Femke: ‘Ook swingers hebben hun eigen code op Tinder, maar dat ontdekte ik te laat’

“Toen het leven een jaar geleden tot stilstand kwam, dacht ik: nu ga ik dat Tinder eens uitproberen. Tot dan toe waren mijn ervaringen met datingapps niet best, op een of andere manier had ik altijd het gevoel dat de mannen met wie ik datete nog een rij vrouwen hadden klaarstaan, onzichtbaar achter mij. Dwars door hun al dan niet geveinsde interesse was hun vluchtweg altijd voelbaar. Het had iets onveiligs, hijgerigs en jachtigs, met een ­onbekende contact proberen te maken terwijl je ­achter je computer zit en dan hop, afspreken op café, kijken of het klikt, blijven slapen. Of ­denken, nee, het wordt niks en hup, dat was het dan. Ik neem liever de tijd, ik hou van vertraging en die was er nu. Corona plaatste een filter op iedere kennismaking, fysiek contact was niet langer vanzelfsprekend. Er werd ineens gewandeld en gedraald. Verder had ik niet zoveel te doen, mijn contactberoep kon ik niet uitoefenen, zeeën van tijd dus om het verschijnsel Tinder eens helemaal onder de loep te nemen.

“Het viel me op hoeveel aandacht de meeste mannen besteden aan hun profielen; ze plaatsen één portret, één foto ten voeten uit en één waarop ze hun hobby uitoefenen. Ik maakte kennis met het Tinder-jargon. ‘Geen ons’ staat voor ‘geen onenightstand’. ‘Fwb’ betekent ‘friends with benefits’ en ook swingers bleken hun eigen code te hebben, maar dat ontdekte ik te laat, nadat ik al met een had afgesproken. En ik zag ook serieuze mannen op Tinder, mannen die net als ik op zoek waren naar een relatie.

“Toch besloot ik in de zomer mijn experiment als mislukt te beschouwen. De energie die het kostte om me steeds weer in de levensgeschiedenissen van al die mannen te verdiepen! En dan dacht ik een leuke gevonden te hebben, stond er een dodelijk vermoeide man op de stoep, geradbraakt door het co-ouderschap en de financiële problemen die zijn scheiding had veroorzaakt. Zelf was ik tamelijk vrij van ballast. Mijn langste verhouding duurde vijf jaar en dateert alweer van twintig jaar geleden. Op een of andere manier heb ik daarna nooit meer een serieuze lange relatie gehad en dus ook geen ingewikkelde relatie met een ex. Een man die gebukt gaat onder co-ouderschap, die vanwege de kinderen dicht bij zijn ex woont. Ik weet niet, om al die obstructies van me af te kunnen laten glijden, moet iemand wel heel erg leuk zijn. En zo’n man ontmoette ik niet.

Een geschiedenis zonder boosheid

“Pas afgelopen najaar, toen we in de tweede lockdown terechtkwamen en ik mijn dagen vulde met het zorgen voor mijn gescheiden ouders – de ene dag boven de verhuisdozen van mijn moeder en de volgende dag met mijn vader bij de oncoloog – besloot ik Tinder toch nog een kans te geven. Er kwam een leuke man voorbij, maar die woonde in Spanje. Ik zei, het spijt me, ik zoek een man wat dichterbij. En hij antwoordde: dat snap ik, toch zou ik het jammer vinden als je alleen om die reden het contact zou verbreken. We bleven elkaar schrijven, en ja, weer kreeg ik een geschiedenis over me uitgestort. Maar het was anders dit keer, vrolijker, geestiger. Het was een geschiedenis waarin geen verongelijktheid weerklonk, geen boosheid. Deze man was emotioneel volwassen en stabiel, een zeldzaamheid onder vijftigplussers. Deze man leek zichzelf te kennen, heel anders dan het legertje gescheiden mannen dat ik voorbij had zien komen, zo angstig om zich opnieuw te binden dat ze niet eens durfden te blijven ­slapen. 

“Dit keer wilde ik alles weten, niet uit beleefdheid, maar uit echte nieuwsgierigheid. Wie was deze man die mij onderzoekend, ­respectvol en met humor benaderde, die echt wilde weten wat ertoe deed voor mij, wie ik was? We begonnen te whatsappen en toen hij eind 2020 terugreed uit Spanje stelde ik voor even te bellen, om zijn lange tocht wat minder saai te maken. Tweeënhalf uur hebben we aan de telefoon gehangen.

“Onlangs hebben we geprobeerd ons te herinneren waar we het allemaal over gehad hadden, maar we weten het niet meer. Het was of iedere woord vloeiend overging in een volgend, er was geen sprake van zomaar-mededelingen of van het zomaar beantwoorden van vragen, elk woord pelde weer een laagje af. Op 16 december kwam hij een tasje thee drinken. Ik deed de deur open en zag een man met stralend blauwe ogen. Het eerste half uur waren we verlegen, beiden hadden we moeite het beeld dat we van elkaar hadden gevormd te laten ­samenvallen met onze eigenlijke contouren en fysieke verschijningen. Maar daarna ging alles vanzelf. Hij is zelfs blijven eten. Met oud en nieuw brachten we voor het eerst samen de nacht door en in de periode die volgde, ontdekte ik ineens nog meer voordelen van de lockdown. In de lege dagen zonder verplichtingen wandelden we, vreeën we, praatten we, weken achtereen. Ik gun iedereen zo’n kennismaking, zo zuiver, zo zonder haast.

“Zijn werk lag net als het mijne stil, hij hielp me met de verhuizing van mijn moeder en het herstellen van haar woning. En toen mijn hondje zo ziek was dat hij midden in de nacht naar buiten moest, kwam hij uit bed om de deur voor me open te houden. Telkens dacht ik, geweldig, ik voel geen enkele druk. Geen enkele behoefte om in mijn eentje tot mezelf te komen.

“Nu zijn we allebei weer aan het werk en zien we elkaar veel minder. Maar ik ben blij met de rust van die eerste kennismaking; een betere fundering voor een relatie had ik me niet ­kunnen wensen. We maken al plannen om samen te gaan wonen.”