Tim Merlier spurt derde in Termoli, recht in de armen van lief Cameron: “Leuke verrassing”

“Slechte dag.” Meer kon Tim Merlier, altijd doodeerlijk met zichzelf en de wereld, er niet over zeggen. Derde was voor hem het maximum haalbare geweest. “Dit soort aankomsten is Caleb Ewan op het lijf geschreven”, besefte hij. “Hij is een pak lichter dan ik. Maar in een goeie dag kan ik dit ook wel aan.” Zo’n dag had hij dus niet. En daar hoort een bepaald gevoel bij. “Tam, hé. Alles wat ik deed, was er teveel aan. Ken je dat? Vanmorgen voelde ik me zich nog wel oké. Maar ik heb me in de koers een beetje in slaap laten wiegen. Ik had gewoon de benen niet, was niet fris genoeg.” Dat zorgde ervoor dat Merlier op een laat, steil knikje van 200 meter aan 10-12%, op 1.800 meter van de streep, iets te ver zat. “Uiteindelijk won ik wel terrein en zat ik op 300 meter van de finish op zich nog goed. ‘Het kan nog’, dacht ik. Maar die ultieme versnelling ontbrak, dat merk ik aan mijn wattages. Ik had gewoon al vroeger iets dichter op het wiel van Ewan moeten rijden. Nu kreeg ik al snel de indruk dat ik hem niet meer kon remonteren, waardoor ik vroegtijdig opgaf. In het andere geval was ik blijven doorspurten tot op de streep.” Zorgen maakt Merlier zich niet. “Maandag volgt wellicht een nieuwe kans in Foligno. Eerst wordt het twee dagen overleven. Vooral goed proberen slapen en herstellen ook. (grijnst) En hopen dat het tempo niet te hoog ligt.”

Plots zag zijn ‘slechte dag’ er iets minder somber uit. Want daar kwam ze aangestapt. Met Giro-roze mondmasker en hemdje, witte broek en witte sneakers. Zijn lief Cameron (Vandenbroucke, dochter van Frank, red.). “Leuke verrassing!”, lachte Merlier en hij haastte zich naar de overkant van de weg voor een innige zoen en knuffel. “Hij wist wel dat ik zou komen. Maar niet dat ik de finish zou halen”, aldus Cameron. Een huzarenstukje was dat geweest. Met dank aan de wat zware voet van reisgezel Marc Maertens, Freddy’s broer. “Hij heeft het gaspedaal stevig moeten indrukken. Om 12u50 landden we in Rome. Om 14u verlieten we met een huurwagen de luchthaven voor een tocht van… 340 kilometer. (blaast) Maar het is perfect gelukt. Ik heb de laatste twintig kilometer nog kunnen zien op het grote scherm voor het podium.” De race tegen de tijd die zij won, zag ze Tim verliezen. “Jammer. Maar gelukkig heeft hij die ritzege al op zak. Het was de beloning voor twee weken keihard werken op Tenerife. Of hij maandag nog eens kan scoren? Ik hoop het. Wie weet?” Die rit zal Cameron opnieuw thuis op tv moeten volgen. “Door de corona-omstandigheden kan ik niet zo lang blijven. Zondagochtend vlieg ik alweer terug. En een tweede bezoekje staat momenteel niet gepland.”

Lees ook:

Bekijk hier de 5 momenten van de etappe: van de zweepslag van Merlier tot de sprint van Ewan