Vrienden dankzij de pandemie: vijf dierbare duo’s getuigen

Lize Spit (32) en Vera Tussing (38) gebruikten hun aangrenzende vensterbanken als toog

Schrijfster en columniste Lize Spit en Vera Tussing, een van oorsprong Duitse danseres en choreografe, hoeven maar in de erker van hun aangrenzende Brusselse appartementen te gaan staan om elkaar te kunnen zien. Drie jaar woonden ze al naast elkaar. Toch zou het nog tot aan het begin van de pandemie duren voor de twee hun ramen zouden ­opengooien om het op een praten te zetten.

“Tijdens de eerste lockdown hingen we allebei uit het raam om te applaudisseren voor het zorgend personeel”, zegt Vera. “Dat was meteen ook de eerste keer dat we een serieus gesprek voerden, en sindsdien zijn we blijven praten. Ik denk dat dat voor heel wat mensen het moment geweest moet zijn waarop ze hun buren écht ontmoetten.”

Lize Spit herinnert zich nog hoe die gesprekken door het raam snel evolueerden naar een veel hechtere vriendschap. “Onze zogenaamde window chats hielden we steeds vaker. We hoefden elkaar maar een berichtje te sturen, en gingen dan allebei in onze erker zitten. Na een tijd gingen we ook samen door de stad wandelen. Soms koken we zelfs voor elkaar en geven we de gerechten door via het raam.”

De afstand tussen hun twee ramen is klein genoeg om vanuit het ene raam een glas cava op de andere vensterbank vol te schenken. “Dus als er iets te vieren was, zoals een verjaardag of de herpublicatie van de debuutroman van Rob (van Essen, schrijver en vriend van Lize, red.) gebeurde dat door het raam. Ook toen mijn eigen roman Ik ben er niet verscheen, hebben we een kleine book launch door het raam georganiseerd. Zelfs nieuwjaarsavond vierden we op die manier”, glimlacht Lize.

Stilvallen doen hun gesprekken eigenlijk nooit. Er is dan ook veel om over te praten, zegt Vera. “Lize en ik zijn allebei storytellers op een andere manier. Ik vertel verhalen door dans, Lize door haar schrijven. Gespreksstof is er dus in overvloed: we zijn allebei geïnteresseerd in wat het betekent om mens te zijn, in hoe we contact leggen met elkaar.”

Maar ook over de buurt waar ze allebei wonen hebben ze het voorbije jaar veel gepraat. Lize: “Er veranderde en gebeurde veel in de straat, tijdens de lockdowns. Als er hoogoplopende discussies of politie-interventies plaatsvonden, kwamen we allebei uit het raam hangen om de chaos te observeren en dan verzonnen we er onze eigen verhalen bij.” (lacht)

Vera: “Maar schrijf zeker in je artikel dat Lize en ik elkaar ook enorm respecteren als professionals. Het is dus niet enkel geroddel over de buurt”, benadrukt ze. “Het gebeurt vaak dat vriendschap tussen vrouwen wordt gereduceerd tot roddelen, maar Lize en ik appreciëren elkaars creatieve vernuft en intellect óók enorm.”

Stef Vonk (30) en Dimitris Bousoulas (31) sleurden elkaar door de moeilijke periode

Eigenlijk zat Dimitris al vóór de pandemie de kop opstak in lockdown. Een jaar voor het coronavirus oprukte, werd een gezwel in zijn hersenen ontdekt. Een zware operatie volgde, en het daaropvolgende jaar moest er vooral gerevalideerd worden. “Ik was helemaal klaar om opnieuw voluit te leven, en toen was daar plots die pandemie. Daarover heb ik een gefrustreerde tweet de wereld ingestuurd, en plots kreeg ik een bericht van Stef.”

“Dimitris en ik volgden elkaar al wel op sociale media, maar die ene tweet was toch echt de aanleiding om een gesprek aan te gaan”, herinnert Stef zich. “Dimitris had veel meegemaakt, en ik zag mijn werk in de cultuursector volledig stilvallen; onze ergernissen over dat virus ­konden we dus bij elkaar kwijt. We zijn eigenlijk meteen beginnen praten over persoonlijke dingen, en niet veel later spraken we elkaar ook regelmatig via Skype. Het klikte meteen fantastisch. We hebben veel gemeenschappelijke ­interesses: politiek, bijvoorbeeld. Maar we delen ook hetzelfde gevoel voor humor en gamen regelmatig samen.”

Dimitris en Stef hadden voor de pandemie allebei een drukke sociale agenda, en vonden het vooral ontzettend leuk om in die uitzonderlijke omstandigheden toch nog eens iemand nieuw te leren kennen. Al was de eerste keer dat ze elkaar in levenden lijve ontmoetten toch wat zenuwslopend, lacht Stef. “Maar tegelijk was het heel leuk om de persoon achter al die berichten en videogesprekken eindelijk eens in het echt te ontmoeten. Ik moet lachen met het feit dat Dimitris minder grappig is in het echt dan online.” Dimitris: “En ik grap dan weer dat Stef altijd luid met zijn voeten stampt tijdens het wandelen.”

Op emotioneel vlak zijn zowel Dimitris en Stef stevig dooreengeschud het voorbije jaar, en ook daarin vonden ze in elkaar een vertrouwenspartner. “Wij hebben elkaar echt door een moeilijk jaar gesleurd”, zegt Dimitris. “Ik ben ervan overtuigd dat die vriendschap zonder het coronavirus veel meer tijd nodig gehad zou hebben om tot op dit niveau te komen. Stef is meteen een geweldige kameraad geworden door de ­uitzonderlijke omstandigheden waarin onze vriendschap is ontstaan.”

Stef: “Heel veel versoepelingen link ik ook aan onze vriendschap. Toen de restaurants opengingen, zijn we samen Grieks gaan eten. Toen de musea de deuren opnieuw openden, zijn we naar het FOMU getrokken. Dimitris spreekt er al lang over om, zodra het mag, eens samen te gaan dansen in The Dirty Rabbit. Hij vindt dat de beste club van Antwerpen, ik vind die vreselijk. Maar ik kijk er dus wel enorm naar uit om er ooit eens samen naartoe te gaan.”

Barista’s Hilde Vandenbulcke (57) en Stephen Quintens (48) raakten bevriend met klant Annie Lemaire (79)

Dat hun koffiebar Slowwings in Ieper ook een belangrijke sociale functie had, hebben barista’s Hilde en Stephen het voorbije jaar goed gemerkt. Enkele van hun klanten kwamen sinds de eerste lockdown naast hun espresso ook langs om hun hart te luchten. “Vaak hadden we het dan eerst even over corona, over de cijfers die daalden of stegen, maar na een tijd ga je toch over andere dingen praten. Er kwam ruimte om een diepere band op te bouwen.”

Een van die klanten was Annie, nét geen tachtig en grote fan van de Simple Minds. Er ontstond een ritueel: nadat ze op vrijdag haar boodschappen had gedaan, ging Annie naar Hilde en Stephen. Zelfs toen er in februari een laagje sneeuw op de grond lag, stonden ze met zijn drieën buiten. “Ik voelde me meteen goed bij hen”, zegt Annie. “Ze namen allebei de tijd om met mij te praten, en ik merkte dat ze met me inzaten als ik sukkelde met mijn gezondheid. Maar we lachen ook veel als we bij elkaar zijn.”

Ook Hilde en Stephen begonnen al snel uit te kijken naar de bezoekjes van Annie op vrijdag. Hilde: “Daardoor merkten we dat onze band was geëvolueerd van een leuk contact met een klant naar een vriendschap. Annie zorgt toch telkens voor een vrolijke noot. Maar voor ons kwam er ook een stukje bezorgdheid bij kijken als Annie er bij hoge uitzondering toch eens niet was. Ze is eens een paar weken niet langsgekomen, en toen hebben we via via toch proberen te achterhalen of het wel goed met haar ging.”

Van het leeftijdsverschil tussen hen ondervinden ze geen van drie hinder. “Instinctief ga je misschien vrienden binnen je eigen leeftijdscategorie zoeken, maar ik vind het net een verrijking om daar eens voorbij te ­kijken”, zegt Stephen. Ze praten vaak over muziek, maar ook de stad is een dankbaar gespreks­onderwerp. Hilde: “Annie leeft al haar hele leven in Ieper; door haar leren we dus een stukje geschiedenis van de stad kennen.”

Stephen: “Nu zijn er wat verderop bijvoorbeeld opgravingen bezig, en het gerucht gaat dat er op die plek ooit enkele grote kunstschatten in alle haast verborgen werden. Daar hebben we het dan ook over: over wat ze daar allemaal gaan terugvinden.”

Hilde: “Misschien wel een Rubens, of zo.” (lacht)

Astrid Stockman (34) en Sofie Hautekiet (31) gingen elke week samen met de hond wandelen

Hoe kom ik niet over als een doorgeslagen fan?’ Dat was de grootste bezorgdheid van Sofie Hautekiet toen ze Astrid Stockman – u weet wel, de sopraan – aan het begin van de pandemie een berichtje stuurde op Instagram. Ze had gezien hoe Astrid, die door het coronavirus zonder werk was komen te zitten, Franse chansons opvoerde op Instagram, en als leerkracht Frans was haar interesse meteen gewekt. Sofie: “Ik dacht: dit is iemand met wie ik graag eens een koffie zou ­willen drinken. Ik had een foto van onze hond meegestuurd en haar gezegd dat ze er altijd eens mee mocht komen wandelen. Een reactie had ik eigenlijk niet verwacht.”

Astrid herinnert zich dat “lieve en vriendelijke” bericht nog goed. En als bij toeval woonde Sofie niet zo ver van haar vriend. “Ik hou ontzettend veel van honden, maar door mijn ­jachtige leven kan ik er zelf geen houden. Dus dacht ik meteen: ik ga gewoon op die uitnodiging in! Aanvankelijk kwam ik dus echt voor die hond,” grijnst Astrid, “maar ik had meteen door dat die Sofie ook een hele toffe was.”

Sinds die eerste ontmoeting gaan ze, als de agenda’s het toelaten, wekelijks met viervoeter Joy wandelen. “En nadien drinken we een ­koffietje in de tuin”, zegt Astrid. “Dat is altijd enorm plezant. Van bij die eerste ontmoeting deden wij ook niets anders dan tetteren, er waren geen ongemakkelijke stiltes. Het was echt alsof we elkaar al veel langer kenden.”

Wat bindt de twee vrouwen nog meer, buiten de hond Joy en hun liefde voor Franse ­chansons? “Wij praten ook veel met elkaar over eten”, lacht Sofie.

Astrid: “Maar ook over ons werk: mijn job viel het voorbije jaar grotendeels weg, en ook Sofie moest haar werkdag als leerkracht plots volledig anders inrichten.”

Dat apprecieerde Sofie meteen aan de prille vriendschap: dat alles bespreekbaar was, dat er geen woorden zorgvuldig gewikt en gewogen moesten worden. “Ook over de moeilijke kanten van het leven kon zonder schroom gesproken worden – een sterfgeval of ziekte bijvoorbeeld.”

Nog steeds trekken Astrid en Sofie er regelmatig met de hond op uit. Al beseffen ze dat de intensiteit van hun vriendschap misschien onder druk zal staan als de cultuursector weer op volle toeren draait. Astrid: “Daar zit ik altijd wat mee gewrongen: ik doe mijn job heel graag, maar ik kan er nooit genoeg zijn voor mijn ­familie en vrienden. Pas sinds corona heb ik vrije weekends. Dus natuurlijk hoop ik dat ze me dat niet kwalijk zal nemen.”

Sofie: “Maar nee! Ik vind het net mooi dat dit een plek kan zijn waar voor Astrid de stress even wegvalt. Dan lijnen we Joy aan, en stópt het allemaal.”

Michael Vanderpoorten (29) en Cindy Deneyer (29) ontmoetten elkaar tijdens een Skype-sessie, daarna sloeg de vonk over

Cindy en Michael hadden in 2020 ­compleet andere plannen: zij zou gaan samenhuizen met vriendinnen, hij had net zijn eigen appartement gehuurd. Maar de liefde volgt geen strakke schema’s; de pandemie deed haar intrede, en om de verveling op afstand te houden organiseerden Michaels vrienden elke dag een groepsgesprek op Skype. 

Op een dag werd Cindy uitgenodigd door een gemeenschappelijke vriend, en daar spotte ze Michael, die ze nog niet kende. Cindy: “Ik dacht meteen: wie is dát? Michael zat altijd een beetje in het donker, en mijn aandacht was meteen getrokken. Die gesprekken gingen over van alles: we hadden het over muziek, quizden een beetje, speelden spelletjes. Op die manier hebben Michael en ik elkaar wat beter leren kennen. Maar de eerste weken spraken we elkaar enkel in groep.”

Na die groepsgesprekken bleven Cindy en Michael af en toe met z’n tweeën achter. “Cindy vond dat in het begin heel ongemakkelijk”, grinnikt Michael. “Ik ben daar wat anders in. Maar door via dat scherm te praten, heb ik toch het gevoel dat we sneller in de diepte zijn gegaan. Op die manier zijn we pas écht beginnen ­babbelen, honderduit, en enkele keren zelfs tot zes uur ’s ochtends. Dan hoorden we de hanen plots kraaien buiten.”

Toch duurde het nog even voor Cindy in het contact met Michael iets zag dat verder dan vriendschap ging. Ze had net een relatie van tien jaar achter de rug en was voorzichtig om haar hart opnieuw op een kier te zetten. Maar na de boot voldoende lang afgehouden te hebben, besloten ze elkaar dan toch maar eens in het echt te ontmoeten. “Dat was meteen een heel toffe avond”, zegt Cindy. “En sindsdien ging het eigenlijk heel snel: de klik was er onmiddellijk, en door al onze Skype-­sessies ­wisten we al best veel van elkaar.”

Het klikte zo goed, dat Cindy en Michael intussen zelfs bij elkaar zijn ingetrokken. Ze ­vonden het tijdverlies om de kat al datend uit de boom te kijken. Michael: “Uiteindelijk weet je toch pas of het echt klikt wanneer je samenwoont. Want het is één ding om verliefd te zijn, maar het is nog iets anders om dag in dag uit met elkaar te leven.”

Zouden ze elkaar ook hebben ontmoet ­zonder dat hardnekkige virus? Het koppel besluit dat die kans klein was geweest.

Michael: “Ik zou misschien gedacht hebben: dat is zo’n vrouw die alleen met haar uiterlijk bezig is.” (lacht)

Cindy: “En ik zou Michael op mijn beurt ­misschien te lief hebben gevonden, terwijl ik nu inzie dat dat hélemaal is wat ik wou. Zonder die lockdown hadden we deze relatie dus ­waarschijnlijk geen kans gegeven.”