De inhaalrace van Van Aert: “Op stage vertrokken zonder Georges te kunnen vastpakken”

Bram Vandecapelle in Sierra Nevada

In België weigerde de lente lange tijd uit haar winterslaap te ont­waken. In het zuiden van Spanje brandt de zon wel al even. Ondanks de hoogte van 2.320 meter stijgt het kwik vlot naar 23 graden op het terras van het beroemde trainingsoord Centro de Alto ­Rendimiento in Sierra Nevada. Het panorama van de ­besneeuwde bergtoppen is magnifiek, maar ook het rode tartan van de aan­liggende ­atletiekpiste blinkt verleidelijk. Normaal gezien zou Wout van Aert - samen met zijn ploegmaat Primoz Roglic - er elke ochtend rondjes lopen alvorens de fietstraining te starten.

Nu niet. “Mijn buik laat dat nog niet toe”, zegt de Kem­penaar. ­“Tijdens de operatie aan de ­blindedarmontsteking zijn ze via mijn navel en drie verschillende plaatsen van mijn buikspieren moeten passeren. Op de fiets ­ondervind ik weinig last, omdat de buik­spieren tijdens de fietshouding niet veel worden belast. Het doet pas pijn wanneer ik ­achterover leun of mijn buikspieren opspan. Mocht ik nu moeten ­crossen in plaats van op de weg te rijden, dan zou dat veel lastiger zijn. Tegen het einde van deze hoogtestage hoop ik wel eens te kunnen gaan lopen. Een rondje op de atletiekpiste is slechts 400 ­meter. (lacht) Mocht het echt niet lukken, kan ik gemakkelijk ­afsteken.”

Kan je ons even meenemen naar die eerste week van mei, toen die blindedarmontsteking begon op te spelen?

“Na mijn zege in de Amstel Gold Race nam ik slechts één week rust. Na een week ­trainen in ­Herentals trok ik op 1 mei naar Girona om er een stevige basis te leggen als tussenstop voor de hoogtestage met de Tour-ploeg op Sierra Nevada. Na drie goeie ­trainingsdagen voelde ik mij zeer moe. Eerst dacht ik dat mijn ­lichaam wat tegenstribbelde en zich moest aanpassen omdat ik opnieuw in gang ­geschoten was, maar op woensdag (5 mei, red.) kreeg ik ook veel buikpijn. Ik ken in Girona vrij goed mijn weg, dus trok ik naar het ziekenhuis voor een check-up. De dokter zei dat het om een spasme in mijn ­darmen ging omdat ik iets ­verkeerd had gegeten. Het zou vanzelf wegebben. Donderdag ging het inderdaad iets beter, maar kreeg ik ook pijn aan de lies. Ik trok een tweede keer naar het ziekenhuis en toen gingen de alarmbellen wel af. De dokter sloot een blindedarmontsteking niet uit en wilde nog extra onderzoeken vorderen, maar daarvoor heb ik bedankt. Nog die donderdag ben ik samen met Sarah en Georges naar huis gereden.”

Van Girona naar Herentals is het 1.300 kilometer rijden. Dat lijkt me niet ideaal met een ontstoken appendix.

“Sommigen kunnen enkele uren na het vaststellen van een blindedarmontsteking niets meer en moeten meteen geopereerd ­worden. Bij mij kwam de pijn ­hevig op, maar viel het nadien ­relatief mee. Sarah heeft het grootste stuk van de rit gereden. Ik was ­ondertussen ook al een ­antibioticakuur gestart en heb zelf ook nog enkele uren ­achter het stuur gezeten. ­Eenmaal thuis vroeg ik mij af of ik wel degelijk een blindedarmontsteking had. Mijn buik lag overhoop en de lies deed danig pijn, maar verder niets. De scans in het ziekenhuis brachten uitsluitsel, een operatie was de enige oplossing. Vrijdagavond hebben ze mij om 23.00u in slaap gedaan en zaterdag­middag was die ­appendix er al uit.”

De operatie in Spanje laten uitvoeren was nooit een optie?

“Ik heb weinig goeie ervaringen met buitenlandse ziekenhuizen (doelt op hospitaal in Pau, waar na zijn val in de Tour 2019 een onvolledige ingreep werd uitgevoerd aan zijn been, red.). Dat werd in ­Girona nog eens bevestigd. Toen ik na de eerste check-up de dokter vroeg wat ik moest doen indien de buikpijn zou terugkeren, zei die dat die pijn niet meer zou ­terugkomen en de spasme in de darmen opgelost was. Wetende dat het toen al een blindedarmontsteking was, is het vertrouwen in dat ziekenhuis weg.”

Hoe krijg je zo‘n blinde­-darm­ontsteking?

“Geen idee, maar het moet blijkbaar al even gesluimerd hebben in mijn lichaam.”

Kan het bijvoorbeeld een gevolg zijn van te veel suikeropname tijdens de koers?

“Ik heb die vraag ook gesteld aan de dokters, maar dat klopt niet. Of het is alleszins nog niet ­bewezen. Het onderzoek naar blindedarmontstekingen heeft nog geen eenduidige oorzaak ­opgeleverd.”

Je bent ook al een eerste keer gevaccineerd. Kan dat een medeoorzaak zijn?

“Daar heb ik ook aan gedacht. Ik dacht eerst dat het vaccin de ­reden van mijn vermoeidheid was. Je leest van alles over dat vaccin: trombose, bijwerkingen op het hart... Waarom dit dan niet? Ach, ik ben blij dat die ­appendix er nu uit is. Je kan blijkbaar perfect zonder leven. Het heeft geen functie in het lichaam. Een beetje zoals het staartbeen. We hebben weer iets bijgeleerd.”

En je bent weeral wat gewicht verloren.

(Lacht) “Dat valt wel mee. Normaal heeft zo‘n appendix een doorsnede van zes millimeter. Door de ontsteking was die van mij vergroot naar twaalf milli­meter. Denk dus niet dat het een kilo woog. ­Verwaarloosbaar dus.”

Niet verwaarloosbaar: de impact op jouw conditie. Hoe gaat het met jou?

“Opnieuw gezond en wel, maar zeker niet op het niveau waar ik op dit moment wilde staan.”

Hoeveel achterstand heb je?

“Best veel. Terwijl net het ­omgekeerde de bedoeling was. Ik heb na het voorjaar met opzet slechts één week gerust, vooral voor het mentale front. Ik wilde namelijk zo weinig vormpeil ­verliezen om snel te kunnen ­opbouwen en nog wat te teren op de vorm van in het voorjaar. Door die operatie lag ik opnieuw een week stil. Vier weken na de ­Amstel moest ik bijna vanaf nul herbeginnen. Je kan dat ­vergelijken met een winterbreak.”

Hoe zorgbarend is die trainingsachterstand?

“Het is niet leuk. We zitten met onze volledige Tour-ploeg op ­stage in de Sierra Nevada en ik ben hier veruit de minste. In ­principe kan ik via training en hoogtestages een goed vormpeil halen, maar het is onzeker welk niveau ik zal kunnen bereiken. Het oorspronkelijke plan was om na de ­Dauphiné naar mijn beste vorm toe te groeien en vanaf de eerste Tour-week top te zijn. Die eerste week bestaat uit lastige sprintritten en een tijdrit. Dat ligt mij enorm goed. Ik had een groot doel gemaakt van de gele trui in de eerste week, maar ik vrees dat dit niet langer realistisch is. Ik zal meer geduld moeten hebben tot wanneer ik echt top zal zijn ­deze zomer.”

In plaats van in de eerste Tour-week voor geel te gaan, zal je die week moeten gebruiken om te groeien?

“Ik hoop nog steeds top te zijn tijdens de Tour, maar dat is alles­behalve een zekerheid. Lukt dat niet, dan ben ik er wel zeker van dat ik na de Tour top zal zijn. Over Tokio en het najaar, met het WK en Parijs - Roubaix, maak ik mij totaal geen zorgen. Indien alles nu wel volgens plan verloopt en ik zonder oponthoud mijn ­trainingen kan afwerken, kan ik veel stappen zetten. Zo’n tegenslag komt nooit gelegen, maar door wat ik in het verleden al heb ­meegemaakt, kan ik deze periode beter plaatsen.”

Wat de Tour betreft: je hebt in het verleden wel al vaker een hoog niveau gehaald op basis van hoogtestages met veel training en amper competitie.

“Als alles goed gaat, probeer ik op 20 juni het BK op de weg te ­rijden. Dat wordt een last­minutebeslissing. Mocht dat lukken, dan heb ik toch één koersdag in de ­benen voor de Tour.”

En het BK tijdrijden op 16 juni?

“Dat is erg onzeker. Aan­vankelijk was het idee om ter compensatie van de Dauphiné in beide kam­pioenschappen te starten, maar als ik het BK ­tijdrijden zou rijden, mis ik vijf dagen van de tweede hoogtestage in Tignes. Terwijl ik die extra trainingsuren en ­hoogte­prikkel echt nodig zal ­hebben. Wanneer begin juni de hoogtestage in de Sierra Nevada is afgerond, maken we een eerste evaluatie. Op basis daarvan ­beslissen we dan welk het ­beste scenario is: ofwel rijd ik geen koersen meer voor de Tour, ofwel alleen het BK op de weg, ofwel beide BK‘s...”

Heb je gepanikeerd?

“Toch wel een beetje. Toen ik op vrijdag 7 mei incheckte in het ziekenhuis zeiden de ­dokters: ‘Je moet er niet mee inzitten. Je wordt vanavond geopereerd en mag zaterdagmiddag al naar huis.’ Een ­coureur denkt dan: zondag een dagje uitrusten in de zetel en dan maandag naar Sierra ­Nevada vliegen om er stevig te trainen. Wanneer ik die ­maandag nog steeds de zetel niet uit kon van de pijn, besefte ik: ver­domme, dit gaat veel tijd kosten. De eerste vijf dagen na de ­operatie was rechtop lopen niet mogelijk.”

“Van de dokters mocht ik ook vier weken lang niks optillen. Ik ben tien dagen na de ­ingreep naar Spanje vertrokken, zonder dat ik Georges hebben kunnen vastpakken. Zelfs een baby van vier maanden oud was te zwaar. Toen ik aankwam op de luchthaven van Malaga heb ik onze ploegleider Grischa Niermann ­gevraagd of hij mijn valies in de auto wilde ­leggen. Waarschijnlijk had ik dat ook zelf ­gekund, maar er zou ­tijdens die beweging eens iets in mijn buik moeten schieten, waardoor ik opnieuw een week platte rust moest inlassen. ­Intussen kan ik wel al mijn fiets optillen en ook normaal ­trainen.”

Veel van je resterende doelen dit seizoen zullen gereden worden op een tijdritfiets. Een tijdritfiets­houding lijkt me een aanslag op jouw buikspieren.

“Mijn buikspieren zijn nog steeds niet honderd procent in ­orde, maar het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Dinsdag heb ik toch 40 kilometer op mijn tijd­ritfiets gezeten. Een eerste test en het is goed meegevallen. Het wordt elke dag proberen om mijn grenzen te verleggen, zonder te ­forceren. Dat de Dauphiné is ­geschrapt, geeft mij wel ruimte om rustig te kunnen opbouwen.”

De Dauphiné is weggevallen, maar met de Tour en aansluitend de Spelen blijft het wel een propvolle zomer. Je zal bijna twee maanden van huis zijn.

“Dat is precies de nieuwe norm geworden. Vorig jaar was dat ook al het geval. Na deze stage ben ik één à twee dagen thuis om mij een tweede keer te laten vaccineren. Op 4 juni rijd ik samen met Sarah en Georges naar Tignes voor de tweede hoogtestage. ­Nadien zal de Tour snel voor de deur staan en waarschijnlijk vlieg ik na de Tour nog vanuit Parijs naar Tokio. Het spreekt voor zich dat ik na de Tour best zo snel ­mogelijk in Japan kan zijn om mij zo goed als mogelijk aan te passen aan het klimaat.”

Ga je de weg in Herentals nog kennen wanneer je na Tokio weer thuiskomt?

“Misschien had ik soms één dag extra thuis kunnen zijn, maar zo één dag is soms ­ambetanter dan gewoon niet thuis zijn.”

Sarah zal het graag horen.

“Je komt dan thuis en beseft weer hoe leuk het is om in de vertrouwde omgeving te ­toeven, maar je moet ’s avonds al ­opnieuw de valies maken. Dat maakt het mentaal nog vervelender. Daar zal Sarah over kunnen meepraten.”