De rug van Bernal, het hoofd van Groenewegen en de trauma’s van Landa en Yates: de vraagtekens waarop de Giro het antwoord moet geven

“Ik ben nog niet in de buurt van het niveau waarmee ik in 2019 de Tour won”, vertelde Egan Bernal vandaag op de persconferentie van Ineos-Grenadiers in aanloop naar de Giro. De Colombiaan is nog altijd maar 24 lentes jong, toch blijft er sinds vorig jaar een zweem van twijfel rond de berggeit van Zipaquira hangen. Bernal moest toen als titelverdediger opgeven in de Tour na problemen met zijn rug. Hij werd er door Wout van Aert nota bene afgereden op de Col du Grand Colombier. 

Bernal is zich na die plotse dreun gaan herbronnen. Aanvankelijk was er sprake van een knieprobleem en later bleek dat knieprobleem uitgelokt door onevenwichten in de rug. Bernal heeft een vorm van scoliose en heeft deze winter hard aan zichzelf gewerkt om alles opgelost te krijgen. Met succes, want in de Tour de la Provence en de Strade Bianche maakte hij een vinnige indruk. 

Opvallender was wel dat Bernal het op langere beklimmingen moest afleggen tegen Pogacar en Van Aert, dat terwijl ferme beklimmingen net de uitgesproken sterkte van de Colombiaan hoort te zijn. Bernal reed bovendien geen koers meer sinds zijn vierde plaats in Tirreno-Adriatico halverwege maart. “Ik geef toe dat het daar niet zo goed draaide. In de koers zelf kampte ik met rugproblemen, maar die zijn nu beter onder controle”, aldus Bernal.

Vraag is dus in hoeverre Bernal (en zijn rug) straks diep in de Giro de opeenstapeling van lange Alpen- en Dolomietencols overleeft. De Colombiaan is kopman nummer één bij Ineos Grenadiers, maar met Martinez en Sivakov staan er twee wisselkopmannen klaar mocht het opnieuw fout lopen. “Vorig jaar was zeker niet gemakkelijk voor mij. Dat vertrouwen wil ik terugwinnen in de Giro”, aldus Bernal. 

De filmposter van Jaws waarmee Trek-Segafredo de deelname van Vincenzo Nibali aan de Ronde van Italië aankondigde was er eentje voor de liefhebbers van het genre. Voor de 36-jarige Italiaan was het in elk geval ook een thriller om aan de start van de Giro te kunnen komen. Nibali brak bij een val op 13 april zijn pols en werd nog geen dag later - op 14 april - geopereerd. 

“Het was een race tegen de tijd en ik ben blij dat ik die gewonnen heb”, vertelde de tweevoudige Giro-winnaar vorige week. Binnen de ploeg valt te horen dat het herstel na Nibali’s polsbreuk optimaal is verlopen. De ‘Haai van Messina’ hield er een doorgedreven trainingsweek op na en ondervond daarbij nog maar weinig last van zijn pols. Benieuwd hoe het hem straks vergaat in het peloton. 

Nibali moest drie dagen platte rust houden na zijn operatie en liet weten niet in de beste conditie aan de start te zullen verschijnen. “Ik zal in de eerste dagen van de wedstrijd nog voorzichtig moeten zijn. Het heeft dus niet veel zin om te zeggen of ik voor het klassement of voor ritzeges zal gaan”, aldus de eindwinnaar van de Ronde van Italië in 2013 en 2016. 

Die Giro van 2016 was overigens de laatste grote ronde die Nibali winnend kon afsluiten. In de herfst van zijn carrière is een nieuwe eindoverwinning gezien zijn polsblessure een utopie. Al zou Nibali ook zichzelf niet zijn als hij op zijn minst niet zijn stempel wil proberen drukken. “Ik wil de Giro sowieso mee kleur geven, het zal onderweg moeten blijken hoe dat het best zal lukken.”

De horrorcrash in de Ronde van Polen vorig jaar heeft diepe sporen nagelaten. Fabio Jakobsen is na een zware revalidatie ondertussen weer wielrenner en nu mag ook Dylan Groenewegen zich opmaken voor zijn rentree in het peloton. De Nederlander werd 9 maanden geschorst voor zijn aandeel in de valpartij in Polen. De Giro wordt zijn eerste wedstrijd sinds augustus 2020. 

Groenewegen was op het moment van de crash in Polen misschien wel de rapste sprinter ter wereld, maar de vraag is hoe het nu met de Nederlander is gesteld. Mentaal was de nasleep van de gebeurtenissen in Polen niet makkelijk om dragen. Groenewegen werd bedreigd en kampte met een flink schuldbesef. Bovendien waren er ook gezondheidsproblemen met zijn pasgeboren zoontje. 

Fysiek is Groenewegen er naar eigen zeggen wel weer klaar voor. “Ik voel me goed en op basis van mijn powerdata op training kan ik zeggen dat het echt wel goed gaat. Als je me nu vraagt of ik zal sprinten, dan zeg ik ‘ja’. Hoe het in de koers zelf zal zijn, dat moeten we zien. Ik hoop dat het lukt”, liet hij noteren in de Nederlandse wielermedia. 

Veeleer fysiek wordt het bij Groenewegen een mentaal verhaal. De Nederlander is zelf benieuwd hoe hij door het peloton zal ontvangen worden. “Kom ik mentaal weer op mijn oude niveau? Hoe ga ik de sprints weer in? Dat is gewoon afwachten”, zegt hij. “Ik heb niet het gevoel dat heel veel collega’s mij vijandelijk bekijken. Ik heb al berichtjes gehad dat ze blij zijn dat ik terug kan komen nu ik mijn straf heb uitgezeten.”

Veel beter dan Simon Yates (28) kon je er in 2018 niet voor staan in de Giro. De Brit stond toen op een zucht van de eindzege, maar zakte er na een ommezwaai van jewelste helemaal door in de zware slotweek. Chris Froome zette de Ronde van Italië op z’n kop met een raid naar Bardonecchia. Yates verzoop en verloor in twee ritten tijd nog meer dan een uur op zijn landgenoot. Van het roze naar plaats 21 in de eindstand. Slik. 

De kopman van Team BikeExchange heeft dus wel nog een eitje te pellen met de Ronde van Italië. Zeker nadat hij vorig jaar ook zijn kansen in rook zag opgaan door een coronabesmetting middenin de wedstrijd. Yates trok zich samen met zijn team terug, net terwijl hij alles op de Giro had gezet. De Brit doet in 2021 andermaal een poging en maakte de voorbije weken indruk in de Ronde van de Alpen. 

Met stip op één dus onder de favorieten, maar de geschiedenis leert dat het in de Giro altijd wel fout loopt met Yates. Trauma’s - van een volledig andere aard dan Groenewegen - om te overwinnen dus voor de Brit. “Ik hou zo hard van deze wedstrijd, ik hoop dat ik dit jaar eens kan gespaard blijven van pech”, zei hij in aanloop naar de start komende zaterdag. 

Net als Yates heeft ook Mikel Landa zijn Giro-trauma’s. De Spanjaard werd in 2015 derde en in 2019 vierde. Landa (31) werd toen telkens gemuilkorfd door anderen in zijn ploeg, respectievelijke Aru en Carapaz. Ook nu heeft de brave Bask met Pello Bilbao (vorig jaar vijfde) een vreemde vlerk onder zijn teamgenoten. Nu of nooit dan maar, Mikel? 

Door het atypische coronaseizoen kregen we in 2020 een enorm open Giro. Topfavorieten Geraint Thomas en Simon Yates vielen al vroeg in de wedstrijd uit en dus stonden er nieuwe namen op. Tao Geoghegan Hart won uit het schijnbare niets. De Brit focust dit jaar op de Tour en is er niet bij. Jai Hindley (2de) is dat wel, maar de 25-jarige Australiër kan dit seizoen niet bevestigen. Veel verder dan een 18de plaats in Parijs-Nice kwam hij niet.

Van Joao Almeida (4de vorig jaar) zagen we dan weer betere dingen. De Portugees vormt de komende drie weken een tandem met Remco Evenepoel en werd 3de in de UAE Tour, 6de in Tirreno-Adriatico en 7de in de Ronde van Catalonië. Almeida start bij Deceuninck-Quick.Step opvallend genoeg wel niet met het rugnummer 71 dat voor de kopman is voorbehouden. Opvallend. 

Verder hadden we vorig jaar nog de enorme krachttoeren van Filippo Ganna in de Ronde van Italië. De Italiaan slaagde erin om 4 ritten naar zijn hand te zetten. De wereldkampioen tijdrijden imponeerde, maar doet dat nu plots een stuk minder. In de tijdrit van de Ronde van Romandië werd hij pas tiende en in Tirreno-Adriatico kreeg hij op zijn appel van Wout van Aert. In de Ster van Bessèges in februari maakte hij dan weer wel indruk. Wie trekt de lijn door, afspraak op 30 mei in Milaan!

Selecteer jij één van deze vraagtekens in jouw ploeg? Speel mee met de Gouden Giro en maak kans op talloze prijzen!

Lees ook. 

Evenepoel wil vooral plezier beleven aan de Giro: “Na tien maanden zonder koers werd ik een beetje depressief”

Mis met ‘Giro di Remco’ geen trap van de Ronde van Italië en volg bij ons drie weken lang alles over de koers op de voet!