In Gent smelt de anderhalve meter als sneeuw voor de zon: ‘Mensen hebben bijna een jaar in hun grot gezeten’

“U hoeft ons geen moeilijke vragen te stellen, meneer. Wij gaan hier zitten tot de zon ondergaat en genieten van al dat schoon volk. Niet meer, niet minder.” Op de terrasjes van de Gentse Korenmarkt liggen twee jonge heren in polepositie om de stroom aan mensen te fileren. Half litertje in de hand, zonnebril op de neus, en de voeten netjes op de twee overgebleven stoelen geposteerd. Vandaag mag het allemaal van de ober. Die knijpt, net als al zijn concullega’s, meer dan twee oogjes dicht. Als de mensen maar iets bestellen – en dat doen ze met de glimlach.

Er lijkt een zekere absurditeit neergedaald in de stad. Mondmaskers op het middenplein moeten ons ervan vergewissen dat er nog steeds ‘een situatie’ is, maar wanneer ze afgaan onder de parasol, worden er gulzig handjes geschud en piepers gegeven. Het zien van vijf of zes mensen aan een tafeltje doet je observerende hoofd toch even tiltslaan – jamaar, mag dat wel? – terwijl de ronddobberende bootjes verderop geruisloos passeren. Mensen zitten er net niet op elkaars schoot.

Zorgeloosheid

Het eerste zonovergoten weekend sinds de terrasjes open zijn, duldt echter geen vraagtekens. Die dreigen de zorgeloosheid te doorprikken die door moegetergde hoofden waart, zijn een herinnering aan de ruim duizend covidpatiënten die nog steeds in onze ziekenhuizen liggen. De licht geïrriteerde repliek die meer dan eens terugkeert bij het terrasjesvolk, wanneer we wijzen op de grote drukte: “Moeten we ons daar nu ook al schuldig over voelen?”

Ook Jonas Van Tornhout (32), uitbater van Kapitein Cravate en sinds kort ook het legendarische café Damberd, breekt er zich het hoofd niet over. Dat heeft hij de voorbije weken al genoeg moeten doen. Op zaterdag 8 mei trokken de mensen nog massaal naar de terrassen als statement – “ze zopen van 10 uur ’s ochtends tot 10 uur ’s avonds”, zegt Van Tornhout – maar sindsdien was het smeken om volk. “Meedeinen op dat rotweer was mentaal echt heavy. Altijd maar de vraag stellen: hoeveel personeel moet ik voorzien? Dat is zo moeilijk om in te schatten. Ik ben al blij dat ik eventjes niet moet nadenken.”

Afstandsregels

Zijn ogen glunderen bij het zien van de bruisende binnenstad. “Amai, ’t is zot. Mensen hebben bijna een jaar in hun grot gezeten, je voelt dat wel. Iedereen wil gewoon weer sociaal kunnen zijn en babbelen met nieuwe mensen.” Volgens Van Tornhout heeft niet alleen de zon, maar ook het nieuws over 9 juni een knop omgedraaid. Dan verdwijnen de afstandsregels voor wie bij elkaar op bezoek is of samen op stap gaat – al blijven de maxima natuurlijk wel van tel. “Je hoort het de mensen luidop zeggen: we zijn er vanaf, het is voorbij.”

Dat gevoel mag dan een beetje bedrieglijk zijn, het is eveneens onhoudbaar en alomtegenwoordig. Op Instagram zie je alternerend picknickdekentjes in het park, glaasjes cava op het terras of ribbetjes op de barbecue. Bij VTM Nieuws scrollt een slager door een schier eindeloze mailbox vol ongeopende berichten: “Dat blijft binnenkomen. Die zit bomvol, maar zo moet het, hé.” Gouden zaken.

Anderhalve meter

In de stad of op sociale media smelt de anderhalve meter als sneeuw voor de zon, maar voor een keertje geen viroloog of kustburgemeester die zich daarover op Twitter druk maakt. Er werden dit weekend negen extra treinen naar Oostende en Blankenberge ingelegd door de NMBS. Die waren goed volzet, tot 80 procent, maar op de druktebarometer kleurden de zones aan de kustlijn nooit verder dan lichtgroen, oftewel ‘gezellig’.

“Ik heb de indruk dat zelfs de politie uit hun raampje leunt en de schouders ophaalt, als ze te veel mensen aan een tafeltje zien”, zegt een van de obers op de Korenmarkt. Veel blauwhemden zijn er sowieso niet in het straatbeeld te zien, of ze zitten in burger op het terras. “Ik snap dat. Die mensen hebben ook een zwaar jaar achter de rug.”

Overprikkeld

“Laat ons hopen dat we dit gevoel nu kunnen blijven vasthouden”, zegt Matthias De Caluwé, CEO van Horeca Vlaanderen. Volgens hem zaten er achter de mondmaskers van veel ondernemers en personeel een hemelsbrede glimlach verborgen. “Ook voor hen is dit even genieten. Ik denk niet dat er binnen de horeca al ooit zo hard richting de weersvoorspellingen is gekeken als de voorbije weken.” Die kopzorgen staan even op pauze, want ook voor de komende week zijn de weerberichten gul. “We zijn er nog lang niet”, weet De Caluwé, “maar we zijn op de goede weg met dit stappenplan.” De volgende stap is 9 juni, wanneer ook de binnenruimte van cafés weer vol moet lopen.

“Eigenlijk is het vreemd dat we daarvan opkijken, van volle terrassen op een zonovergoten dag”, bedenkt De Caluwé zich. “Ik hoop dat we dat binnen een maand weer normaal vinden, en dat u mij niet meer hoeft te bellen.”

In die zin valt het dit weekend alleszins op: de volkstoeloop is geen statement meer, maar simpelweg een organisch gewoel. “Bij het allereerste terrasje na al die maanden raakte ik hopeloos overprikkeld”, vertelt Julie (34) vanop een Gents terrasje. “De geur van sigaretten, het lawaai, pas tegen het vijfde of zesde wijntje raakte ik er overheen. Vandaag heb ik dat gelukkig niet meer. Het voelt weer vertrouwd aan.”