“Trotse echtgenote van Thomas Buffel. Lieve, bezorgde mama van Fausto en Maceo”. Dat stond er te lezen op het doodsprentje van Stephanie, naast een gedicht van Adriana Dancu.

Thomas nam aan het begin van de dienst het woord:

"Liefje, waar is al die tijd naartoe. Zeventien jaren zijn voorbij gevlogen. Zeventien jaar lang kreeg ik voor iedere wedstrijd een lief berichtje om me aan te moedigen. Elke keer anders. Bij het begin van mijn laatste match zat ik te staren naar het scherm van mijn gsm. Het berichtje kwam niet. Je was te moe geworden om nog te sms'en. Toen wist ik dat ik afscheid zou moeten nemen van mijn grote steun en toeverlaat."

"De laatste blik die we wisselden was er een van angst. Hoe moet het nu verder? Hoe kan ik zonder jou? Het zal niet makkelijk zijn. Maar we slaan er ons door, ik en onze flinke zonen Fausto en Maceo, met de steun van de hele familie. Jouw kracht is de brandstof voor ons om verder te doen." Met een krop in de keel sloot hij af: "Je blijft voor altijd in mijn hart."

Fausto en Maceo werden voor het altaar geroepen door hun juf. Die vertelde hen dat hun mama een van de sterretjes aan de hemel is. Als ze haar missen, kunnen ze naar de hemel kijken en kiezen welk sterretje hun mama is. Ze kregen ook allebei een troostknuffel: Jules, een kopie van het exemplaar dat in de klas rondgaat.

In de kerk zaten delegaties van alle clubs uit de Belgische eerste klasse. Onder andere voormalig ploeggenoot Jelle Vossen en ex-trainers Peter Maes en Alex McLeish kwamen Buffel steunen.