‘Wat doet het af aan de liefde als je de seks af en toe elders haalt?’

Soms denk ik: ik kan maar beter weer gewoon lesbisch worden, dat begrijpt iedereen tenminste. Biseksualiteit is lastig uit te leggen, zowel mannen als vrouwen voelen zich erdoor bedreigd. Op de middelbare school had ik altijd vriendjes, tot ik tijdens mijn studie merkte dat ik meisjes leuk vond. Ik kreeg ­relaties met vrouwen, en met een ervan heb ik twaalf jaar samengewoond. Tegenover haar heb ik er nooit een geheim van gemaakt dat ik ook op mannen val, maar op de een of andere manier paste dat niet in het beeld dat ze van me had, en vaak voelde ik me als een homo in de kast. Ik wist dat mijn verlangen naar mannen er was, dat voelde ik aan alles, maar ik negeerde het ter wille van haar, ook al kende ik mezelf goed genoeg om te weten dat zo’n wezenlijk gevoel zich op termijn niet laat wegstoppen. Dan begon het toch weer te knagen, maar onze gesprekken eindigden altijd hetzelfde. ‘Heb je aan mij dan niet genoeg? Vind je mij niet lekker meer?’, vroeg ze.

“Maar dat was de kwestie natuurlijk niet. Ik vond haar heerlijk en als het aan mij had gelegen, waren we nu, twintig jaar later, nog samen. Tot de laatste maand van onze relatie hebben we gevreeën, ze is een heel aantrekkelijke, lieve en intelligente vrouw, maar ik vermoed dat mijn biseksualiteit haar onzeker maakte, misschien voelde ze zich onveilig. Toen ze verliefd werd op een andere vrouw wist ik meteen: nu is het voorbij. Met die vrouw is ze getrouwd. Zelf kreeg ik een scharrel met een man, daarna een tijdje niks en nu zit ik alweer even vruchteloos op Tinder te zoeken naar een man, maar dat blijkt niet eenvoudig. Ook de heterowereld beschouwt zichzelf als door een schot gescheiden van de homowereld; zolang je voor een van beide kiest, is iedereen op zijn gemak. Maar nu eens dit en dan dat, dat gaat er niet in. ‘Ben je lesbisch geweest?’, fronsen de mannen ­verbaasd tijdens een date. En binnen de lhbt-gemeenschap zeggen ze: ‘Wat wil je nu eigenlijk?’ Hoe vrij we ook zijn gaan denken, en hoe geaccepteerd homoseksualiteit intussen ook is, biseksualiteit is een ander verhaal.

“De laatste jaren vind ik mannen weer wat leuker dan vrouwen. Geen idee waarom, het is gewoon zo. Met de man met wie ik na mijn eerste relatie een scharrel kreeg, ging ik avondenlang heerlijk op café. Hij hield van drinken, ik dronk met hem mee en het was fijn om ook die kant van mezelf weer eens belicht te zien. Met deze man liep ik verstrengeld over straat en kuste ik in een park, zonder de blikken van omstanders waaraan ik gewend was wanneer ik met mijn vriendin hand in hand liep. Voorbijgangers keken ons zelfs welwillend aan – kijk nu dat koppeltje, wat zijn ze verliefd.

“Wat ik ook fijn vond, was dat hij voor me zorgde, een rol die ík meestal had in een ­vrouwenrelatie.

Zin in een man

“En nu heb ik zin in weer een man, ook al weet ik dat ik met vrouwen veel makkelijker een langdurige verhouding kan onderhouden. Vrouwen begrijpen me toch beter. Met een vrouw is een relatie altijd gelijkwaardiger, een vrouw accepteert makkelijker mijn ambities, mijn luidruchtigheid, mijn onrust. Met een man worden problemen sneller onder het tapijt gemoffeld en spelen gevoel en diepgang een veel minder grote rol. Tja, een cliché, maar ik mag het zeggen want ik heb relaties met vrouwen én mannen gehad. Met een man mis ik vaak het hartscontact, maar zijn er dan weer heel andere dingen aantrekkelijk, bijvoorbeeld de seks en het luchtige leven eromheen. Die ene scharrel van mij had een beetje foute machovrienden, maar ik vond dat ineens wel grappig en even iets anders.

“Ben ik lastig of is de wereld dogmatisch? Eén ding is zeker: ik had het makkelijker gevonden als er wat betreft seksualiteit minder in ­zuilen werd gedacht. Misschien, zo fantaseer ik weleens, woonde ik dan nog samen met mijn vriendin. Dan had ze me schouderophalend af en toe een man gegund op café, mij misschien af en toe eens met een kerel laten vrijen. Niet dat ik haar bekrompenheid verwijt, ik weet hoe ze haar best heeft gedaan me te begrijpen. Maar ze kon er gewoon niet bij. Een paar keer zei ze: ‘Wel, huur dan maar zo’n man, laat er dan maar een komen.’ Maar ik wilde geen gigolo. Ik wilde het heterospel, het flirten aan de bar, een man in het wild.

“Misschien heeft de ­lesbische community te hard moeten vechten voor haar plek in de wereld. Of misschien ligt het in de aard van vrouwen om relaties met anderen als bedreigend te ervaren. Veel mannelijke homokoppels vinden het zelfs heel vanzelfsprekend om afspraken te maken over seksuele contacten met anderen. Gelijk hebben ze, want wat doet het af aan de liefde als je de seks af en toe elders haalt?

“Voor mij blijven relaties voorlopig een struggle. Vorige zomer ontmoette ik een man die ­uiteindelijk mijn knuffelvriendje werd. Met een andere man wissel ik massages uit – anders word ik gek van het niemand kunnen aanraken. En ik hoop dat snel de tijd aanbreekt dat ik weer spontaan iemand kan ontmoeten, want single zijn in coronatijd is een ramp. Dus ja, soms denk ik, ik word gewoon weer lesbisch. Dat ­verhoogt de kans op een partner.”