Acteur Nico Sturm over de switch van gulzige nachtraaf naar genietende avondmens: “Niet willen gaan slapen is eigenlijk altijd willen blijven doorleven, hè”

“Ik ben er niet trots op, maar ik ga pas slapen tussen 1 à 2 uur ’s nachts en om 7 uur sta ik alweer op. Mijn weinige slaap kan je gerust een soort insomnia noemen. Het zit in mijn karakter, ik ben altijd bezig, geprikkeld, heel gulzig … Vroeger betekende die gulzigheid op stap gaan, een café opzoeken en mensen ontmoeten. Het had een doel. Nu draait het eerder rond de avondwandeling zelf of de tijd hebben om wat te ‘prutsen’ in huis: dekentje, half indommelen, iets bekijken … verstilling eigenlijk.” 

“Mensen zeggen me al heel mijn leven dat ik ooit tegen een muur zou aanlopen doordat ik te weinig slaap, maar mentaal is dat niet gebeurd. Fysiek wel. Vijf jaar geleden zag ik aan één kant van mijn oog ineens een grote bruine vlek. Later, op een voetbalmatch van mijn zoon, werd mijn zicht nog slechter. Via veel omwegen raakte ik bij een oogarts die me vertelde dat ik een oogaandoening had waarbij mijn netvlies loskwam. Doordat ik te weinig slaap, kwam er te veel cortisol vrij in mijn lichaam. Het enige wat erop zat, was rusten. Ik zou net een film beginnen met veel avondopnamen. Maar ik wist dat ik moest resetten.”

“Mijn goede vriend acteur Marc Van Eeghem nam me toen mee naar een afgelegen plek in Kreta waar hij zelf al dertig jaar naartoe ging. ‘Er is niets te zien daar’, zei hij en dat kwam goed uit. We hebben gelogeerd in dat pensionnetje, lekker gegeten, veel gewandeld en gepraat. Dat was in de laatste maanden voor hij overleed aan prostaatkanker. Hij wist toen al dat hij terminaal was. Ik vroeg hem of hij schrik had om te sterven, maar op de een of andere manier maakte hij me ook toen nog wijs dat het wel zou goedkomen met hem.”

“Marc stierf enkele maanden later in december. We hebben tot in september nog vele avonden samen op de planken gestaan. Dat was heel schoon. Hij speelde in dat stuk een koning die zou sterven en hield een lange speech over hoe mooi het leven was. In dat stuk stierf hij in mijn armen, legde ik hem neer en transformeerde ik in zijn rouwende moeder die huilt op het graf van haar zoon. Heel intens was dat.”

“Ik heb een laatste nacht met hem doorgebracht in december, in zijn laatste weekend. Hij wilde niet meer alleen slapen en er was een wisselsysteem opgezet. Ik dacht dikwijls: hij gaat nu toch niet sterven? Maar dan vroeg hij ineens: ‘Heb jij al geslapen?’ Hij vertelde me dat hij in zijn droom op de top van de Mont Blanc stond, die hij ooit echt had beklommen, maar dat het er muisstil was. In het echt waait er altijd een strakke wind. In zijn droom was er alleen die opvallende stilte. Soms denk ik dat hij toen al stillekes voor de poort stond. Het was een metafoor voor zijn lichaam en geest die stilaan begonnen toe te geven aan de eeuwigheid.”

“Ik wandelde die ochtend naar huis in de sneeuw, gekleed in een trui van hem, dankbaar. Marc heeft mijn ‘minder gulzig zijn’ mee in gang gezet. Hij vroeg me ook in het echte leven dikwijls: ‘Waar ben je mee bezig, zorg beter voor jezelf’. En dat doe ik nu. Ik heb een slaaproutine ingebouwd en nadat ik opsta, mediteer ik om mijn rusttijd nog wat te verlengen. Niet willen gaan slapen is eigenlijk altijd willen blijven doorleven hé.”

“Toen mijn dochter Lee twee was, moest mijn vrouw voor het werk naar het buitenland. Ik bleef thuis met de kinderen. Op een ochtend na een late nacht in het theater was ik dankbaar dat Lee nog niet wakker was. De andere twee kinderen en ik slopen de trap af. In de gang gekomen zag ik dat de deur op een kier stond. Raar, dacht ik. De babysit heeft de deur niet goed gesloten. Even later ging de bel. We verwachtten de poetsvrouw dus ging ik haar verwelkomen. Maar er stond een politieman voor de deur die verbouwereerd vroeg of ik soms een kind miste. Een buschauffeur had tijdens het begin van zijn shift een klein meisje in een pyjama zien wandelen aan het justitiepaleis in Antwerpen. Hij beschreef haar blonde krullen en haar pyjamaatje en ik dacht: ja, dat is Lee. Zat ze in de politiecombi rustig een filmpje te kijken, alsof er niets was gebeurd. Ik kan alleen blij zijn dat ik de angstigste nacht van mijn leven heb meegemaakt zonder het zelf te beseffen. Die gulzigheid naar de nacht zal ze wel van mij hebben. (lacht)” 

Na amper 3 jaar trainen, kwalificeerde Mieke (38) zich voor de Olympische Spelen: “Er zit een grote onrust in mij” (+)

Chef-kok Viki Geunes van restaurant Zilte: “Ik ben een controlefreak. Mijn cola staat met het etiket naar voor in de frigo” (+)

Creatieve duizendpoot Gene Thomas zit niet stil: “Ik wil ook eens met mijn schilderijen naar buiten komen” (+)