De Vlaamse onderbuik - Van Dievel Consulting

"Daar gaan ze toch jamais de la vie intrappen, patron!" Mijn junior partner Brabançonne Dobermann keek mij met ongelovige ogen aan. "Boh, dat weet ik nog zo niet," sprak onze trainee Dinska Bronska, wijl ze gedachteloos heur keurslijf ordende - wat de nijvere vaklieden die doende waren met het monteren van de nieuwste VDC-gimmick danig in verwarring bracht, maar dit geheel terzijde-, "sedert de verkiezing van Trump kijk ik nergens meer van op." Ik glimlachte enigmatisch. 'Jean-Marie zal ons roem en rijkdom brengen,' verzekerde ik mijn medewerkers.

Een goed uur later, toen de monteurs na gedane arbeid met hun pet in de hand en achterwaarts lopend onze modeste villa hadden verlaten, duwde ik na een guitig 3-2-1 op de knop die Jean-Marie in gang zette. Er steeg een zacht zoemen op uit de mysterieuze kubus ter grootte van een wasmachine die op een altaar in de knusse bibliotheek van ons hoofdkwartier was neergezet.

De kubus verspreidde een blauwig licht in de kamer, wie goed luisterde kon een ijl muziekje horen en een onbestemd goedmoedig gebrom, diverse lampjes knipperden rood en groen.
'Voilà,' zei ik, 'nu nog de software installeren.'
Waarna wij collectief in een vrolijk gelach uitbarstten.

"Welkom, dames en heren!"
Met de immer wantrouwig ogende voorzitter op kop stapte de fine fleur van de N-VA de bibliotheek binnen: Bourgeois en Weyts, Jambon en Francken, Homans en Demir, Bracke en De Roover, plus nog een hoop mindere goden om de hoop te vergroten. De leider heeft graag een gevolg.

"Wat wij u gaan demonstreren," legde ik uit met behulp van een oudmodische aanwijsstok, "is het nieuwste van het nieuwste uit de wondere en ook wel duistere wereld van de computeralgoritmen. Zelfs Facebook heeft niet wat wij hier kunnen aanbieden."
Bart De Wever peuterde verveeld in zijn neus. Het had mij bijzonder veel moeite gekost om hem voor deze de demonstratie naar Kalmthout te krijgen. Het was zaak om zijn aandacht te krijgen en te houden. De rest zou wel volgen. Zoals de rest altijd volgt.

"Wij hebben deze machine Jean-Marie gedoopt," vulde de strak in het pak gestoken Brabançonne eraan toe, "naar ons aller vriend Jean-Marie Dedecker, de geestelijke vader van het buikgevoel."
Brab pauzeerde even om de lachers een kans te geven, maar het bleef ijzig stil.
"Omdat zij als geen ander het buikgevoel van de Vlaming kan peilen", hernam Brab haastig. "En dan bedoelen wij niet het natte vingerwerk van de peilingen van VRT of VTM, maar een gegarandeerd 99 procent correcte inkijk in de ziel van de doorsnee Vlaming. Deze machine is quasi onfeilbaar."
Nu was de interesse van de N-VA-voorzitter wél gewekt, en automatisch ook die van zijn discipelen.
"Zwijg!" zei De Wever tegen niemand in het bijzonder, hoewel niemand ook maar een kik had gegeven.
"Dinska, aan jou de eer!" deed ik teken aan het derde lid van onze staf.

"Als u als N-VA wil weten hoe een maatschappelijk thema, een gebeurtenis, een controverse of een persoon door de doorsnee Vlaming wordt aangevoeld," vatte Dinska Bronska met heldere, aangename stem en beheerste ademhaling haar exposé aan, "dan legt u dat gewoon voor aan Jean-Marie."

"Waardoor u feilloos het standpunt van de partij aan het gesundenes Volksempfinden kunt aanpassen," verduidelijkte ik voor alle zekerheid, "en altijd een dikke streep voor hebt op uw concurrenten, zijnde de CVP, de Open VLD en het Vlaams Blokske."
Dinska keek mij eens scheef aan. Ieder zijn tekst, leek ze te willen zeggen. Maar ik ben uiteindelijk wel de baas.
"In deze ontwikkelingsfase," zei ze, "heeft onze machine vijf mogelijke reacties. Ik demonstreer ze u."

Waarna ze pal voor Jean-Marie postvatte.

"Donald Trump," sprak ze traag en goed articulerend.
Uit de machine straalde prompt helder licht, zoals op een mooie zomerdag aan de Belgische kust. Er weerklonk bazuingeschal. Uit de ingewanden van het toestel steeg een goedkeurend gerommel op. Waarna een computerstem loud and clear verklaarde dat Trump oké en meer dan oké was. 'HE'S GREAT, HE'S WONDERFUL!' verzekerde ons Jean-Marie.

"Kijk nu goed," zei Dinska.
De aanmoediging was overbodig. Het hele Vlaams-nationale gezelschap keek als gebiologeerd naar het toestel.
"Donald Trump is een gevaar voor de wereldvrede!" riep ze, daarbij de stem van Christof Calvo imiterend.
Uit de machine kwam nu zwarte rook, de vloer begon te trillen, een boze, donkere stem maande ons aan om vooral niet hysterisch te doen. "SO UNTRUE!" galmde het door de kamer.
Spontaan applaus brak los.

Nu nam Brabançonne het woord.
"Rik Torfs!" sprak hij tot de machine.
Bulderend gelach was ons deel. "WHO THE FUCK IS TORFS?" sneerde het toestel.
"Kris Peeters!"
Hoongelach deze keer. "LOSER, LOSER, LOSER!" steeg donderend uit de circuits van Jean-Marie op.
"Angela Merkel!"
Er weerklonk mitrailleurvuur. Iedereen deinsde terug, ondergetekende inbegrepen. Uit het toestel weerklonk een dreigend gegrom. Luguber paars licht vulde de bibliotheek. "GRENZEN DICHT, WIR SCHAFFEN DAS NICHT!" klonk het in quadrofonie uit de speakers.

"Siegfried Bracke!"
Het was niet Brabançonne die sprak maar de immer guitige Ben Weyts.
"LOSER, LOSER, LOSER!" donderde de machine.
Waarna ik het toestel haastig uitschakelde, met als excuus dat Jean-Marie nog gloednieuw was en voor verhitting moest behoed worden.

"Dat is meer dan overtuigend," zei Bart De Wever, "de verkiezingen van 2018 en 2019 zijn zo goed als binnen. Hoeveel moet dat spel hier kosten aan gemeenschapsgeld?"
Ik noemde een waanzinnig bedrag, maar dat was geen beletsel.
"Van Overtveldt," grapte De Wever, "show me the money."
"Morgen leveren wij aan huis," beloofde ik.

Met onze zakken vol grote eurobiljetten zaten wij bij een groot glas whiskey uit te puffen van de stress.
"Als we nu eens voor het weekend naar Ibiza gingen," stelde Brab voor, "het kan er nu wel af en ik moet mij precies wat afreageren."
"Of naar New York," opperde Dinska, "wij zullen wel binnen mogen met onze typisch Belgische namen."

"Ho ho ho vrienden!" maande ik tot kalmte aan, "wij moeten de bron van onze nieuwe rijkdom nog te eten en te drinken geven."
"En proper stro kan er nu ook wel af," lachte Dinska.
Waarna zij de achterkant van de machine openmaakte en onze hamster Jean-Marie uit zijn kooi en in haar armen nam.
Waarop Brabançonne speels en razendsnel zijn vingers over de sensoren op de bodem van de kooi liet glijden.
Waarna het toestel met een knal uit elkaar spatte en heel Kalmthout urenlang zonder stroom kwam te zitten.