COLUMN. Slechts één gedachte, continu in onze hoofden: wij zijn een collega kwijt

Een Amerikaanse zangeres die een nieuwe single heeft? Een interview met prins Harry? Hoewel een redactie lééft voor het nieuws, hoewel een redactie leeft ván het nieuws, lijkt het sinds donderdag opeens triviaal. Slechts één gedachte, continu in onze hoofden: wij zijn een collega kwijt. Bart Leye (54) was een fijne, dierbare, gekoesterde collega. Sorry, wij zijn even het noorden kwijt.

Collega's zijn een categorie apart, in een leven. Ze zijn geen familie, niet hetzelfde als kennissen, geen jeugdvrienden. Ze zijn... Ja, wát eigenlijk? Vaak wordt er wat lacherig rond gedaan, de werkvloer biedt uitstekend materiaal voor series als Het Eiland. "Kunnen we dat afspreken?" Het ís dan ook een bont allegaartje waar je als argeloze mens terechtkomt, hopend op de job van je leven. Eerst voelt dat onwennig, na een tijd wordt het vertrouwd en vanzelfsprekend. Elke werkdag diezelfde mensen, gedurende meer uren dan je geliefde of kroost. Elke dag dat werk.

Tot die ene collega er plots niet meer is. Zeker in het geval van onze collega en fotograaf Bart Leye lijkt dat onmogelijk. Bart leek er altijd te zijn. Op dié stoel en in dié houding, zijn hemd in een jeans. Aan de telefoon, met dié stem. "Bart hier." Altijd op zoek naar een beeld, hét beeld dat bij onze woorden zou passen, soms zelfs zou tonen wat niet in woorden kon gevat. "Komt in orde." "Oké." "Bedankt." Moeiteloze métierkennis, teamwerk dat in mekaar klikte. Een enkele keer paniek, waarom vallen vliegtuigen ook neer om 23.30 uur? Zelfs dan kwam het in orde.

Was hij een vriend? Voor velen op de redactie wel, voor anderen eerder een collega. Allemaal even goed. 'Collegialiteit' wordt al te vaak als een afkooksel van vriendschap gezien, als een minderwaardig doorslagje. Dat doet oneer aan de waarde van werkrelaties, mensen wier gezelschap je in de vrije tijd misschien niet zou opzoeken, omdat ze te oud of te jong zijn, of er een beetje excentriek uitzien of een tikje nors. Maar hoe gaat dat? Je wordt op twee stoelen naast mekaar gezet en opeens blijkt dat allemaal bijzonder goed mee te vallen. Tafelspringers vinden de weg naar stille werkers, moeilijke karakters worden getemperd door zorgende types. Je vraagt mekaar niet noodzakelijk te eten thuis, maar vaak is het prettig om samen dat brood te verdienen. Het praatje in het voorbijgaan. Hoe het met de kinderen is, de plannen voor vakantie, een zucht, een roddel. "Allez, ik ga maar eens verderdoen." Ja, dat is veel waard.

Corona is daar een bijzonder taaie periode voor geweest. Elke werkvloer is uiteengedreven tot een zee vol eilanden, waaruit wij dagelijks rooksignalen doen opstijgen. Dat onze maatschappij in deze bizarre omstandigheden is blijven functioneren, dat er elke dag brood en melk en kranten zijn, dat de bus rijdt en de school opent, mag eigenlijk een mirakel heten. Maar de modus vivendi die overal in Vlaanderen is gevonden, kan ook bedrieglijk zijn. Sommige dingen waren er wel degelijk niét, de afgelopen maanden. De gezamenlijke werklunch, het koffietje dat voor een ander wordt meegenomen aan de automaat. De verjaardagstaart op kartonnen bordjes, het drankje als de plicht erop zit. Als plots blijkt dat zoiets met die ene collega niet meer zal kunnen, nooit meer zal kunnen - dat doet pijn. Je scrolt door je telefoon, je zucht en glimlacht en weet niet hoe je moet behappen dat de laatste keer dat jouw berichtje is bekeken, voor altijd die ene woensdag zal zijn. Hier bestaan geen hr-trainingen, geen opleidingen voor. Je schuilt bij collega's.

Alle clichés blijken nu te kloppen. Hoe dat werk, waar u en ik soms zo maniakaal en onverdroten mee bezig zijn, hoe dat plots.... Neen, niet futiel wordt, zelfs niet eens relatief. Je kan wel degelijk maniakaal van een job houden, daar is niets mis mee. Maar je krijgt wel een pandoering. Toch doe je verder, want ook dat cliché klopt: Bart zou willen dat wij verderdoen. Op voorwaarde dat de foto's goed zijn, natuurlijk.

Vandaag ligt uw vertrouwde weekendkrant voor u, beste lezer. Dat verdient u, wij zijn er om het nieuws te brengen, los van onze eigen zorgen. Maar dit 'Welkom in het weekend' konden wij niet maken, zonder de man te eren die 28 jaar lang kleur en fleur in weekendreportages heeft gebracht. Onze gedachten gaan uit naar zijn gezin en familie. Bart, voor altijd ben en blijf jij onze fijne, dierbare en zo gekoesterde collega.

LEES OOK:

Het Laatste Nieuws verliest fotograaf Bart Leye