Tijd voor meer meisjes op het voetbalveld: ‘Mijn moeder dacht dat het een bevlieging was’

Het waren haar broers die de liefde voor de bal hebben aangewakkerd, vertelt Morgane Lecompte (18). Vandaag speelt ze bij KAA Gent Ladies. Niet altijd gemakkelijk, vindt ze zelf, want het vrouwenvoetbal kent nog veel taboes. Als klein meisje moest ze haar moeder overtuigen van haar voetbaldromen. Lecompte: “Ik ben pas beginnen te spelen op mijn tiende omdat ik er lang om moest zeuren bij mijn moeder. Ze dacht dat het een bevlieging was en dat ik wel iets anders zou willen doen. Dat was dus niet het geval.” 

De vooroordelen over voetballende meisjes zijn er nog steeds, benadrukt ze. Al is er wel vooruitgang. “Vijf jaar geleden keken mensen raar op als ik zei dat ik voetbalde. Nu is het vrouwenvoetbal gelukkig al meer aan het normaliseren.”

Hoe dan ook zijn voetbalmeisjes vandaag nog steeds flink in de minderheid. Zo’n 28.000 van de 300.000 Vlaamse voetballers zijn vrouwelijk, een luttele 8,8 procent. Voetbal Vlaanderen wil daar verandering in brengen en een ruimer publiek op het veld krijgen, met 60 miljoen investeringen tussen 2021 en 2024. Ze mikken niet enkel op meer ouderen, of mensen met een beperking, maar ook op meisjes onder de achttien jaar.  Zo willen ze jaarlijks 16 procent meer meisjes aan het voetballen krijgen. Volgens Nand De Clerck, de woordvoerder van Voetbal Vlaanderen, is dat haalbaar. “Dat is een realistische doelstelling die we grondig onderzocht hebben.”

Dat er verbetering op komst is, blijkt alvast uit cijfers uit de zopas opgerichte Babyballers, voor Vlaamse kleuters en peuters. Oprichter Luc Deraedt: “Van de 850 voetballertjes is zeker een derde vrouwelijk.”

Culturele obstakels

Voetbal Vlaanderen maakt zich sterk dat ze de historische achterstand kunnen wegwerken. De Clerck: “Tot twintig jaar geleden was voetbal een mannenwereld, van de basis tot de top. Trainers, spelers, en bestuursleden waren allemaal mannelijk. Langzaamaan kwamen er vrouwen in het voetbal terecht, maar de perceptie dat voetbal een mannensport is, blijft.”

Volgens De Clerck is het vooral belangrijk om ervoor te zorgen dat veel meer meisjes wíllen voetballen. “Vervolgens kunnen we het beleid verder uittekenen, zodat die meisjes kunnen doorstromen naar bijvoorbeeld trainersfuncties. Tegen 2024 willen we een verdubbeling van het aantal vrouwelijke trainers zien.”

 Rolmodellen

Docent sportethiek aan Hogeschool West-Vlaanderen, Charlotte Van Tuyckom, vindt dat een mooie ambitie. Volgens haar zijn er in België wel nog altijd te weinig vrouwelijke rolmodellen. “We zien pas sinds kort de vrouwen van de Red Flames op tv. België heeft ook geen vrouwelijke voetbalcultuur. In Denemarken bijvoorbeeld staat vrouwenvoetbal al jaren aan de top. De Red Flames zorgen voor een betere perceptie, ook bij ouders. Dat helpt om vrouwenvoetbal te normaliseren.”

Verder zijn er ook nog lokale uitdagingen. Van Tuyckom: “De voetbalbond heeft nu een beleid klaar, maar niet alle lokale voetbalclubs kunnen volgen. Er is veel goede wil, maar clubs stoten soms ook op praktische problemen. Extra kleedkamers bijvoorbeeld die voorzien moeten worden. Op lokaal niveau biedt bovendien niet elke gemeente een meisjesploeg aan. Die meisjes moeten dan samen voetballen met jongens en wel erg sterk in hun schoenen staan.” 

De Clerck vindt het eveneens belangrijk dat clubs het beleid mee vormgeven. “Samen met de clubs gaan we footfestivals organiseren waarbij we ons specifiek richten op niet-voetballende meisjes. We zullen wedstrijden organiseren in samenwerking met clubs en omringende scholen en willen zoveel mogelijk meisjes uitnodigen. Het is onze taak om in de meest laagdrempelige sport van de wereld te streven naar gendergelijkheid.” 

Voetbalster Lecompte juicht dit enkel maar toe: ”Ik krijg momenteel overwegend positieve reacties. En de negatieve laten mij koud.”