Machtsexploten van Ganna, levensgevaarlijke val van Mohoric en Belgische ritzeges: dit was de Giro in 10 momenten

Allesomarmend, want de Giro eindigde gisteren zoals hij op 8 mei begon: met een verschroeiende tijdritzege van wereldkampioen Filippo Ganna. Praat in kortzinnen, fietst in ellenlange kopbeurten. Solo, maar ook als ‘tugboat’ voor kopman Bernal. Voor de 24-jarige Italiaan werd de term ‘beest’ uitgevonden. Niet Van Aert of Evenepoel, maar híj start op woensdag 28 juli in Tokio als dé grote favoriet voor het goud in de olympische tijdrit.

Allebei reden ze een dolle race naar Termoli, op dag zeven. Hij met de fiets vanuit Notaresco. Zij met de wagen vanuit Roma Fiumicino. Zij haalde het. Hij niet. ‘Tiem’ — wat klinkt het zo lief uit haar mond — (Merlier) zocht en vond troost in de armen van Cameron (VDB). Koesterde zijn magistrale ritzege van vijf dagen eerder in Novara en de vier paarse puntenshirts. En stapte er na tien dagen uit. Moe maar voldaan. Wéér een reuzenstap vooruit gezet.

“Ik heb niks.” Hij zei het schouderophalend tegen ons, in het doorregende Ascoli Piceno. En dacht er tegelijk bij: “wat moet ik zeggen?” Niks dus, als je niks hebt. De ontgoocheling spatte van Remco Evenepoel af. Dáár, op Colle San Giacomo, kwam hij het dichtst bij de ‘maglia rosa’. Netjes finishend in het spoor van Bernal, Vlasov op achterstand, alles leek te kloppen. Alleen… hing die dekselse Hongaar Attila Valter er toch nog wel aan, zeker?

Wippen, meppen, liegen, zenuwen, manillen, klaverjassen: kaartspelletjes genoeg voor twee. Alleen winnen lukte Vanhoucke en Oldani, enige overblijvers van Lotto-Soudal, niet (meer). Daar had gelukkig sprintbom Caleb Ewan al tot twee keer toe voor gezorgd. Veilige belegging in tijden van nood. Goed dat de Australiër er straks ook bij is in de Tour en de Vuelta. Om het met de slogan van de hoofdsponsor te zeggen: ‘omdat het kan’. Altijd en overal.

Of beter: ‘Mijn God, Matej Mohoric!’ Schrikken was het, in de negende rit, in volle afzink van de Passo Godi. De Sloveen maakte in een bocht naar links een ‘Highsider’ (val zoals een MotoGP-coureur die de beheersing over de motor verliest en omhoog wordt geworpen, red.) en stuiterde daarbij op zijn hoofd over het asfalt. “Je ziet de vorken echt doormidden breken”, huiverde Eurosport-commentator Adam Blythe. Schade: niet meer dan… een hersenschudding. Taai ras, die coureurs.

Niet wíj zegden het. Wel de Italiaanse media, terend op passie en temperament altijd te vinden voor superlatieven en lyrische titels. Terecht, in dit geval. Lorenzo Fortunato (25) van het bescheiden EOLO-Kometa beleefde op Monte Zoncolan de dag van zijn leven. Vriendelijke, guitige en voorkomende jongen, waar je instant vrolijk van wordt. Oordeel vooral zelf, in volgend filmpje.

Merlier, Van der Hoorn, Dombrowski, Lafay, Schmid, Vendrame, Nizzolo, Fortunato, Bettiol, Caruso. Liefst elf Giroritwinnaars wonnen nooit eerder een etappe in een grote ronde. U hebt er nog één te goed: Victor Campenaerts, ex-toptijdrijder, nu klassieke coureur in spe. In de zondvloed van Gorizia eindelijk beloond voor zoveel werklust en aanvalsijver. Zege van het collectief, vond ‘Vocsnor’. Ubuntu, zoals dat heet in het Zuid-Afrikaans. ‘Ik ben omdat wij zijn’.

Dan weet u meteen over wie het gaat: Peter Sagan, voor de achtste keer laureaat van het puntenklassement in een grote ronde. Fiets(computer), helm, bril, kousen, (hand)schoenen, tot zelfs mondmasker toe: alles keurde de laatste dagen cyclaam. De boete van 913 euro en aftrek van 50 UCI-punten voor intimidatie en ongepast gedrag tegenover andere renners, donderdag, was minder fraai. Over een kleine maand al volgt de Tour. Ambities daar? We will see. huh.

Quizvraag: wat hebben Egan Bernal en Dries De Bondt met elkaar gemeen in deze Giro? Antwoord: ze wonnen allebei twee klassementen. Bernal het algemeen en jongerenklassement, De Bondt het tussenspurt- en superstrijdlustklassement. Goed voor in totaal 12.000 euro. De Belgische kampioen deed zijn tricolore alle eer aan en zag zijn aanvallende Ronde van Italië beloond met enkele ereplaatsen. Hier komt hij ongetwijfeld sterker uit.

Het begon met zijn rug. Teer, zeer, alweer, keer op keer. In de eerste helft van de Ronde van Italië liet hij zijn benen spreken. Impulsief, agressief, offensief, attractief. En in de moordende slotfase, toen er barstjes in zijn pantser verschenen, nam zijn hoofd het over. Verstandig, rustig, beheerst, gecontroleerd. Egan Arley Bernal is de oververdiende eindwinnaar van deze Giro. “Dit maakt heel veel emotie bij me los, na de twee moeilijke jaren die ik achter de rug heb.”