OPINIE. “Seksueel geweld heel je niet met een vinger op de wonde”

Met enige weemoed open ik het volgende artikel over de verkrachtingszaak in Gent. Het doet me goed om te zien dat we er maatschappelijk van achterover vallen dat zulke dingen gebeuren. De verontwaardiging en politieke shock is passend en nodig. Alleen choqueert het mij niet meer. Dit verhaal eindigt in de krant, omdat het eindigt in de dood. Het is echter niet het eerste en zeker niet het laatste verhaal. 

Het doet me denken aan een 14-jarig meisje dat ik enkel maanden geleden hielp omdat ze slachtoffer was van één van die befaamde ‘exposegroepen’. Of de zoveelste verkrachtingszaak die ik bijwoonde waar de uitspraak “seponering” was. Of de man die sinds zijn twee jaar misbruikt werd door zijn stiefvader en pas dertig jaar en lange wachtlijsten later de nodige hulp vindt.

PUNT. vzw is een organisatie die slachtoffers van seksueel geweld en hun omgeving ondersteunt binnen Antwerpen. We krijgen vaak de politieke vraag “hoe we die moeilijke doelgroep bereiken”. Het antwoord is dat het geen actie vereist. Seksueel geweld is een maatschappelijk probleem. Een groot probleem.

Vier aanmeldingen per week, dat is het gemiddelde. Vier mensen met gruwelijke verhalen die ik hier niet durf uitspreken. Verhalen die geen steun vinden in de reguliere hulpverlening of in justitie. Vaak mensen die al jaren zoeken naar de nodige hulp, maar het bos door de bomen niet meer zien. En terecht. Ik vraag het ook aan jou: Weet jij waar je terecht kan als je slachtoffer bent?

Vier aanmeldingen waarbij vaak pogingen tot aangifte zijn, maar er gebotst wordt op de tekortkomingen van het juridisch systeem. Vaak eindigen zaken in woord tegen woord en worden ze geseponeerd wegens gebrek aan bewijslast, hoe gruwelijk het verhaal ook mag zijn.

Vier aanmeldingen waarbij zo vaak verteld wordt: “Als ik toen wist dat het fout was, had ik sneller hulp gezocht.” Verhalen die men sneller had gehoord, als we het normaliseren om te praten over seksualiteit en grenzen. Als we het normaliseren om hulpverleners, leerkrachten, eerstelijnswerkers,… op te leiden in hoe ze moeten omgaan met dit thema.

De politieke goodwill is een stap in de goede richting, alleen is het wachten op de vertaalslag naar de praktijk. Onze organisatie werkt met vrijwilligers en zonder grote budgetten omdat financiën het niet anders toelaten. En ik weet dat we niet de enige zijn.

De reguliere hulpverlening kampt met ellenlange wachtlijsten en er wordt gesnoeid in de budgetten. Hulpverleningstrajecten worden steeds meer ingekort. De vraag naar passende hulp blijft groeien, maar er komt geen antwoord.

Seksueel trauma kan je niet helen met een vinger op de wonde, dat heeft tijd en expertise nodig. En tijd en expertise kost geld. Wanneer komt de tijd dat we daar eens structureel naar durven kijken?