‘Vind je het oké als ze je achterste aanraken?’ Ewan McGregor over acteren met een intimiteitscoördinator

Toen Ewan McGregor nog een jochie was in een ingeslapen Schots stadje in de jaren 70, leefde 5.150 kilometer van hem vandaan, in een herenhuis aan East 63rd Street in Manhattan, Roy Halston Frowick op een dieet van gebakken aardappelen met belugakaviaar, ijskoude Stolichnaya-wodka, schandknapen en hopen cocaïne opgestapeld in zilveren asbakken van Elsa Peretti (met bijpassende zilveren strootjes).

“Ik had nog nooit van hem gehoord”, zegt een bebaarde McGregor via Zoom vanuit zijn huis in Los Angeles. “Ik kende Halston van haar noch pluim.”

Maar toch werd de acteur uitgekozen om de man met één naam te vertolken die de rechten op die naam kwijtraakte, de man die in het centrum stond van een wilde en tragische periode in New York, de man die bekendstaat als Amerika’s eerste celebrity-modeontwerper.

McGregor raakte vervolgens zo in de ban van Halston in de gelijknamige minireeks van Ryan Murphy op Netflix dat hij soms dacht dat hij Halston wás, dat híj degene was die de beroemde ‘pillendooshoed’ ontwierp die Jackie Kennedy droeg bij de inauguratie van haar man.

“Er waren van die kleine momenten waarop ik het gevoel had: o ja, dat was hij”, zegt McGregor. “Een vloekje, een rollen met de ogen, iets waarvan ik het gevoel had dat dat het was.”

Het was een verraderlijke rol, omdat hij iemand moest spelen die iemand anders speelt. Zoals Jay Gatsby creëerde Roy Halston, die opgroeide in Indiana, zichzelf. Hij kamde zijn haar achterover, smeerde Guerlain-bronzer op zijn gezicht, zette een donkere zonnebril op, hees zich in een zwarte coltrui en paste zijn accent aan.

Suiker snuiven

Hoe beroemd de ontwerper ook werd, hoe hautain en gepolijst hij ook overkwam, toch had Halston altijd het gevoel een buitenstaander te zijn. In de reeks beschrijft ‘H’, zoals hij genoemd wordt, zijn entourage als “kleine bootjes verloren op de zee… een stelletje homo’s en zonderlingen en meisjes die nog altijd niet volwassen zijn”.

Matt Tyrnauer, die een documentaire maakte over de befaamde nachtclub Studio 54, vergeleek Halston met Cole Porter, die ook van Indiana was. “Twee Hoosiers (iemand die afkomstig is uit Indiana, red.) die naar Manhattan trokken en het uitgaansleven van hun generatie vormgaven. Allebei heel open in hun seksuele voorkeuren, allebei illustratief voor de nood van homo’s om uit te breken en hun kosmopolitische dromen te verwezenlijken.”

Murphy’s reeks verkent Halstons wisselvallige verhoudingen met de Venezolaanse-Amerikaanse kunstenaar Victor Hugo Rojas, met wie hij een langdurige relatie aanging, en Peretti, zijn model en juwelenontwerpster die hopeloos verliefd op hem was.

De 1,78 meter grote McGregor rekte zich met enige wilskracht uit tot Halston, die dankzij zijn enorm ego en zijn majestueuze manier van doen nog groter leek dan zijn 1,88 meter – met deskundige hulp van een kostuumontwerper en een cameraman.

“Het stoorde me wel dat ik zijn handen niet heb”, zegt hij. “Halston had mooie, lange, elegante vingers, en die heb ik niet”, zegt hij. “In de scènes waarin ik aan het spelden en draperen ben, stoorde het me dat ik zijn handen niet kon acteren.”

McGregor bevindt zich momenteel in een galaxy far, far away om zijn Obi-Wan Kenobi-reeks voor Disney te maken, maar is nog altijd bezeten door Halston. “Ik vond het heerlijk om hem te zijn. Het was zo ontzettend leuk.”

Maar niet zo leuk als de echte Halston dat mocht ervaren, want McGregor rookte groenetheesigaretten in plaats van echte, snoof het suikerachtige goedje Inositol in plaats van Boliviaanse cocaïne, en beleefde zijn disco fever vanwege de covid-restricties met slechts 48 figuranten tijdens de Studio 54-scènes.

Toen mensen die Halston daadwerkelijk hebben gekend hoorden dat Ewan McGregor de rol zou spelen, haalden ze hun getrimde wenkbrauwen op. Ze konden zich de jongensachtige wildebras die graag met motorfietsen rijdt en met lichtzwaarden zwaait niet voorstellen als de theatrale ontwerper die kaftans met textielverf te lijf ging, societydames in vervoering bracht met een buffet van Ultrasuede wikkeljurken en zijn zeevruchten met een vliegtuig vanuit Montauk, een dorp op Long Island, naar Manhattan liet overkomen.

Maar op screenings hadden ze wel degelijk het gevoel dat ze naar Halston aan het kijken waren. “Die Schot kreeg het nog voor elkaar ook”, zegt André Leon Talley, voormalig rechterhand van Anna Wintour bij Vogue. “De manier waarop hij ronddraait met een sigaret bungelend tussen zijn vingers en ‘Bah-len-ciah-aaaaa-gah’ zegt, bijna muzikaal, met de ‘B’ die door de lucht zweeft: het was zo perfect.”

“Ik moest wenen”, zegt Talley, die destijds ook nog voor het magazine Interview van Andy Warhol werkte. Hij kwam vaak in Studio 54, de ultrachique club waar Halston kind aan huis was, en was een bevoorrecht getuige van de dionysische scene daar. “Het verhaal gaat over de opkomst én de teloorgang van de American dream. Hij was als Cary Grant: een van de grootste talenten, aan de top samen met Saint Laurent. Hij kleedde Jackie Kennedy, Lee Radziwill (Amerikaanse socialite, red.) en Lauren Bacall. Toen vloog hij te dicht bij de zon, zoals de mythe van Icarus. Drugs en ongebreidelde seks brachten hem aan de grond, Sodom en Gomorra op het balkon en in de kelder van Studio 54. Die Venezolaanse callboy was zijn ondergang.”

Parasiet

Hij heeft het over Victor Hugo, die zich net als ­Halston heruitvond en een nieuwe naam voor zichzelf bedacht. “Geloof me, hij las echt geen Franse literatuur”, zegt Talley. “Hij was een bedrieger die zich vastklampte als een parasiet, als een zeepok aan een schip.”

Sommige celebrity’s, zoals Warhol en actrice Anjelica Huston, konden Hugo’s bravoure wel pruimen. “Ik amuseerde me enorm met hem”, zegt Huston, die een van de ‘Halstonettes’ was, zoals de modellen van de ontwerper genoemd werden. “Die tijd had iets sprankelends, zoals bubbels in champagne. We daagden elkaar uit. Halston deed de zwarte meisjes van die Grace Kelly-kleren aan, en dat resoneerde enorm. Het was cool van een hoger niveau.”

Valerie Steele, directeur en hoofdcurator van het museum in het Fashion Institute of Technology, zegt dat ze vermoedt dat zijn excessieve levensstijl het aanzien van Halston in het pantheon van de mode geen goed heeft gedaan. “Op een bepaalde manier werden we allemaal misleid door de chaos van de Studio 54-scene, waardoor we Halston niet de erkenning gaven die hij verdiende”, zegt ze. “Ik vind hem een van de grote ontwerpers.”

Er zijn meer opzienbarende verhalen over Halston dan in de serie pasten. Ali MacGraw vertelde dat ze ooit een garderobe bij de ontwerper kocht om de romantische klassieker Love Story te promoten in Londen en Parijs. De actrice vergeet nooit dat ze zich klaarmaakte om naar een liefdadigheidsgala met de koningin te gaan toen ze vaststelde dat ze haar zwarte Halston-jurk maar niet juist aan kreeg.

“Hoe ik hem ook draaide of keerde, mijn borst hing er steeds uit”, vertelde ze. MacGraw panikeerde, de auto stond beneden te wachten, en ze trok het enige aan wat ze nog bij zich had, een zwartsatijnen broek. Eentje die de toets van de Britse tabloidpers niet doorstond. Haar toenmalige echtgenoot, Bob Evans, belde Halston om zijn beklag te doen. Terug in New York werd MacGraw naar Halstons salon gesommeerd. Geflankeerd door twee assistenten vroeg de modeontwerper haar laconiek de jurk aan te trekken en hem deze keer “om te draaien”.

“En uiteraard paste hij perfect”, zei MacGraw. “Het was zo vernederend. Ik stuurde hem tientallen rode en gele tulpen met een kaartje: ‘Liefde betekent dat je nooit sorry moet zeggen’.”

Broekzak naaien

McGregor bereidde zich voor op de rol door thee te drinken met Liza Minnelli, Halstons beste vriendin, en door obsessief naar de realityreeks Project Runway te kijken. Hij werkte ook nauw samen met de kostuumontwerper van Halston, Jeriana San Juan, die hem leerde draperen, afspelden en stof knippen. Aangezien Halston niets moest weten van ondergoed op zijn modellen, was afspelden niet zonder gevaar. “Ik haalde een naaimachine in huis,” zegt McGregor, “naaide wat en had een paspop. Ik kocht stoffen en een paar boeken.”

Hij probeerde een broek voor zichzelf te maken. “Ik pakte een paar van mijn eigen broeken, draaide ze binnenstebuiten en probeerde er wijs uit te geraken.” Hij maakte de eerste broekzak en was bijzonder tevreden over zichzelf. Maar toen hij de tweede broekzak maakte, merkte hij dat de ene aan de buitenkant en de andere aan de binnenkant zat. “Best een coole broek”, lacht hij. “Ze had iets Japans. Erg in het nu, vond ik.” Maar hij gebruikte zware blauwe wol die hard jeukte en gooide de broek weg.

Anders dan zijn personage, dat rondwandelt in wollen rode, crèmekleurige en zwarte trenchcoats, rode broeken en kasjmieren cardigans, kleedt de acteur zich in het dagelijkse leven veeleer casual cool.

“Ewan heeft een goed gevoel voor mode, hij is echt stijlvol”, zegt Baz Luhrmann, die McGregor regisseerde voor Moulin Rouge! uit 2001, toen de acteur “op zijn wildst” was.

Gevraagd tijdens het Zoom-gesprek wat hij aan heeft, trekt McGregor zijn blauwe sweater uit om te zien welk label er op zijn T-shirt staat, waardoor de bovenkant van zijn Calvin Klein-onderbroek zichtbaar is. Het is een grappig ogenblik, als je denkt aan de minachting die Halston voelde voor Klein, de jongere rivaal die hem uitdaagde. In een bepaalde scène in de reeks noemt Halston Calvin Klein een “prutser” en sneert hij: “Het is allemaal zo Long Island”. In een andere scène gooit hij een glas whisky naar het televisiescherm wanneer Brooke Shields zwoel zegt: “Wil je weten wat er tussen mij en mijn Calvins zit?”

McGregor moet lachen om zijn geïmproviseerde modecommentaar. “Ik draag een recht Buck Mason-T-shirt met strepen”, zegt hij. “Ik draag slippers voor binnen en buiten van huckberry.com. Dat is een fantastische website. Ik heb geen idee waar deze broek vandaan komt, maar het is een losse broek met een touwtje. Ze heeft geen zakken en is gemaakt van linnen.”

Zijn twee oudste kinderen – hij heeft vier dochters met zijn ex-vrouw, production designer Eve Mavrakis – volgen in zijn stijlvolle voetsporen. Clara (25) en Esther (19) speelden in 2018 samen in een Fendi-commercial. Clara is een model bij het agentschap Wilhelmina Models.

“Ze zijn mooi, niet?”, zegt McGregor. “Ik kon erbij zijn tijdens een fotosessie die ze samen deden in New York.” Na zoveel jaren waarin hij ze op sleeptouw nam, zegt hij, was het cool om een bezoeker te zijn in hun wereld.

Het privéleven van McGregor kwam een paar jaar geleden breed in de pers toen hij en Mavrakis na 22 jaar huwelijk uit elkaar gingen. De acteur heeft nu een relatie met Mary Elizabeth Winstead, zijn tegenspeelster in het derde seizoen van Fargo. Zijn dubbelrol als de twee gebroeders Stussy in Fargo leverde hem in 2018 een Golden Globe op.

Clara en Esther ventileerden beiden hun ongenoegen over de scheiding op de sociale media. Clara schreef in 2019 ook een post op Instagram waarin ze vertelde over haar ontwenning van een Xanax-verslaving. Die post is nu uitgegroeid tot een filmproject, met haar vader als producent, volgens The Hollywood Reporter.

Ik vraag McGregor hoe zijn eigen ervaringen met verslaving van pas kwamen bij zijn vertolking van Halston. “Ik heb al lang niet meer gedronken, maar het onderwerp interesseert me”, zegt hij. “Nuchter blijven en een verslavingsverleden zijn onderdelen van mijn leven.”

Stoer en hard

Werd zijn probleem met alcohol aangescherpt door drugs? “Het waren de jaren 90”, zegt hij met een droge glimlach. “Het waren veel dingen.”

In 2001 voelde hij zich zo “ellendig” dat hij stopte met alcohol en maar meteen ook met sigaretten. Hij mist de sigaretten het meest. “Ik dacht toen dat roken cool was, dat het me cool maakte. Je voelt je stoer en hard. Maar zo ben ik helemaal niet. Ik was dat gewoon niet.”

Hij zegt dat zijn ex-vrouw hem hielp en dat andere mensen hem aanspraken op zijn gedrag. “Ik kwam er niet mee weg, hoewel ik dat dus wel dacht. Het is alsof er iemand in je leeft die vastbesloten is je te vernietigen.”

In de serie probeert het personage Liza, vertolkt door Krysta Rodriguez, Halston ervan te overtuigen met haar mee naar de Betty Ford Clinic te gaan. Ze zegt lief tegen hem: “Het enige wat jij niet kunt, is stoppen”. De acteur moest dat allemaal herbeleven terwijl hij zich inleefde in de neerwaartse spiraal van Halston.

McGregor had geen probleem met de expliciete seksscènes in Halston. Hij is intimiteit met vrouwen en mannen nooit uit de weg gegaan voor de camera en heeft geen problemen met naaktscènes. Hij zegt wel dat het na een poos vervelend werd toen journalisten hem alleen maar vragen stelden over zijn alcoholonthouding en zijn naaktscènes. Hij noemt het met nog een lelijk woord erbij ‘tabloid trash’. Dat bereikte een hoogtepunt toen Esquire zijn penis in 2005 achtereenvolgens een ‘wilde komkommer’, een ‘lichtzwaard’, een ‘Schotse worst’ en een ‘anaconda’ noemde.

“Dat is jammer”, zegt hij. “Het leven draait toch om meer dan dat. Maar ik liet het over me heen komen. Nu gebeurt het niet meer zo vaak.”

Omdat de opnamen plaatsvonden tijdens de piek van covid in Manhattan werden de seksscènes voorafgegaan met veel hand- en mondontsmetter en getuf in emmers.

Er was ook een intimiteitscoördinator aanwezig, wat McGregor beschouwt als een belangrijke ontwikkeling voor vooral jonge actrices. “Stel je voor dat je 22 bent, en je wordt gecast en je staat op de set. De hoofdacteur is steevast 25 jaar ouder dan jij, en plotseling sta je daar met een mannelijke regisseur en een mannelijke hoofdacteur. Iedereen vindt dat altijd wat gênant. Je hebt als mannelijke acteur het gevoel: ‘We zullen wel zien wat er gebeurt’. Maar dat arme 22-jarige meisje wil misschien niet ‘zien wat er gebeurt’.”

Met een intimiteitscoördinator erbij, zegt hij, “is het letterlijk: ‘Vind je het oké als ze je achterste aanraken?’ ‘Heb je er problemen mee als iemand zijn hand op je borst legt?’ ‘Wil je wel tongzoenen?’”

Vorig jaar kwam er reactie op de campy acteerstijl van James Corden in een andere productie van Ryan Murphy, The Prom. Sommigen vonden die homofoob. En het klopt, in minder bedreven handen had de portrettering van Halston – die op intrigerende wijze mannelijke en vrouwelijke kwaliteiten vermengde – best kunnen ontsporen.

Ik vraag me af of McGregor zich ooit heeft laten beïnvloeden door het argument dat heteroseksuele acteurs geen homoseksuele mannen kunnen spelen.

“Ik heb nooit in de schoenen gestaan van iemand die zijn seksuele geaardheid moest verbergen uit angst geen rollen te krijgen, en ik heb begrip voor acteurs die dat wel hebben gedaan”, zegt McGregor. “Ik zal die discussie altijd hebben met mezelf, en daarna met de regisseur en de producers, voor ik iets kies. Het is niet iets waar ik de schouders voor ophaal. Het is niet zo dat ik het onnozel vind. Ik heb er begrip voor. Ik begrijp het. Ik hoop dat mensen zich niet beledigd voelen.”

In 1999, toen hij Obi-Wan Kenobi begon te spelen in de Star Wars-prequels, was McGregor klaar om zijn status van cultacteur te verruilen voor die van Hollywood-ster.

Maar, zegt hij, “die drie films werden zowat overal lauw onthaald. De mensen waren er niet gek van. Het was niet makkelijk om te beslissen zoiets groots te doen, er helemaal voor te gaan en me door sommige dingen heen te worstelen, om vervolgens vast te stellen dat de mensen er niet van hielden. Het was niet de ervaring die ik verwacht had.”

Weinig graafwerk

Hij weet nog hoe George Lucas hem rondleidde in het attributenmagazijn en op de sets. “Ik was totaal van de kaart. Ik was jong en had net Trainspotting gedaan, en ik zag mezelf als een grungy, rauwe ­‘stedelijke’ acteur. En nu besliste ik ineens mee te doen aan een van de grootste franchises in de wereld.”

De acteur vond de greenscreen-ervaring verschrikkelijk en deed openlijk misprijzend over een job die er voornamelijk uit bestond de Jedi-frons te perfectioneren en met een zwaard te zwaaien. “Er valt nu eenmaal weinig emotioneel graafwerk te doen in zo’n scène.”

Hij zit tijdens het Zoom-gesprek in de slaapkamer van zijn dochter Anouk, die 10 is. Hij stapt naar het bureau en grijpt een Obi-Wan-pop. “Dat ben ik”, zegt hij weemoedig. “Ze is nooit aangeraakt. Ze is nooit verplaatst. Er is nooit mee gespeeld. Ik weet niet hoe zij het ervaren om een vader te hebben die Obi-Wan Kenobi is. Ik weet zeker dat het behoorlijk vervelend kan zijn op school en zo. Daar wordt niet gesproken over Star Wars. Ik denk dat ze het zelfs nooit gezien hebben. Het interesseert hen gewoon niet. Ik denk dat het niet makkelijk is voor kinderen met beroemde ouders.”

Ondanks zijn ervaringen met Star Wars nam hij toch contact op met Disney. Hij zei: “Als er ooit een spin-off rond mijn personage komt, dan zie ik dat wel zitten. Het is maar dat jullie het weten.”

McGregor klinkt enthousiast over de reeks die hij aan het maken is voor Disney+. Hij vindt de regisseur, Deborah Chow – die eerder afleveringen van The Mandalorian regisseerde – briljant. Hij is zelfs bereid fans te ontmoeten op conventies.

Toch zal hij de duistere kant van East 63rd Street missen. “Ik vind het jammer dat ik hem moest laten gaan”, zegt McGregor over Halston.

De zwarte trenchcoat, die heeft hij wel gehouden.

Halston, nu op Netflix.

© The New York Times