Annick (55) is vrijwilliger in vaccinatiecentrum na zelfmoord van zus: “Iedereen overtuigen om zich te laten vaccineren. Voor mijn zus”

Zonder jou tikt de klok even snel
Maar de tijden veranderen wel

Zo klonk het deze morgen in de ochtendshow van JOE, vanuit het vaccinatiecentrum in Antwerpen. Afscheid van een vriend van Clouseau. Van Annick, voor Hilde. Voor Hilde en voor àlle mensen die de afgelopen weken, màànden in volle frontlinie van de zorg stonden. “De tijden zijn heel hard veranderd”, vertelt Annick. “Voor Hilde helemaal. Die klok zal ik nooit meer kunnen terugdraaien. Ik kan haar niet opnieuw naar hier brengen. Maar ook voor het zorgpersoneel veranderen de tijden. Voor hen komt het licht aan het einde van de tunnel dichterbij.” 

Annick Vandenbergh (55) uit Diepenbeek vroeg het nummer niet zomaar aan, deze morgen. Ze vroeg het voor haar jongste zus Hilde. Want exact een jaar geleden rinkelde de telefoon bij Annick thuis. Met het trieste nieuws dat Hilde uit het leven was gestapt. Bikkelhard, die boodschap. In bikkelharde tijden bovendien. Annicks zus was zorgkundige in een woonzorgcentrum. Ze was vrijwilliger bij het Rode Kruis. Wijdde haar verlof aan vakanties met mensen met een beperking. Haar hele leven in het teken van de zorg. “En dan, die eerste piek. Evenementen waar Hilde als vrijwilliger met het Rode Kruis aan de slag was, vielen weg. Vakanties vielen weg. Een knuffel in het woonzorgcentrum, aan haar menskes... Het viel weg. In één week tijd verloren ze er vijf bewoners”, vertelt Annick. “Mijn zus, mijn zorgende zus, had plots het gevoel dat ze niets meer kon betekenen. Ze zat vast in haar gedacht dat zij niemand meer kon helpen. Dat is haar te veel geworden.”

“Iedereen heeft het over coronaslachtoffers. Ik lees de cijfers zelf ook elke dag. De mensen geteld die aan de ziekte zijn overleden. Mijn zus is daar niet bij geteld, terwijl haar dood er wel een gevolg van is. Nu zien wij een lichtpuntje, ver weg aan het einde van die ellenlange tunnel. Een jaar geleden was dat helemaal anders. Dat kan je niet vergelijken. Er waren amper mondmaskers. Er was angst, onzekerheid, geen perspectief. We praatten er wel over met elkaar. Maar alleen via de telefoon, hé. We mochten elkaar niet eens zien.”

Sinds een week is Annick zélf vrijwilliger. Ze hielp de vaccinatie in Hasselt in goede banen leiden. Volgende vrijdag doet ze hetzelfde in Borgloon. Fantastisch, vindt ze het. Het persoonlijk contact, de blije gezichten achter de mondmaskers, dat sprankeltje gevoel van vrijheid bij de uitgang. Het is haar taak, vindt ze, helpen in het vaccinatiecentrum. Alles om de mensen in die frontlinie ook maar even te ontlasten. “Ik zou niet willen dat ze net daar, in het centrum, volk tekortkomen waardoor de strategie vertraging zou opleveren. En er zo wéér meer mensen in het ziekenhuis terecht komen. En er nog meer werk op de nek van het ziekenhuis- en zorgpersoneel terecht komt.”

“Zorgen voor, daar leefde Hilde voor. Dat het net dat is wat haar werd afgenomen en haar er onderdoor liet gaan, maakt het bijzonder hard. Er zijn veel moeilijke momenten, uiteraard. Maar door haar verhaal te vertellen zie ik een kans. Een kans om haar te eren, maar nog veel meer een kans om mensen te overtuigen. Om toch die spuit te laten zetten en voor elkaar te zorgen. Mocht mijn zus niet zijn gestorven, dan had ik in de straat nooit mensen durven aanspreken die zich niet aan de regels houden. Nu doe ik het wel. Niet uit kwaadheid, wel uit respect voor al die mensen die zich al maanden uit de naad werken. Dat zij eindelijk die druk eens voelen afnemen. Dié boodschap. Iets mooier kan ik mijn zus eigenlijk niet geven.”

Wie met vragen zit over zelf­doding of nood heeft aan een gesprek kan terecht op het gratis nummer 1813 of op www.zelfmoord1813.be