Ondanks chronische leukemie en corona blijft Lindsey De Grande dromen van Tokio: “Zonder mijn sport is de pijn veel sterker”

Huelva, Andalusië. Op de 16de editie van de Meeting Iberoamericano komt Lindsey De Grande donderdagavond als twaalfde over de meet op de 1.500m. Ze klokt 4:13.45. Een tijd waar ze tien jaar geleden geen voldoening uit zou halen, haar persoonlijk record staat tenslotte op 4:09.20.

Alleen kreeg ze in 2011 ook de diagnose van chronische bloedkanker en sindsdien is niets nog vanzelfsprekend. Lopen al helemaal niet. Haar leven staat sindsdien in het teken van overleven, in het zoeken naar de juiste medicatie die haar dagelijkse bestaan draaglijker zou maken. Twee jaar terug ging haar leukemie in ‘sluimerstand’. Om de drie maanden moet de 32-jarige Brugse met een kleine hartje op controle, in de hoop dat de kankercellen niet zijn ‘ontwaakt’.

In die context is 4:13.45, haar beste chrono in tien jaar tijd, wel een klein mirakel. De Grande: “Ik heb nog altijd veel last van pijn en vermoeidheid en misschien snapt de buitenwereld niet hoe ik dan zo’n tijd kan lopen, maar zonder mijn sport en de adrenaline zijn de pijnsignalen veel sterker. Dan zou ik niet eens uit mijn bed of zetel raken.”

De Grande mag dan al ernstig ziek zijn, dat betekent niet dat ze haar dromen opgeeft. Als gezonde atlete was het haar doel om ooit op de Spelen te staan, dat is nu niet veranderd. “Al besef ik dat het niet makkelijk zal worden om Tokio te halen. Ik moet in de top 45 raken maar ik vrees dat de tijd te krap wordt. Eigenlijk moet ik al hopen dat er atleten uit andere landen uitvallen of afzeggen om als reserve opgevist te worden.”

De coronapandemie helpt niet. Omdat amateursporters in België niet in competitie mogen uitkomen - alleen de elite kreeg die toelating - moest De Grande noodgedwongen naar buitenlandse meetings uitwijken om punten te rapen voor haar klassement. Alleen staan niet alle organisatoren te springen om haar een plekje te geven: zij beschermen de atleten uit hun eigen land. Het is voor De Grande constant zoeken naar een wedstrijd, “wat veel stress en zorgen geeft en waar ik veel tijd en geld in moet steken. Ik spring op elke kans die ik krijg, ook al loopt het niet altijd positief af.”

Zo vloog De Grande op 27 mei last minute naar Manchester, waar ze dan ‘s avonds de race niet kon uitlopen omdat ze misselijk was. In Huelva draaide het gelukkig beter uit, hoewel ze op de valreep naar Spanje trok omdat ze als amateur op de IFAM meeting in Oordegem niet welkom was. “Het was niet de goedkoopste reis dus ik ben wel blij dat ik goed heb gelopen,” aldus De Grande. “Ik doe zelf wat ik kan - ik werk halftijds als kinesiste en geef online coaching als ik ertoe in staat ben - maar ik moet mijn ouders dankbaar zijn dat ze me financieel blijven steunen en dat zelfs mijn zus bereid was om bij te passen. En ook al voelt het soms aan als vechten tegen de bierkaai, ik geef de hoop op de Spelen niet op.”