Toen Van Dale-hoofdredacteur Ton den Boon eind vorig jaar zijn coronawoordenboek ‘De taal van het nieuwe normaal’ publiceerde, dachten we dat we het ongeveer gehad hadden: 1064 nieuwe woorden, kon er nog iets bij? De verzameling was wereldnieuws.

Sindsdien zijn de woorden blijven toestromen. Vorige dinsdag in een titel op de voorpagina van deze krant: ‘Terrasjeskoorts schiet de hoogte in.’ Een ‘zoomzombie’ is iemand die door langdurig schermgebruik bij videovergaderingen vermoeid raakt en zich daardoor slecht kan concentreren, een ‘showprik’ gebeurt voor het oog van de camera, een prikregister houdt de vaccinaties bij, zelftestfeestjes vinden vooral in Vlaanderen plaats, komt er een prikpas? Is er nog een ‘restprik’? We zitten geen dag zonder.

Het ongewone aan ‘de bubbel’, zonder iets ervoor of erachter, is in al die maanden onopvallend gebleven. Op 17 november jl. zei Ton den Boon nog aan ‘VRT Taal‘ dat ‘de bubbel’ zelf, ook de bubbel van twee, vier of tien, een typisch Belgisch coronawoord was en dat België ‘een voorland was voor wat dat betreft’. “Nederland kende tot dusver enkel de internetbubbel en de socialemediabubbel”, zei hij.

Eerder kenden wij hier vooral ook de economische activitieiten die als een bubbel dreigden uiteen te spatten: een kredietbubbel.

Wat nu blijft zijn de lockdown-bubbels, zonder de toevoeging ‘lockdown’ uiteraard. Je kunt erin vluchten of erin gevangenzitten.

‘Bubbel’ zit al eeuwenlang in het Nederlands, het is een onomatopee, een woord dat door een klanknabootsing is gevormd. Zoals koekoek, zoemen en hikken. Je kunt de bubbels horen borrelen, net als die in de champagne.