handelden met de intentie om te doden en dat ze dus actief schuld hebben aan de dood van Christine Lenaerts." aldus voorzitter Dirk Thys. Het feit dat de beide beklaagden Christine Lenaerts in een wurggreep hadden genomen en haar keel hadden dichtgesnoerd en dat er daarna ook nog een gilet rond haar nek was gesnoerd waarop DNA teruggevonden was van beide beklaagden, werd door de jury als doorslaggevend bewijs gezien.

Morgen zal er beraad worden over de strafmaat. 

De jury gaat nu in beraad. De komende uren zullen ze een aantal vragen moeten beantwoorden over de schuld van beide beklaagden in de dood en ontvoering van Christine Lenaerts en over de diefstal die ze hebben gepleegd. Wanneer ze klaar zullen zijn, hangt af van de mate van eensgezindheid onder de juryleden, aangezien ze over iedere vraag zullen moeten stemmen. Houd zeker onze livestream in de gaten voor de uitkomst. 

Wanneer de jury uit beraad komt weten we of beide beklaagden schuldig worden bevonden voor onder meer de dood van Christine Lenaerts of niet.

Na Laudet kreeg ook Van De Velde nog de kans om een laatste woord tot de zaal te richten. De hare is spontaan en staat niet op papier.

"Ik wil mezelf eerst verontschuldigen jegens de zaal. Ik heb me soms wat hard uitgelaten en soms gezwegen toen mensen iets slechts zeiden over mij. Onlangs ben ik nog naar de begraafplaats van mijn grootvader mogen gaan, wat ik niet verdien. Tegen hem heb ik nog eens gezegd wat er gebeurd is."

"Ik vind het heel erg wat er met Christine is gebeurd. Met haar heb ik ook nog een gezinsdrama veroorzaakt bovenop al het andere. Als ik de klok zou kunnen terugdraaien deed ik het meteen. Echt chapeau, ik zou er zo niet kunnen zitten, ook al willen jullie het van mij misschien niet horen. Ik betwist hier niets, maar wat ik maandag heb gezegd is nog steeds de waarheid, ook al ben ik zo vaak van verklaring veranderd."

"Eender welke straf u mij geeft, ik verdien het. Als jullie vinden dat ik nooit meer in de maatschappij mag komen, dan is dat zo. Ik zal nooit in vrede slapen. En het spijt me dat ik zo cru overkwam. Dat is mijn verdedigingsmechanisme."

Voorzitter: "Meneer Laudet, het laatste woord is aan u. Heeft u nog iets toe te voegen aan uw verdediging?"

Laudet besluit een statement af te lezen. 

"Aan alle nabestaanden richt ik een laatste woord van spijt. Sorry, sorry, sorry. Ik smeek om vergiffenis. Wat ik heb gedaan is onomkeerbaar. Sorry dat ik niet mans genoeg was om het te vermijden. Ik had de wijsheid moeten hebben om dit te behoeden. Christine was zo’n mooie vrouw. Ik kan niet vatten wat jullie nu moeten doorstaan. Wat het verdict ook zal zijn, ik zal het aanvaarden. In tegenstelling tot mevrouw Van De Velde heb ik jullie met de hand op het hart de waarheid verteld. Ik alleen weet dat ik mezelf zal moeten vergeven en zal moeten proberen om verder te leven als de beste versie van Marco. Duizendmaal sorry."

Ondanks de talloze woorden van spijt, leest Laudet zijn spijtbetuiging af als een robot. Van de emotie die hij toonde toen hij geconfronteerd werd met zijn familie, is nu weinig terug te vinden.

Meester Boon, de advocaat van Laudet, lijkt de enige te zijn die even wenst te repliceren. "'Er blijven veel vragen over en dat is zeer vervelend.' Wel, beantwoord ze dan. Voer uw verweer op concrete elementen uit het strafdossier en beantwoord ze van uw zijde. Uw cliënt had dat kunnen doen, maar heeft dat niet gedaan."

"Ik hoor bovendien alle aspecten uit het leven, maar geen enkel feit uit het strafdossier."

"Meneer Laudet wordt bovendien vergeleken met een chihuahua: een schoothondje dat blaft. Maar dat is hij niet. Hij heeft zijn concrete verantwoordelijkheid genomen vanaf juni 2018."

"Tenslotte wilde Ashley weg naar Tenerife, zegt meester Vanmechelen. Want daar had ze goede herinneringen aan. Daar kon ze ontsnappen aan haar demonen. Maar waar is dan het huwelijk met Marc? Meneer Laudets intentie was goed en dacht met haar mee te zullen gaan. Maar het plan van mevrouw Van De Velde leek te zijn om te trouwen met meneer Laudet en dan naar Tenerife te gaan. Waar is dan het huwelijk? En waar is dan het plan?"

"Het is om af te ronden, een bijzonder gruwelijk dossier. Ik heb geprobeerd wat nuances aan te brengen. Onthoud gewoon alstublieft dat we hier zitten met mensen met een verslavingsproblematiek, met persoonlijkheidsproblemen en met een onvermogen om altijd rationeel te kunnen nadenken." Daarmee sluit Vanmechelen zijn pleidooi af.

Opvallend genoeg wensen de burgelijke partijen en het OM geen gebruik te maken van hun repliekrecht. Er wordt 5 minuten geschorst.

"Ik ben het er niet mee eens, zoals het OM claimt, dat Ashley met haar wurggreep de intentie had om te doden. Die wurggreep is er een die bijvoorbeeld ook door politie kan worden gebruikt om iemand te immobiliseren. Op die manier iemand vastnemen kan ervoor zorgen dat men al na 15 seconden het bewustzijn verliest. Echter was Ashley onder de invloed toen ze het deed. Het is bijzonder moeilijk om in zo'n toestand een coherente intentie vast te stellen."

"Ook geloof ik niet dat men, op het moment dat Ashley en Marc, op 22 april bij Christine aanbelden, ze toen al de intentie hadden om Christine 'weg te maken'. Ashley vertelde tegen mij 'Ik wou ze niet dood'. Daardoor blijven er wel veel vragen in het dossier, zoals die over de gilet rond Christine haar nek, en dat is zeer, zeer vervelend."

"Het standpunt van Ashley is: ik wilde haar niet dood, maar ik voel me er wel verantwoordelijk voor. Per slot van rekening was dit geen afrekening zoals in het drugsmilieu. Als daar een dealer een andere door het hoofd schiet, valt dat nog altijd niet goed te praten. Maar daar gebeurde de misdaad in een sfeer waarin het slachtoffer ergens had kunnen verwachten dat zoiets had kunnen gebeuren. 'If you can't take the heat, stay out of the kitchen.' In deze zaak is dat absoluut niet het geval." 

Vanmechelen focust zich momenteel heel fel op het effect van een hardnekkige heroïneverslaving in iemands leven. "De karakters van onze cliënten worden als sterk bestempeld, maar ze zijn gelijktijdig heel zwak. Fysieke confrontaties gaan ze zelden uit de weg, maar ze hervallen wel telkens in de alcohol en drugs. Herinner u dat Marc Ashley ging halen bij de gevangenis met een fles wodka, terwijl hij weet dat ze agressief wordt van sterke drank."

"En onderschat het effect van heroïne ook niet. Ik ken mensen die al jarenlang sporadisch cocaïne gebruiken en nog steeds maatschappelijk kunnen functioneren. Maar dit hier is de uithoek van de drugspiramide."

"Iemand die ik persoonlijk ken was op een gegeven moment bijzonder verslaafd aan heroïne. Ze had een baby. Op een dag had ze nog 50 euro over en twijfelde ze of ze babyvoeding moest gaan kopen of heroïne. Ze koos voor het laatste en haar baby droogde bijgevolg bijna uit. Gelukkig werden zij en het kindje gevonden en is alles goed gekomen. Maar dat is de allesvernietigende kracht van die drug." 

"Een deskundige die ik geraadpleegd heb zegt dit: "De roes van heroïne duurt niet lang en men moet regelmatig bijtanken. De roes veroorzaakt een euforie die mensen steeds opnieuw willen beleven. Ook kunnen gebruikers er ziek van worden, waardoor ze nog meer gaan gebruiken. Als pijnstiller."

"We moeten om te beginnen letten op de verslavingsproblematiek. Al op haar 11de jaar begon ze te experimenteren met cannabis. Tegen haar 14de zat ze aan de heroïne, een van de meest verslavende drugs die er zijn. Haar hele leven lang kampt ze al met en tegen de demonen van een hardnekkige drugsverslaving, die mede haar persoonlijkheid gevormd heeft."

"Ik kan mij echter inbeelden dat Ashley al van zeer jonge leeftijd ook persoonlijkheidsproblemen heeft gehad. Die kunnen een verslaving mee in de hand hebben gewerkt. Haar 19-jarige broertje uit hetzelfde nest, die hier ook kwam getuigen, zei wat dat betreft iets opvallends. 'Als ik niet was weggehaald, had ik hier misschien zelf gezeten.'"

"Zo moeten we trouwens ook naar Marc Laudet kijken. Ik ben ervan overtuigd dat hij niet als 'slecht' is geboren. Hijzelf vindt dat hij niet geboren had moeten worden. Ik geloof dat niet. Wat zijn zus zei, is juister. Ze hebben een monster van hem gemaakt, door zijn horrorjeugd." 

"Persoonlijkheidsproblematiek is bijzonder complex. En ik heb in correctionele dossiers al zaken gehad waar er evenveel deskundigen als meningen zijn. Ik heb al meegemaakt dat deskundigen net niet de messen trokken en precies het tegenovergestelde beweerden."

"Dat men nu dan ook extra stront gaat uitkappen over mijn cliënt vind ik niet helemaal correct. Voordat Marc Ashley leerde kennen had hij ook al een strafregister tot in Tokio en terug. Dat mijn cliënt hem zou hebben aangezet tot alles, alsof hij een gehoorzame schoothond was, is onzin. Bovendien was hun relatie gedoemd tot mislukken. Ze waren allebei verslaafd, hebben een ongelukkige jeugd gehad en problemen met hun vader."

"Ik was er niet vanaf het begin bij in dit dossier, dat is een luxe die ik niet heb. Ik heb wel lange en moeilijke gesprekken met haar gehad. Want hoewel ik haar bijsta, pleit ik niet alles wat ze van mij vraagt. Ze is tenslotte een dwingende persoonlijkheid. Daarom dat ze ook meermaals onderbrak daarnet. Wanneer ze iets hoort dat niet klopt, dan moet het even gezegd worden, ongeacht de regels. Dat is nu eenmaal Ashley Van De Velde. En de Ashley die u hier tijdens het proces hebt gezien is Ashley op haar slechtst. Maar ze is ook al 3 jaar clean en er is geen enkel tuchtrapport. Ze schrijft zelfs teksten voor het overlijden van haar grootvader."

"Ashley beseft zelf dat ze gefaald heeft in het leven. Ze heeft gefaald als dochter, als moeder en als mens. Wij durven dat zeggen en toegeven. Maar er is ook een andere kant van Ashley, die we ook zouden willen belichten. Daarom vinden we het jammer dat de verdediging van meneer Laudet meer de naam van Ashley in de mond heeft genomen dan die van hun eigen cliënt. Maar één van de twee liegt, dat is een feit. En dat moeten we achterhalen." 

"We moeten ook een oog houden op de feitelijke waarheid en de juridische waarheid. Als het dossier er niet in slaagt voldoende duidelijkheid te scheppen, speelt dat in het voordeel van de beklaagde. Als de feiten de statements niet of maar half staven, is er geen reden om de ene verklaring hoger in te schatten dan de andere."

Meester Vanmechelen komt na een korte onderbreking aan zet. Hij begint met een toespreking van de familie van Christine Lenaerts. "Ik moet bekennen dat ik niet weet of ik zelf die sereniteit zou kunnen bewaren. Vooral uw taalgebruik valt mij op. Dat u altijd naar mijn cliënt en die van mijn confraters bent blijven refereren als meneer Laudet en mevrouw Van De Velde siert u."

Als afsluiter vergelijkt Du Moulin haar cliënt met een bloem die de neiging heeft naar licht te groeien. "Als Marc iemand was tegengekomen die ook naar het licht aan het groeien was en met wie hij had kunnen meegroeien, dan was dit niet gebeurd."

"Dames en heren van de jury, al stond Marc erbij en keek hij ernaar, dan was hij nog schuldig aan roofmoord. We gingen nooit de feiten betwisten. Ik wilde enkel aantonen wat Marcs aandeel in de zaak was. Daarmee zou ik opnieuw willen eindigen met de spreuk van Pascal Blaise: Le coeur a ses raisons que la raison ne connaît pas."

Meester Boon neemt het woord pas morgen bij het pleiten van de strafmaat.

Du Moulin gaat verder met een interessant feitje. "Er is DNA aangetroffen van Marc Laudet op de gilet, maar op de hals en de omgeving daarrond is er geen DNA aangetroffen."

"De nabestaanden zouden trouwens ook wel willen weten waar die 15.000 van hun zus en schoonzus gebleven zijn. Daar is onderzoek naar gevoerd. Van De Velde moest toegeven 6.000 in haar vagina te hebben meegenomen en de gevangenis te hebben binnengesmokkeld. Die heeft ze aan haar moeder gegeven. Waar is die andere 9.000 euro dan? Bij Marc? Nee, toch niet. Onderzoek gevoerd door federale politie toonde aan dat het geld niet te traceren is bij Laudet." 

"Ik heb het gevangenisdossier van beiden er eens op nageslagen. En dan kom ik tot een onthutsende vaststelling. Alles staat daarin. En ik zie bij Ashley dat zij op 3 jaar tijd bijna 15.000 euro op haar rekening heeft gekregen. 5.000 euro daarvan heeft ze verdiend met werken in de gevangenis. U kunt zelf rekenen wat de restsom is. Marc heeft zo'n 3.500 euro op zijn rekening verzameld in diezelfde periode."

Even later komt Ashley Van De Velde nogmaals tussenbeide, na een derde verwijzing naar haar tante Brigitte W. Daarop geeft de voorzitter Ashley een waarschuwing en dreigt hij haar uit de zittingszaal te verwijderen. "Allerlaatste waarschuwing, mevrouw Van De Velde."

"Marc Laudet heeft tijdens verhoor gezegd: 'Ik heb er niet naar gekeken toen Ashley Christine wurgde, maar ik hoorde dat Christine zich al aan het ontlasten was. Dit heeft Christine niet verdiend. Ik ben dan op de achterbank gaan zitten en in een paniekreactie heb ik overgenomen en heb ik haar ook bij de hals genomen. Stom, heel stom.' Daarna zei hij blijkbaar tegen Ashley 'je hebt mij misbruikt'." 

"De advocaat-generaal suggereerde dat de beschuldigden geen van beiden de waarheid hebben verteld. Daar ben ik het niet helemaal eens. Marc Laudet heeft zijn verklaring afgelegd naar waarheid en is daarbij gebleven. Dat is nooit, in geen enkel detail gewijzigd. Ashley daarentegen is 20 keer van gedachte veranderd. Pas bij het confrontatieverhoor heeft ze iets toegegeven." 

Du Moulin gaat verder met de grimmige karakterschets van Van De Velde. "Het moment dat Christine echt droevig wordt en de moed verliest is wanneer Ashley zegt dat ze haar auto willen verkopen. Want die 15.000 euro is niet genoeg. Er moet meer komen."

Wanneer Du Moulin spreekt over Brigitte W. en de manier waarop Van De Velde haar bedreigd heeft, komt Ashley een tweede keer tussenbeide. "Dat is mijn tante niet." Ze wordt opnieuw het zwijgen opgelegd.

"Op het moment dat Ashley weggevlucht is bij Christine en aan Marc vraagt om mee terug te gaan naar Christine, omdat ze veel geld heeft, denkt Marc daar anders over. In zijn verklaring staat: 'Ik zei haar nog dat je zo'n bedrag niet in een keer van de bank zou kunnen halen. Bovendien ken ik Ashley en wist ik dat het ditmaal niet zomaar vragen zou zijn. Ashley stak zelfs Marokkanen neer in Antwerpen. Ze wilde gewoon weg. Ik had alles in orde gemaakt voor haar en wilde een normaal leven leiden. Ik dacht dat zij dat ook wilde."

"Dat Christine Ashley op 17 april terug wilde brengen naar de gevangenis, dat zat niet in de planning van Ashley. Wanneer ze onderweg zijn springt ze als een zot uit de wagen. Ashley verdwijnt daar ook. Pas op 21 april duikt ze terug op bij Marc. 4 dagen lang is Marc haar kwijt. Het bericht dat hij achterlaat aan Christine op de voicemail is niet dreigend, maar vragend."

“Het was eerder Ashley die dreigde. Christine durfde de politie niet bellen, want ze was bang voor represailles. Ze zou het kot afbreken. Dat is wat we gehoord hebben.”

"Waar was slachtoffer zo bang voor? Dat vraag ik me al 3 jaar af. Waarom stortte ze 10.000 euro op haar eigen rekening van haar vaders rekening. Waarom stortte ze een paar dagen later nog eens 5.000 euro? Die 15.000 werden haar afgenomen. En waarmee maakte Ashley haar zo bang? "

"Brigitte W., haar tante, heeft gezegd dat Ashley haar ook bedreigd had. Ze zou 'volk kennen in het buitenland die haar voor 500 euro kapot zouden maken'. Heeft Ashley hetzelfde tegen Christine gezegd?"

"Op 20 maart 2018 is het eigenlijk al verkeerd gegaan. Marc had lekker eten bereid voor Ashley en ging haar halen uit de gevangenis, maar zij wil naar haar moeder gaan. Hij laat haar begaan, maar ze blijft weg bij haar moeder. Toen ze terugkwam bij de broodjeszaak waar Marc wachtte zou hij haar daar door elkaar gerammeld hebben, geslagen hebben en haar over de tafels hebben gegooid."

"Als vrouw zou je toch zo snel mogelijk weggelopen zijn van zo’n man. Maar Ashley blijft, want ze is nooit van plan geweest met die man te trouwen. Ze was van plan om haar uitgangsvergunning te gebruiken om zo snel mogelijk  naar Tenerife te gaan. Met eender wie. Want, zo zegt ze, Ashley heeft geen angst van mensen. In tegendeel, ze dooft sigaretten uit op mensen, slaat en schopt hen. Ze spuugt erop."

"Ze wilden opnieuw beleven wat ze jaren geleden beleefde met Hans V. op Tenerife, toen ze de boel op stelten zetten."

"Toen maakte Marc een cruciale fout. Hij had haar moeten buitenschoppen. Maar hij was verblind door zijn muze. Op 26 maart is dan hun huwelijk. Om 7 uur ’s morgens komt de aalmoezenier toe, de 80-jarige vrouw die we hier hebben horen spreken. Zij getuigt dat hij heel ontdaan was en gegeneerd tegenover haar."

"Laudet had alles geregeld voor een normaal leven. Hij had een appartement geregeld, meubeltjes bij de kringloopwinkel, was werk aan het zoeken en had een OCMW-uitkering. Ook had hij een adres geregeld voor Ashley." Daarop komt Van De Velde tussenbeide, maar ze wordt het zwijgen opgelegd door de agenten en haar advocaten.